Over wachtlijsten in de ggz heb ik al zo vreselijk veel geschreven dat het onmogelijk is om alle berichten weer aan te halen. De laatste stand van zaken was dat ik negen maanden op een wachtlijst stond en nog een jaar zou moeten wachten. Dat was ergens in augustus, dus het leek me de hoogste tijd voor een update.
De geschiedenis van mijn wachtlijst
Wachten duurt altijd lang, maar ik vond een wachtlijst die in totaal twee jaar zou gaan duren wel érg veel van het goede. Dat moest niet kunnen, vond ik. Ik pleegde diverse telefoontjes. Mijn eigen telefoontjes werden wel beantwoord, maar niet inhoudelijk. Ik stond op een wachtlijst. Maar waar en voor hoe lang nog? Daar kreeg ik geen antwoord op. De assistente van de huisarts kreeg ook geen antwoord, want privacy. De zorgverzekering kreeg vanwege de privacy ook geen antwoord. Uiteindelijk belde mijn huisarts zelf. Tot aan het management. Hij kreeg wel antwoord, maar dat antwoord was nogal teleurstellend. Na negen maanden zou het nog wel een jaar gaan duren.
De huisarts gaf aan dat dat echt niet wenselijk was en vroeg of er nooit eens iemand een beetje hoger op de wachtlijst werd geplaatst. Nee, zo werkten ze niet. Dat kon niet. Tot zover alle uren bellen van zowel mezelf als anderen. Er gebeurde niets.
Ik durf het bijna niet te vragen…
Dan was er ook nog mijn bedrijfsarts. Die houdt een beetje in de gaten of ik voldoende behandeling krijg. Al bijna een jaar vraagt ze me hoe het staat met de wachtlijst. De laatste keer heel voorzichtig: “Ik durf het bijna niet te vragen, maar heb je toevallig nog iets gehoord?” Dat had ik niet. Ze adviseerde me om maar weer eens te bellen.
Wie kan mij vertellen hoe lang ik nog moet wachten?
Op een dag voelde ik dat ik het geduld had om te bellen. Ik pakte de telefoon en belde de afdeling waar ik op de wachtlijst sta. De afdeling angst, uiteraard. Moeilijk, moeilijk, doorverbinden, blabla. Dat verhaal ken ik nu wel. Alle kastjes en muren heb ik al gezien, meerdere keren zelfs.
Nu werd ik doorverbonden met het secretariaat. “Nee, daar kunnen we niks over zeggen.” En toen, geduld of niet, knapte er iets in mijn hoofd. Ik bleef netjes, maar wel heel duidelijk: “Wat me frustreert, is dat ik dan mijn huisarts weer moet laten bellen en dat heeft hij al gedaan. Jullie geven mij geen antwoord, maar hém wel en hij stelt dezelfde vraag. Dat vind ik vreemd. En ik vind het ook zonde van zijn tijd.” Ik vond dat niet leuk om te zeggen, maar kon spontaan wel worden doorverbonden met een behandelaar.
“Je huisarts heeft mijn manager gesproken.”
Nummer drie aan de lijn. Ging nog best vlot, deze keer. Ik legde uit dat ik nu bijna een jaar wacht en dat ik graag wilde weten wat de stand van zaken was. Wat bleek? Al die telefoontjes van de huisarts hadden het gewenste resultaat gehad. “Ik heb het vorige week nog over je gehad met mijn manager. Jouw huisarts heeft ook gebeld en die heeft overlegd met mijn manager. Je staat nu bijna bovenaan.” Zozo, kijk eens aan. Van nummer twaalf naar bijna bovenaan in een paar weken tijd. Het moest niet gekker worden.
Vertrouwen in de ggz
Nu verwachten jullie natuurlijk dat ik helemaal blij ben. Mwa. Valt wel mee. Leuk hoor, dat ik minder lang hoef te wachten, maar zó jammer dat het op deze manier moest. En bovendien wacht er nu dus weer iemand anders langer. Niet mijn probleem, zou je kunnen zeggen, maar ik weet hoe het voelt. Ik gun het niemand.
Ik ga dus als het goed is binnenkort ein-de-lijk mijn behandeling krijgen. En eerlijk? Ik heb geen idee of het gaat werken. Punt één moet zijn dat ik de instelling moet gaan vertrouwen. Na mijn blog van maandag denk ik dat iedereen dat begrijpt. Daarnaast vind ik het vreselijk spannend, deze behandeling. En toch probeer ik vooral blij te zijn, want er is eindelijk actie!
Hoofdtaal 
Mooie blog weer.. hopelijk snel een mooie nieuwe stap. Nu uiteraard nog eng, maar dat went vast ook. Ps. Ik lees fijn mee (en echt… heel mooi!), maar ben momenteel geen reageerder. We kletsen binnenkort wel bij 😊
LikeLike
Geen probleem hoor, dat je geen reageerder bent! En we zien elkaar inderdaad binnenkort, dus dan reageer je maar even ‘real life’.
LikeLike
Echt een bizarre situatie inderdaad.
