Het onvermijdelijke afscheid

Het is tijd voor een onvermijdelijk afscheid. Denk ik. Vorig jaar dacht ik dat ook al, maar toen stelde ik het toch nog even uit. Het gaat om afscheid van mijn favoriete schoenen. Ze zaten jaren aan mijn voeten, maar ik vrees dat ze nu toch naar het restafval moeten verhuizen. Dat doet pijn, dus daarom wijd ik een blog aan hen. Misschien verzacht dat het afscheid.

Die zijn voor mij!

Het begon allemaal ooit in augustus 2017. Ik kreeg een mail van mijn favoriete schoenenzaak dat ze een laatste rondje ‘zomeruitverkoop’ deden. Ik had nieuwe, ‘makkelijke’ schoenen nodig waar ik lekker mijn polderrondjes mee zou kunnen lopen. Deze zag ik online in de uitverkoop staan. Die mail las ik in mijn bed, maar een half uur later stond ik in de winkel. Ik had namelijk gezien dat er nog één paar in mijn maat op voorraad was en ik moest ze hebben. Deze schoenen schreeuwden mijn naam.

Het was een kwestie van passen, inpakken en wegwezen.

Favoriete schoenen

In eerste instantie had ik bedacht dat deze schoenen niet overal bij zouden passen. Zoveel kleuren. En dat roze past dan weer niet onder mijn favoriete kleur rood, dus nee, ze zouden echt zijn voor in de polder.
Het tegendeel was waar. Al heel snel werden dit mijn favoriete schoenen. Ze bleken juist namelijk overal onder te passen. Het werden niet alleen mijn favoriete schoenen, maar ook mijn leerlingen vonden ze leuk. Ik kreeg nooit eerder zoveel complimenten over schoenen als over deze leuke exemplaren.

Gelukkig zagen ze er niet alleen leuk uit, maar liepen ze ook nog eens heerlijk. Ik wandelde er honderden kilometers op door de polder, totdat ik besloot dat ik daar toch beter echte wandelschoenen voor kon kopen. Gelukkig kon ik toen deze veelkleurige leukerds nog steeds blijven dragen bij allerlei andere activiteiten.

Het afscheid dat geen afscheid werd

Aan het eind van de zomer van 2020 merkte ik dat de schoenen me, na nogal intensief gebruik, in de steek begonnen te laten. De ‘schubben’ (ja, zo noemde ik die dingen aan de buitenkant) lieten los en hoewel de zool nog niet losliet, had ik bij het minste beetje regen zeiknatte voeten. Ze waren echt aan vervanging toe.

Toch zette ik ze aan het eind van die zomer weer in de kast.
Aan het begin van de zomer van 2021 wist ik: deze moeten weg.
Ik zette ze op de mat, klaar om buiten bij het restafval te gooien.

Nadat ik er een paar dagen over gestruikeld was, lagen ze nog steeds niet bij het restafval.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Ik vond ze nog te leuk. En oude schoenen zijn ook fijn om te hebben, vertelde ik mezelf.
En dus redde ik mijn favoriete schoenen van een enkeltje vuilnisbelt.

Dag schoentjes…

Zo kwam het dat ik uiteindelijk in 2021 nog steeds heel de zomer op deze schoenen doorbracht. Duizenden kilometers zaten ze aan mijn voeten terwijl ik door de polder fietste. Op kleine wandelingen droeg ik ze ook. Oké, ik droeg ze niet meer naar afspraken, maar naar de supermarkt mochten ze toch nog aan mijn voeten.

Aan het eind van de zomer wist ik: nu is het echt klaar. Nu moeten ze weg.

Maar ze gingen niet weg…
Opnieuw overwinterden ze in de kast.
Een paar weken geleden kocht ik in de uitverkoop mooie, fijne schoenen voor afspraken en ‘netjes’.
De schoenen die ik daar de afgelopen jaren voor gebruikte, konden dus voortaan door voor ‘oud’ en ‘in de polder’.
Nu moeten deze leuke, veelkleurige schoenen dus weg.

Ze stonden weer op de mat.
Het moest nu écht gaan gebeuren.
Ik kon ze niet wéér gaan redden van het vuilnis.
Ze bleven weken staan en toen was het moment daar en nam ik ze mee naar het restafval.
Ik zal hun jarenlange, fleurige, prettig zittende aanwezigheid heel erg gaan missen.

Stiekem zijn ze trouwens nog even bij me, want het slijt, maar hun afdruk staat nog steeds zongebruind in mijn voet.
Dag schoentjes. Veel plezier op de vuilnisbelt…