Boekenpraat: Wel of geen tijdschriften lezen?

Zodra mijn eerste salaris was gestort, deed ik wat ik al heel lang wilde: ik nam een abonnement op een tijdschrift. Inmiddels zijn we heel wat jaren en tijdschriften verder en lees ik (vrijwel) geen tijdschriften meer. Ik vind ze heel erg fijn, maar toch heb ik geen enkel abonnement meer en lees ik nog maar zelden een tijdschrift. Waarom is dat?

Waarom ik tijdschriften fijn vind/vond

In mijn ouderlijk huis vielen er geregeld tijdschriften op de mat of lazen we tijdschriften die we via familie kregen. Het waren de bekende christelijke tijdschriften: Terdege en GezinsGids. Verder kwam bijvoorbeeld de Kampioen (van de ANWB) en er was vast nog wel meer.

Vanaf mijn tienerjaren las ik af en toe wat artikelen in dat soort tijdschriften. Ik las lang niet alles, maar als er iets tussen zat waar ik interesse in had, las ik dat. Bovendien had de Terdege een bijlage voor kinderen. Die las ik als kind al. Maar dat soort tijdschriften las ik nooit van kaft tot kaft. Ik viste eruit wat mijn interesse had en dat las ik en vervolgens was het weer klaar. Misschien was ik vooral een ‘bladeraar’. Dat is geen woord, maar iedereen zal snappen wat ik bedoel.

Het allerfijnste aan tijdschriften vond ik misschien wel dat je die zo heerlijk in bad kon lezen. Geen zwaar boek waarbij je bang bent dat het in het water valt en dan beschadigt, maar gewoon een tijdschrift dat makkelijk in de hand ligt en waarbij het bovendien niet erg is als het in contact komt met het water.
Een tijdschrift lezen in bad was voor mij, na een studie- of werkdag, een ultieme vorm van ontspanning.

Royaltynieuws in tijdschriften

Ik weet niet meer precies wanneer mijn interesse voor zowel binnen- als buitenlandse royals begon, maar het was ergens in mijn tienerjaren. In die tijd was er op internet lang niet zoveel te vinden als nu, dus ik las af en toe een tijdschrift dat ik van iemand overnam. Toen mijn eerste salaris kwam, sloot ik direct een abonnement af op het tijdschrift Vorsten. Ik las iedere uitgave van kaft tot kaft en vond het iedere cent waard. Ik las zowel het nieuws als allerlei artikelen over paleizen, de herkomst van diademen, enz.

Zodra Vorsten op de mat lag, was het feest. Ik liet het liefst gelijk het bad vollopen om het blad te lezen.
In mijn huidige huis zit helaas geen bad, dus zodra ik op mezelf ging wonen, moest ik een ander fijn momentje vinden om tijdschriften te lezen. Dat lukte. En toch…toch lag zelfs van het tijdschrift Vorsten op een gegeven moment een enorme hoeveelheid ongelezen exemplaren op een stapel in huis.

Ik lees geen tijdschriften meer

Niet alleen de Vorsten bleef ongelezen, maar ook tijdschriften die mijn moeder ‘doorgaf’ bleven ongelezen. Dat was het moment dat ik besloot dat het tijd werd om mijn abonnement op de Vorsten op te zeggen. Daarnaast zei ik tegen mijn moeder dat ze tijdschriften niet meer aan mij door hoefde te geven.

Maar waarom stopte ik met tijdschriften lezen?
Het kwam vooral doordat ik sowieso steeds minder concentratie kreeg vanwege de burn-out die al jaren op de loer lag. Ik vond lezen nog steeds heel fijn, maar áls het me dan al lukte om te lezen, pakte ik liever een boek. Daardoor bleven de tijdschriften liggen. Het fijne aan tijdschriften is overigens juist weer wel dat je die ‘even tussendoor’ kunt pakken. Het zijn allemaal kleine stukjes. En toch kon dat me niet meer over de streep trekken. Ik wilde de vrije tijd die ik had besteden aan boeken en niet aan tijdschriften. Wat betreft het royaltynieuws: dat volgde ik inmiddels online op allerlei plekken en ik had dus geen tijdschrift meer nodig. Soms bladerde ik de Vorsten nog wel door, maar dat doorbladeren vond ik het abonnementsgeld niet waard.

Toch weer een tijdschrift

Sinds kort lees ik toch weer één tijdschrift. Mijn moeder geeft het me door als zij het uit heeft. Het is het tijdschrift Vrouw tot Vrouw van de Hervormde Vrouwenbond. Het is een tijdschrift voor en door christelijke vrouwen. Ik had nooit gedacht dat het iets voor mij zou zijn. Op de havo zat ik namelijk twee jaar in een klas met alleen maar meiden (profiel Cultuur & Maatschappij) en ik vond het een straf.

Toch zag ik soms wat van het blad Vrouw tot Vrouw en het leek me mooi. Maar ja, het was ook duur. Toen zag ik het ineens liggen bij mijn moeder en vroeg ik of ik het na haar kon lezen. Ik las over een christelijke vrouw met een burn-out. Ik vond de (h)erkenning en het Bijbelse kader fijn. En ik appte mijn moeder, die een abonnement bleek te hebben, dat ik de andere exemplaren ook wel wilde lezen.

Ik lees ze niet van kaft tot kaft, maar ik zie wel weer hoe fijn het is voor ‘even tussendoor’. Juist als ik weinig concentratie heb of als ik even een momentje over heb voor ik de deur uit moet, vind ik het fijn om met een tijdschrift op de bank te kruipen. Of ik nu gelijk weer meer tijdschriften wil lezen? Nee, ik houd het bij die ene. Er zijn namelijk ook nog heel veel mooie boeken die ik wil lezen;).