Het was weer tijd voor mijn driemaandelijkse afspraak bij de huisarts. Samen met mijn psycholoog maakte ik een lijstje met vragen die ik zou stellen. En ineens vloeiden er tranen, want ik wilde geen lijstje maken. Ik wilde niet al die vragen hebben. Maar toen vroeg mijn psycholoog me om mezelf een cijfer te geven…
Lees verder ➞ Als ik mezelf een cijfer zou geven qua hypochondrie
In al mijn jaren in hulpverlenersland heb ik heel wat verschillende hulpverleners gezien en ik heb ontdekt dat ieder zo zijn of haar eigen draai geeft aan het 'hulpverlenen'. Maar op een aantal fronten zijn alle hulpverleners hetzelfde... Dit heeft elke (huis)arts ooit gezegd Mijn gang door hulpverlenersland begon ooit jaren geleden met heel veel…
Het is nog maar tweeënhalf jaar geleden dat ik genas van mijn hypochondrie. Toch kan ik me gelukkig al een heleboel dingen uit al die jaren dat ziekteangst mijn leven beheerste nu niet meer voorstellen. Tijd om al die dingen eens op een rijtje te zetten. Hypochondrie ~ Ik kan me niet meer voorstellen... Jarenlang…
Lees verder ➞ Hypochondrie ~ Ik kan het me niet meer voorstellen
"Maar dan ben ík straks weer de hypochonder," verzuchtte ik. Ik moest naar de huisarts en ik had een vraag die deed vermoeden dat ik was teruggezakt in al mijn ziekteangst. Dat was ik echter niet, want deze keer was het de schuld van de psychiater... De waslijst met prikverzoeken Met mijn (eerste) psychiater had…
Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik met een grote glimlach mijn laatste therapiesessie in de strijd tegen hypochondrie verliet. Ik was ervan bevrijd! Van die therapie, maar meer nog: van de hypochondrie. Ik noem mezelf sinds die dag genezen. Er was echter nog één laatste stap die gezet moest worden. Nog één…
Mijn rapporten waren vroeger prima, maar mijn ouders deden ook niet moeilijk over lage(re) scores. Dat wil zeggen: als je daar gewoon hard voor gewerkt had. Meer dan je best kon je niet doen. Ik vind dat een prettige gedachte. Pas was ik zelfs een keer heel erg trots op een lage score die ik…
Eén keer in de drie maanden is het tijd voor mijn vinger-aan-de-pols-afspraak bij de huisarts. Dan heb ik een dubbele afspraak en mag ik al mijn lichamelijke vragen stellen. Dat deed ik voor ik genas van mijn hypochondrie elke drie weken en liefst nog een beetje vaker. Nu roep ik echter elke drie maanden: "Ik…
Mijn burn-out was er niet van de ene op de andere dag. Die kondigde zich al jaren aan. Eerst fluisterend, toen pratend en tot slot keihard schreeuwend. Zó hard dat ik het niet meer kon negeren en me ziek meldde. In de jaren dat mijn burn-out er al was en ik die negeerde, deed ik…
In mijn jaren als hypochonder heb ik om me heen nogal vaak gehoord: "Zit het tussen je oren?" Er zijn allerlei varianten op die vraag, maar de gedachte erachter is altijd hetzelfde: je bent niet ziek, maar dat dénk je alleen maar. Ik kan héél erg kwaad worden om die vraag. Toen ik nog een…
Het is vandaag precies 52 weken geleden dat ik met een grote glimlach op mijn gezicht en een enorm opgelucht en trots gevoel een grote ggz-instelling verliet. Ik had net de allerlaatste sessie achter de rug in mijn strijd tegen hypochondrie. Het voelt alsof we vandaag een jaar verder zijn. Qua datum is dat uiteraard…
Hoofdtaal 