Een doemscenario werd werkelijkheid

“U heeft één nieuw bericht in uw werkmap,” meldde mijn mailbox. De mail kwam van het UWV. Direct brak het zweet me uit. Dit was anders dan de maandelijkse mail met de betaling van mijn uitkering. In lichte paniek opende ik mijn werkmap. Het kon nog meevallen, hoopte ik. Maar het viel niet mee. Ik moet op gesprek komen. En daarmee werd een doemscenario werkelijkheid.

Doemscenario’s

Voor mijn psycholoog zijn vakantie ging vieren, hadden we een gesprek dat we eigenlijk elke zomer hebben voor hij vakantie heeft. Ik nam doemscenario’s door en besprak hoe ik daar dan mee om zou moeten gaan in zijn afwezigheid. Misschien klinkt dat wat vreemd, maar vijf jaar geleden ging het in de zomervakantie helemaal mis en kreeg ik suïcidale gedachten. Dat had niets met die zomervakantie te maken, maar met allerlei andere dingen. In mijn hoofd maak ik echter nog steeds die koppeling: zomervakantie is ellende.

Ik vroeg wanneer er reden is om de huisarts te bellen en we concludeerden dat de huisarts bellen eigenlijk niet nodig zou zijn. Nu is niet vijf jaar geleden en ik voel me nu totaal anders. Bovendien weet ik nu hoe ik met gevoelens om moet gaan.

Ik noemde nog één ‘doemscenario’: “Als er een brief van het UWV komt en ik moet binnen een week op gesprek komen, bel ik de huisarts hoor.” Dat mocht. Dan mocht ik ruggenspraak houden.

De brief van het UWV

En toen was -aan het begin van de vakantie van mijn psycholoog- dat doemscenario ineens werkelijkheid. Er kwam een brief van het UWV. Zie je wel, dacht mijn eigenwijzigheid, ik wist het wel. Er zou ellende komen.
Terwijl het zweet me letterlijk aan alle kanten was uitgebroken, opende ik de brief. De inhoud was kort, maar krachtig: “We nodigen u uit voor een gesprek over uw re-integratie.”

Vraag me niet waarom die brief ineens nu kwam. Voor mijn gevoel kwam hij ‘uit de lucht vallen’. Maar hoe dan ook zou ik dus op gesprek moeten komen.

Paniek

En toen was er even een vorm van paniek. Ik had geen idee wat ik van zo’n gesprek moest verwachten, dus alleen al dat was reden tot paniek. Er stond in de brief dat ik een filmpje kon kijken over het gesprek, dus dat deed ik. Het ging over loopbaancoachen en testen die ik herkende van bij mijn eigen loopbaancoach.

Hm, ze zouden mij niet veel nieuws kunnen vertellen.
Langzaam zakte de paniek al iets.

Ik appte mijn vriendin en zei eerlijk dat ik hier al bang voor was. Zij zag het allemaal niet zo somber in. Ik zou eerlijk kunnen zeggen wat vrijwilligerswerk van me vraagt en dan zouden ze daar wel inzien dat het nog te vroeg is voor ‘echte’ re-integratie. Later die dag appte ze nogmaals dat ze het vol vertrouwen tegemoet zag.
Ik vroeg haar ook om mee te gaan naar dat gesprek.
En toen dat bleek te kunnen, was de meeste paniek gezakt. Ik zou het wel zien.
Ik nam geen contact op met de huisarts, want mijn psycholoog zou terug zijn vóór het gesprek bij het UWV, dus ik zou het met hem kunnen voorbereiden.

Re-integratie

Ik weet nog steeds niet wat ik van het gesprek moet verwachten.
Eén ding weet ik wel: als het gaat over re-integratie heb ik van mijn loopbaancoach al geleerd waar ik op moet letten en in welke richting ik moet denken. Daar ben ik blij mee. Ik ga dat gesprek met het UWV dus niet helemaal blanco in. Of ik al klaar ben om te re-integreren? Ik weet het niet. Ik denk van niet. De druk van betaald werk zou nog te hoog zijn.

De eerste nachtmerries kwamen alweer over ziek aan het werk zijn en het niet durven zeggen.
Maar eerst moet ik nu dat gesprek maar afwachten. Ongetwijfeld gaat de spanning rond dat gesprek weer hoog oplopen, maar voor nu denk ik: we gaan het maar zien.

Gesprek is gelukkig op het moment van verschijnen van deze blog (die ik een paar weken geleden schreef) inmiddels achter de rug. Verslag volgt.