Ziekenhuisgedoe

“Ik vrees dat we hier iets mee moeten,” zei ik tegen mijn psycholoog. “Zouden we daar een doel voor dit jaar van moeten maken?” vroeg hij zich af. Ik vond dat een prima plan. Waar we dan een doel van maakten? Van ziekenhuisgedoe.

Ik wil niet de hypochonder uithangen, maar…

Ik kreeg darmklachten. Ik was net bij de huisarts geweest en was heel trots op het feit dat ik daar voorlopig vier in plaats van drie maanden niet zou komen en toen kwamen die darmklachten tussendoor. Vier maanden afwachten was gezien de klachten geen optie. Ik appte een vriendin: Ik wil niet de hypochonder uithangen, maar ik vrees dat ik een dokter nodig heb… Zij vond ook dat ik moest bellen om te overleggen, want dat zou een niet-hypochonder ook doen.

Gezien mijn geschiedenis met een grote darmpoliep (en een vader met darmkanker) baarden de klachten me lichtelijk zorgen. Maar ik durfde niet goed naar de huisarts te bellen en te overleggen met de assistente. Daarvoor is mijn vertrouwen in het verleden te veel beschadigd. Ik besloot het anders aan te pakken en stuurde de huisarts een mail. Daarin beschreef ik mijn klachten en vroeg ik of ik daar een afspraak voor moest maken. En ik zette in die mail wel twee keer de zin dat ik niet de hypochonder uit wilde hangen.

Ik kreeg als reactie dat ik een goede, terechte vraag stelde. Oef. Geen hypochondrie dus.

Niet weer die mallemolen…

Ik kreeg een mail met vervolgvragen van de huisarts en beantwoordde die. En ik ken het klappen van de zweep een beetje op dit gebied en vreesde voor weer de hele mallemolen met een darmonderzoek, ondanks dat ik daar eigenlijk pas over twee jaar weer voor ‘aan de beurt ben’.

Ik was niet bang dat ik ernstig ziek zou zijn, eerlijk gezegd. Ik dacht dat ik misschien een poliep zou hebben, maar was er vooral van overtuigd dat er niets aan de hand zou zijn. Maar ik zat er toch mee. Niet vanwege de angst iets te mankeren, maar vanwege de angst voor de mallemolen in het ziekenhuis. Ik zou toch niet weer…?

Zo’n darmonderzoek zelf vind ik geen probleem. Het moment dat ik daar lig (zonder roesje) en zij de binnenkant van mijn darm bekijken vind ik geen enkel probleem. Ik klets wat met de aanwezige arts en de verpleegkundigen, kijk mee op het scherm en vermaak me wel. Nee, het probleem zit in de voorbereiding. Tijdens het laxeren ga ik overgeven. De vorige keer dachten we dat op te lossen door het laxeermiddel niet te drinken, maar via een sonde toe te dienen. Dat bleek geen oplossing. Want ook met sonde ging ik overgeven. En geloof mij: overgeven met een sonde in je strotje is geen pretje. En dan is er nog iets: na mijn eerste darmonderzoek kreeg ik een grote bloeding. Dat resulteerde in een paar dagen ziekenhuis, een bloedtransfusie en een lange periode van herstel. Dat was zó’n heftige ervaring voor me. Ik ging in een paar uur tijd van me fit voelen naar helemaal niets meer kunnen (ik kon de paar stappen van mijn bank naar de wc niet meer lopen bijvoorbeeld). En dat was heftig. Dat wil ik niet nog een keer. En nu was ik dus bang dat ik die mallemolen weer in zou moeten. Ja, dat onderzoek zou prima zijn, maar hoe zou ik moeten laxeren? En wat als ik weer een bloeding zou krijgen?

Hier moet nog iets mee

De huisarts besloot nadat hij mijn antwoorden op zijn vragen had gelezen dat ik geen darmonderzoek hoefde. Daar was ik héél erg blij mee. Maar ik voelde me ook serieus genomen door hem. En daarover had ik iets naar mijn psycholoog gemaild, voorafgaand aan een afspraak: Ik had ze gewaarschuwd dat ik snel bloed. Ze luisterden niet. Twee dagen later ‘bewees’ ik het. Misschien is dat wel de grootste pijn, dat ze me niet serieus hebben genomen. Mijn huisarts nam me wel serieus en dat was fijn.

Ik wist toen ik eenmaal tegenover mijn psycholoog zat al dat er geen darmonderzoek zou komen, maar de angst ervoor sudderde nog na. Ik vertelde hem dus dat we hier nog iets mee moeten. “Over twee jaar moet ik sowieso, of eerder, als er klachten zijn. En ik weet niet hoe. Ik weet niet hoe ik moet laxeren, ik ben bang dat ze me weer niet serieus nemen en dat ik weer een bloeding krijg en meer van dat soort dingen.” Mijn psycholoog noemde het een ziekenhuistrauma. Ik vond dat een te groot woord ervoor, maar snapte het idee erachter. En we besloten dus daar de komende tijd aan te gaan werken. Hoe? Geen idee. Ik denk dat we er misschien ook de huisarts bij nodig hebben, om één en ander puur technisch uit te kunnen leggen. Voor mijn bloeding kreeg ik ooit al EMDR, maar dat werkte niet. Ik moest namelijk teruggaan naar de beelden. Dat deed ik, maar die beelden raken me niet. Ik heb liters bloed gezien, maar dat is het probleem niet. Het probleem is dat gevoel van niets meer kunnen in een paar uur tijd. Of ik er nogmaals EMDR voor nodig heb? Ik denk zelf van niet. Ik hoop met gesprekken wat van de lading eraf te kunnen halen. En dus wordt dit ziekenhuisgedoe een doel voor komend jaar. Lijkt me een goed plan.