Een bang kind wordt bij een arts wel eens afgeleid met een pop of beer. Een zieke pop of een in verband gewikkeld beertje kan zo’n kind soms helpen. Prima idee wat mij betreft, maar bij dertigers werkt de tactiek niet, heb ik ondervonden.
Negatieve stemmetjes
Tijdens een consult bij de huisarts vertelde ik over mijn negatieve gedachten. Ik was zo vreselijk moe en mijn hypochondrie kon daar allerlei enge ziektes bij verzinnen. Hypochondrie en angst vertelden me dat ik echt heel erg ziek was, dat ik nooit meer een normaal leven op ging bouwen en dat ik nooit meer normaal zou kunnen werken.
De negatieve stemmetjes doen altijd hard hun best. De hypochonder laat zich in mijn leven niet negeren en krijgt graag wat aandacht. Ik ging ‘m even uitlaten bij de huisarts ter geruststelling, maar het liep nogal anders dan ik had bedacht.
De handpop
Handpop kijkt me al jaren tijdens ieder consult vrolijk aan. Handpop zit vrolijk in een hoekje, want ondanks een dikke pleister op het gezicht kan Handpop echt nog wel lachen. Ja, ik ben vergeten te vragen hoe Handpop heet. Laten we hem Harry noemen. Of misschien Hanny, want Handpop is vrij genderneutraal, maar ik ga voor Harry.
De huisarts stond op, haalde Harry en legde me met Harry op de hand uit dat ik die negatieve stemmetjes niet moest geloven. Ik vereenzelvigde me met de negatieve gedachten en dat was niet de bedoeling. Ik moest bedenken dat het de negatieve stemmetjes waren.
Harry demonstreerde even hoe het werkt met negatieve stemmetjes. Met vreemde stemmetjes begon de huisarts mijn negativiteit na te bootsen en vertelde er dan bij dat het Harry was die dat zei. Dat was ik niet, dat was Harry. Harry reisde mee op mijn schouder en zat me de hele dag negatieve dingen in te fluisteren. Uiteraard demonstreerden Harry en de huisarts dat even samen. Zie je het voor je? De rest van het consult kreeg Harry een plekje tegenover me, op de tafel.
De handpop en de autist
Harry had bij mij geen succes. Vroeger las mijn moeder de verhaaltjes met pratende beren al niet voor. Die vond ik namelijk stom (één van de weinige zichtbare autistische trekjes als kind). Misschien had ik dat even moeten vermelden in mijn blog over mijn voorlezende moeder, want dan had de huisarts dat geweten.
Hoe dan ook, Harry en de huisarts deden nogal hun best. Ik haakte af. “Ik ben dertig. Doe eens normaal. Doe dat ding weg. Bij mij werkt het zo niet ook, met negatieve gedachten.” Ik geef overigens toe dat ik het zó idioot vond dat het grappig werd, maar hallo, ik ben altijd de entertainer in die spreekkamer en nu waren de rollen ineens omgedraaid.
Harry krijgt een blog
Ik waarschuwde dat dit gedoe met Harry een blog ging worden. Toen Harry na die waarschuwing niet direct terug naar zijn plekje in de hoek ging, dreigde ik er zelfs een vlog van te maken. Maar ja, een blog over Harry en hem vond de (hier af en toe meelezende) huisarts geen enkel probleem. Blogjes maken was namelijk goed voor me. Deze blog is dus mede mogelijk gemaakt door Harry. Zo zie je maar dat Harry toch nog ergens goed voor is. Moet ik ‘m nog van iemand de groeten doen de volgende keer?
Meer lezen over de context? In de blog ‘Wat als mijn huisarts zou bloggen?’ leg ik het uit.
