Diëtiste ~ Afspraak 5 ~ De knop om

Op de ochtend dat ik de vijfde afspraak met mijn diëtiste had, ging ik op de weegschaal staan. Ik was bijna een kilo aangekomen in de laatste maand. Dat was volkomen logisch, maar wél heel vervelend. Het kost me namelijk weer minstens twee maanden om die kilo eraf te krijgen. Als ik hem er al af ga krijgen. En daarom was ik blij dat de afspraak met de diëtiste in de agenda stond.

Het ging mis bij de paaseitjes

Eén eetbui had ik gehad en daar zou het bij blijven, sprak ik met mezelf af. Maar toen kwamen de paaseitjes in de winkel en ging het mis. Bij het doen van de weekboodschappen vertrok ik braaf zonder paaseitjes uit de supermarkt, maar ’s avonds reed ik terug om ze alsnog te halen. De extra pure paaseitjes gingen goed. Maximaal drie per dag en anders gaan ze weg, sprak ik met mezelf af. En dat lukte. Maar ik kocht ook gevulde paaseitjes en daar ging het mis. Een zak van 500 gram at ik in drie dagen leeg. En een week later deed ik hetzelfde nog een keer. Een kilo gevulde paaseitjes werkte ik dus weg. En ja, dat ik dan bijna een kilo aangekomen was, was dus heel logisch te verklaren. Maar ik baalde wel. Waarom kon ik niet gewoon van die paaseitjes afblijven?

Bij de diëtiste

Omdat het de vorige keren steeds heel goed was gegaan, kwam de diëtiste me optimistisch uit de wachtkamer halen. “Ik ben natuurlijk heel benieuwd hoe het is gegaan,” zei ze al bij de deur. En ik viel maar gelijk met diezelfde deur in huis: “Vreetbui op vreetbui.” De diëtiste en ik probeerden het te verklaren, maar er leek niet echt een verklaring voor te zijn, behalve dan de constante verleiding van die paaseitjes overal en nergens de hele dag. Er was geen extra spanning geweest. Oké, de eerste eetbui kwam waarschijnlijk voort uit verveling, maar na die eerste keer leek ik niet te stoppen. En hoe dát kwam, konden we niet verklaren.

De knop om

De diëtiste gaf aan dat ze iets kon veranderen aan mijn eetpatroon, maar dat leek niet de oplossing, vonden we allebei. “De knop moet weer om,” gaf ik aan. En ik wist ook dat ik dat zelf zou moeten doen. Maar op het moment dat ik daar was, waren de paaseitjes de winkel nog niet uit. De diëtiste vond de regel drie paaseitjes per dag prima. “Maar koop dan geen gevulde eitjes meer en koop alleen die extra pure. Want daar ging het wel goed mee. En daar komt bij dat de knop misschien niet in één keer om gaat. Misschien zijn het er nog een keer vier of vijf. Maar dat is dan maar zo. Probeer weer terug te gaan naar de afspraken die we hebben.”

Ik ging de deur uit met het idee dat het echt weer zou gaan lukken. Maar die avond merkte ik al hoe moeilijk ik het vond om niet te gaan eten. Nee, geen paaseitjes, want daar waren afspraken over. Maar iets anders dan? Al was het maar gewoon brood. Maar ik deed het niet.

Twee dagen later zat ik tegenover mijn psycholoog. “Heb je die afspraken nog?” vroeg hij zich af. Die had ik nog. “Ga weer even heel streng terug naar die basis. Dat ging lang goed. Kijk of je dat weer op kunt pakken. En wij spreken hierbij af dat als je meer dan vier paaseitjes eet, dat je dan de zak weggooit.”

Ging de knop ook om?

Dat laatste, die afspraak met mijn psycholoog, hielp. Ik ben nogal van de afspraken en houd me daar dan ook aan. Ik had wel met mezelf afgesproken dat ik die zak weg zou gooien als ik meer dan drie eitjes zou eten, maar dat werkte niet. Maar nu wist ik dat ik me zou moeten ‘verantwoorden’ bij de volgende afspraak en dát werkte. Ik at niet meer dan vier paaseitjes (ja, hij had vier gezegd, dus…) op een dag. De knop ging om. Het was behoorlijk pittig, want de zin om te eten was er. Niet omdat ik trek had, maar gewoon omdat ik zin had om te eten. Ik weet van mezelf dat het zo werkt: ik moet dan soort weer ‘afkicken’ van wat lekkers eten. En dus deed ik dat. Maar ik weet ook weer: eetbuien blijven een gevoelig punt…