Boekenpraat: Als een kind in de snoepwinkel

Als rasechte winkelhater heb ik toch wel één winkel waar ik heel graag kom: de boekhandel. Nu is de ene boekhandel de andere niet, maar ik voel me in een boekhandel als een kind in de snoepwinkel. Ik zat zelfs ooit uren in de auto voor een bezoekje aan een grote snoepboekwinkel.

Klein maar fijn

Mijn favoriete boekhandel zit in mijn geboortedorp. Dat is de boekhandel waar ik als puber al veelvuldig kwam en waar ik ‘de weg weet’. Tegenwoordig kom ik er nog maar heel zelden, maar toch blijft het mijn favoriete winkel. Hij is niet groot, maar ze hebben er alles waar ik van houd. Het is een christelijke boekhandel en ik vind er al mijn favoriete titels. Als ik dus een boekenbon in mijn bezit heb, geef ik die daar uit.

Wat ik zo fijn vind aan deze boekhandel is dat ik er uren rond kan dwalen (letterlijk) zonder aangesproken te worden. De eigenaren kennen me en we groeten elkaar, maar ik kan zelf tussen de boeken snuffelen en uren zoeken tot ik de schat gevonden heb die ik mee naar huis wil nemen. Ik houd van dat dwalen tussen de boeken zonder aangesproken te worden. Het geeft me het gevoel dat ik in alle rust mijn keuze kan maken.

Als ik wél hulp nodig heb, krijg ik die ook. Zo zocht ik er bijvoorbeeld ooit een condoleancekaart. Mijn klas wilde die versturen naar een kind dat zij kenden en dat een ouder was verloren. Ik beloofde hen dat ik voor de kaart zou zorgen, zodat we die de volgende dag met elkaar zouden kunnen schrijven. Eenmaal in de boekhandel vond ik de keuze nogal ingewikkeld. Want wat stuur je naar een kind dat een ouder heeft verloren en wat zouden de kinderen in mijn klas willen sturen? Nadat ik al een poosje vertwijfeld bij de kaartenmolen had gestaan, kreeg ik hulp aangeboden en samen met één van de eigenaren zocht ik een kaart uit waar de kinderen in mijn klas de volgende dag blij mee waren.

Een maatje (of tig) groter

Die boekhandel blijft mijn favoriet, maar op een gegeven moment ontdekte ik het boekenwereldje op Instagram. Daar zag ik regelmatig foto’s voorbijkomen van grote boekhandels. Eén naam keerde regelmatig terug: Waanders in de Broeren. Het is een enorme boekwinkel in Zwolle, in een oude kerk.

Het is ver bij mij uit de buurt, maar het zag er zó tof uit dat ik er toch eens heen wilde.
En dus trok ik, op een vakantiedag jaren geleden, de stoute schoenen aan.

Ik had nog een aantal boekenbonnen liggen en besloot dat ik die daar uit zou gaan geven. Ik stapte in de auto, genoot van de lange rit en vond de boekwinkel. Daar keek ik mijn ogen uit. Zóveel boeken. Zóveel moois. Ik voelde me als een kind in de snoepwinkel en kreeg enorme keuzestress. Eerst liep ik maar eens gewoon een rondje en keek ik om me heen. Zelfs als ik niets zou kopen, was het de lange rit al waard geweest. Voor mij als boekenwurm was dit een geweldige plek.

Bescheiden boekenbuit

Die lange, lange rijen met boeken riepen allemaal mijn naam. Toch hield ik me in. Ik liep eerst naar de hoek met kinderboeken. Eén van de boekenbonnen was namelijk een cadeau van mijn klas en die gaf ik altijd uit aan voorleesboeken.

Toen ik daar geslaagd was, liep ik door naar andere afdelingen en sloeg ik boeken voor mezelf in. Met een zeer bescheiden buit van een boekje of vijf (en ik hoefde bijna niets bij te betalen;)) reed ik de lange rit naar huis.

Was het een beetje vreemd, om uren in de auto te zitten voor een paar boeken? Ach, misschien wel, maar je bent een boekenwurm of je bent het niet. En ik vond het fijn. Sterker nog: als er ergens een scheepje met energie langs komt varen en wat lading bij mij achterlaat, overweeg ik om het nog een keer te doen. Ik kom nu eenmaal heel graag in de snoepboekwinkel!