LikeGeliked door 1 persoon
Toch wel fijn dat je nu eerder aan de beurt bent, hoewel ik me kan voorstellen dat je er gemengde gevoelens over hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat dat betreft ben ik alle vertrouwen kwijt. Ik kon niet geholpen worden bij mijn vorige behandelaar want ik was te ver heen. Moest naar GGZ. # weken wachten tot ik daar terecht kon was ik daar wachttijd bijna een jaar. Ik was er echt slecht aan toe, dat durf ik echt wel te zeggen. Ze keken heel meelevend maar dat was het enige. Thuis meteen weer gaan zoeken en bellen en vond een adres niet zo ver bij mij vandaan waar ik terechtkon. Kreeg ik eerst een psych in opleiding, die ontspanning oefeningen gaf, o mij god. Gelukkig durfde ik aan te geven dat het m niet ging worden en kreeg een andere aangewezen met 25 jaar ervaring en dat ging goed. Kreeg EMDR wat ik vanaf het begin wilde en ja hoor het leven werd weer dragelijk.
Ik heb zo te doen met mensen die zo lang moeten wachten, de puf of de durf niet hebben om door te zetten.
Het is echt de hel af en toe dat weet jij ook.
liefs van mij.
Ben helemaal boos.
LikeLike
Bij mij hebben ze gelukkig al vermeld dat ik alleen een ervaren kracht mag;). Ik ben nogal lastig anders. Dan rennen ze weg joh;). En ja, dan ben je er slecht aan toe. Dat willen ze best erkennen hoor. Maar dan zeggen ze nog een keer heel lief dat ze vinden dat het slecht met je gaat, wensen ze je sterkte en doei. Tot over een jaar.
LikeLike
Ugh, zo frustrerend. Ik word soms ook zo moe van de wachtlijsten. Ik zit inmiddels al zo’n 5 maanden te wachten voor een diagnostisch onderzoek, wat dus nog steeds niet plaats heeft gevonden. En het heeft ook aardige tijd geduurd voor ik de hulp kreeg die ik zo hard nodig had. Zou toch eigenlijk een stuk beter geregeld moeten worden..
LikeLike
En met diagnostisch onderzoek is wachten ook heel frustrerend omdat je het nodig kan hebben voor vervolgstappen. Gelukkig hoefde ik daar een stuk minder lang op te wachten vorig jaar!
LikeLike
Dit zou je met fysieke aandoeningen eens moeten proberen, iemand twee jaar laten wachten op een behandeling…
LikeLike
Ik voel ineens een blog borrelen: ‘Tandarts, ik heb zo’n vreselijke kiespijn. Ik slaap er niet van en het wordt steeds erger. Eten lukt bijna niet meer.’ ‘Oh, eens kijken. Eh… Juni 2021, schikt u dat? O, en veel sterkte hoor!’
LikeLike
Nou, precies dat! Of met een gebroken been, dat je op de spoed komt en eerst zes weken moet wachten op een diagnose, dan nog 2 maanden op gips, dan moet dat gips vervroegd verwijderd worden want geen geld meer, dan moet je nog 5 weken wachten voor je naar de fysio mag, en of je het alsjeblieft zonder pijnstillers wil doen want die zijn zo duur!
LikeLike
Precies. Joh, we kunnen er een serie over schrijven;).
LikeLike
Aargh, om gek van te worden! Terwijl dat nu juist niet de bedoeling is, volgens mij…
LikeLike
Dan hebben ze wel weer meer te doen natuurlijk. Misschien is het een tactiek;).
LikeLike
Het is gewoon belachelijk dat er overal zulke lange wachtlijsten zijn, dat zit de gezondheid van mensen vaak zó in de weg dat ze eerder meer dan minder patiënten krijgen.
LikeLike
Ja, en dat is stom. Ik weet dat ik er niks aan kan veranderen, maar toch wil ik erover schrijven. Dan is er in elk geval aandacht voor…
LikeLike
Niets doen is altijd verkeerd want dan gebeurt er zéker niets.
LikeLike
Ja, die wachtlijsten.
Zou eigenlijk niet moeten mogen!!
Twee jaar, dat is bizar!
Maar goed, fijn voor jou.
Soort van dan.
Is toch iets wat je te wachten staat en dan hoef je daar tenminste niet meer tegen op te zien.
Ja, ik weet het, dat doe je toch wel , maar……….je snapt me wel.
LikeLike
Ja, ik snap je helemaal!
LikeLike
Dit is echt zo slecht die wachtlijsten en voor sommige mensen kan dit echt zo erg zijn , dat ze steeds verder achteruit gaan , en klinkt heel gek , maar zelfs soms zo erg dat er eerst iets moet gebeuren en dan kan het ineens wel , met de opmerking dan ook nog : we wisten niet dat het zo slecht ging , ja dan heeft iemand inderdaad wel eerder behandeling nodig , dit probleem moet echt eens snel worden aangepakt want het gaat wel over de mens en soms zelf ook over een mensen leven . Ze komen niet voor niets in behandeling en de meeste hebben vaak al zo’n lange weg af moeten leggen en van het kastje naar de muur gestuurd . Het houd een keer op
LikeLike
Precies het feit dat we het hier over mensen(levens) hebben maakt het inderdaad zo erg. Ik heb ooit verzucht toen iemand zei dat de instelling dit ook niet wil: “Maar ik ben een méns; dat is erger!”
LikeLike
Ik snap niet dat er in de zorg wachtlijsten zijn… het gaat over mensen helpen… echt niet te snappen!
LikeLike
Dat ja, het gaat over ménsen. Niet te geloven.
LikeLike