Ik wilde een sollicitatiebrief schrijven

Mijn vingers gleden over mijn toetsenbord en brachten me naar een site met vacatures. Mijn muis klikte ‘onderwijs’ aan als categorie en mijn ogen rolden over de vacatures. En bij één advertentie bleven mijn ogen hangen. Alles was zó perfect voor me dat ik het liefst gelijk een sollicitatiebrief had geschreven…

Intern Begeleider – het blijft kriebelen

Diep in mij zit een juffenhart en dat zal altijd zo blijven. Toch is lesgeven niet waar ik aan denk als ik denk aan werken in het onderwijs. Nee, wat ik het aller- allerliefst zou willen, is nog eens Intern Begeleider zijn. Ik mis het coachen/begeleiden van andere leerkrachten en het in een dossier van een kind duiken en ik mis zelfs de grote overleggen organiseren met ouders en externen. Ik vond het allemaal zó heerlijk om te doen.

En nu komt het: ik vond het óók heel leuk om de administratieve taken te doen. Laat mij maar lekker ontwikkelingsperspectieven (en/of hulpplannen) schrijven. Dat zijn plannen waarin je uitwerkt waar een kind staat in de ontwikkeling, wat het nodig heeft om verder te komen en wat het doel voor de komende periode en het doel voor eind groep 8 is. Ik ken veel leerkrachten die een hekel hebben aan dat soort klusjes, maar ik vond het dus heerlijk om te doen.

De perfecte vacature

Die avond gebeurde het dus… Toen ik naar vacatures ging kijken, was ik helemaal niet van plan om ook serieus ergens op te reageren. Ik wilde alleen maar even kijken. Maar toen viel mijn oog dus op de perfecte vacature. Ze zochten op een school een Intern Begeleider voor 2 dagen in de week. Kijk, een baan voor 2 dagen leek me perfect voor mij (in ieder geval om mee te beginnen). Het was een herhaalde oproep, dus ik dacht: als ik schrijf, kan ik zo beginnen.

Geremd door het UWV?

Ik schreef niet, want ik had mijn eerste afspraak met de re-integratiecoach van het UWV nog op de planning staan. We hadden de intake wel gehad, maar het traject moest nog beginnen. Ik zag al voor me dat ik zou zeggen dat ik gesolliciteerd had. Dat leek me niet de bedoeling. Maar toen ik de coach een week later sprak, zei ze dat ik gerust mocht schrijven. “Ik houd je niet tegen. En je kunt ook schrijven en op gesprek gaan en je daarna nog terugtrekken. Maar dan heb je wel ervaren hoe het is om te schrijven en op gesprek te gaan.”

Toen kwam het allemaal net even iets té dichtbij. En toch keek ik na dat gesprek weer even naar de vacature, maar de advertentie was offline gehaald. Ik deed er dus niets mee.

Kan ik nog werken als Intern Begeleider?

Twee dagen later besprak ik het met mijn psycholoog. Zag hij het zitten als ik zou solliciteren als Intern Begeleider? Hij vroeg me naar rood-oranje-groen. Welke dingen aan dit werk zijn groen en gewoon helemaal oké? Wat mis ik nu ik dit werk niet doe? Welke dingen in dit werk zijn oranje? Ze zijn niet leuk, maar laten me ook niet uitvallen. Ze horen er gewoon bij. En welke dingen zijn rood? Die vind ik niet leuk of zijn slecht voor me en werken niet.

Maar ik kon alleen maar groene dingen bedenken. O, rode dingen zijn er ook hoor. Leerkrachten die een kind bij me dumpen dat ze even niet in de klas willen hebben, waardoor ik mijn werk niet kan doen; leerkrachten die om de haverklap mijn kantoortje binnen komen vallen met vragen, waardoor ik uit mijn concentratie wordt gehaald, enz. Maar ik vond: “Daar kun je vooraf afspraken over maken. Ik laat het echt niet weer zo uit de hand lopen als eerder is gebeurd. Ik was het manusje-van-alles. Nu zou ik mijn taken veel beter bewaken.”

Mijn psycholoog vond dat ik die kriebels serieus moest nemen en vond ze een goed teken. Nee, ik hoefde nu niet te schrijven. Maar het liet wel zien dat ik er weer zin in heb en vertrouwen in heb. En dat is belangrijk. En wat betreft het me afgeremd voelen door het UWV had mijn psycholoog ook een mooie visie: “Je hebt allebei het zelfde doel, namelijk dat je weer aan het werk gaat. Als jij dat zonder hen regelt, vinden zij dat natuurlijk ook prima.” En zo is het maar net!