UWV: gesprek arbeidsdeskundige

Na drie weken van heel veel stress en angst was het zover: mijn afspraak bij het UWV. Ik had een afspraak met een arbeidsdeskundige en volgens de brief met de uitnodiging zou die afspraak gaan ‘over uw re-integratie’. Maar ik ben 80 tot 100% afgekeurd, dus ik wist niet zo goed hoe ik dat voor me moest zien. Bang, gespannen en niet wetend wat te verwachten reed ik daarom naar mijn afspraak, met allerlei doemscenario’s in mijn hoofd. Maar was het echt zo erg als ik vreesde?

Gespreksvoorbereiding

Mijn grootste angst was dat ik in dit gesprek te horen zou krijgen dat ik weer aan het werk zou moeten. Dat werken betekende in mijn hoofd dan ook -heel onlogisch, maar vooruit- dat ik fulltime ergens aan de slag zou gaan. Ik wist dat ik dat niet zou kunnen, dus ik zag mezelf alweer net zo eindigen als vijf jaar geleden: met een forse burn-out, terug bij af.

Mijn psycholoog wist me uit te leggen dat mijn gedachten niet helemaal logisch waren en samen met hem bereidde ik het gesprek voor. Na afloop van het gesprek zette hij de belangrijkste dingen op een rijtje en mailde dat naar me. Zo kon ik met een spiekbrief naar het UWV. Op die spiekbrief stond bijvoorbeeld dat ik aan het begin van het gesprek al even moest melden dat ik het heel spannend vond en dat ik bang was om verkeerd ingeschat te worden. Verder stond er op de spiekbrief wat mijn klachten zijn, waar die vandaan komen en wat ik het liefst zou willen. Daarnaast ging er een vriendin mee naar het UWV, dus ik was voor mijn gevoel ‘tot de tanden gewapend’ en zo kwam ik dan ook de ‘spreekkamer’ binnen.

Paniek won van mijn masker

Nog vóór het gesprek begon, vroeg ik of ik het op mocht nemen. Ik zag even een soort aarzeling bij de arbeidsdeskundige, maar ze vond het prima. Daar leidde ze ook al uit af dat ik gespannen was, vertelde ze later toen ik dat aangaf.

We namen mijn ‘geschiedenis’ door en de arbeidsdeskundige legde uit waarom ik nu op gesprek was uitgenodigd. Ik had meegedaan met een pilot van drie jaar waarbij een groep mensen niet begeleid werd door het UWV. Die drie jaar waren nu (exact op de dag af) voorbij en daarom was ik nu opgeroepen. Ze was benieuwd hoe het nu, drie jaar na mijn WIA-aanvraag, met me ging.

O. Leuke vraag. Zo’n open vraag kan ik maar moeilijk beantwoorden, maar ik deed mijn best en ik lachte er vriendelijk bij. Totdat de arbeidsdeskundige me uitlegde hoe het traject zou gaan. Ze legde uit dat ze me zou plaatsen bij een re-integratiebureau en dat zij dan met mij op zoek zouden gaan naar passend werk.

Boem. Paniek. Angst. Tranen. Weg was mijn masker en op kwam de paniek. De arbeidsdeskundige zag dat gebeuren en vroeg waarom ik in paniek raakte. Dat was voor mij heel helder: “Ik zie dat nog niet zitten. Ik heb nu het gevoel dat ik volgende week naar zo’n bureau moet en ik ben er nog niet klaar voor.” Maar de arbeidsdeskundige wees me erop dat ze nog helemaal geen termijn had genoemd en stelde me gerust.

Energieproblemen

Ik moest uitleggen waar ik op dit moment het meeste hinder van ondervind en dat is toch echt mijn vermoeidheid. We spraken over hoe ik dat aan kon pakken en dat vond ik ingewikkeld. De arbeidsdeskundige vond namelijk dat ik best veel (te veel?) doe op een dag en wilde dat ik bijvoorbeeld geen uur, maar een half uur zou wandelen. Maar met de diëtiste had ik een uur afgesproken. Dat soort tegenstrijdige adviezen kan ik natuurlijk slecht tegen.
Uiteindelijk concludeerden we dat ik moet werken aan mijn energiebalans. Hoe deel ik mijn dagen zo in dat ik niet de ene dag van alles doe en dan de volgende instort? En hoe kan ik mijn energie weer wat opbouwen?

Ik vind dat een spannend iets, maar hoe fijn zou het zijn als ik (al was het maar iets van) mijn oude energie terug zou krijgen. Ik mis dat zó: die oude, energieke Naomi. Ik moet eraan werken bij en met mijn psycholoog en vond dat een goed idee.

Geen stabiele basis

Conclusie was dat er nu geen stabiele basis is waarop ik zou kunnen bouwen qua werk. Ik zou al snel weer instorten en daar zitten we niet op te wachten. Ze vroeg ook waar ik van droom. Dat was makkelijk: van schrijven en/of lezen. Dat schreef ze op. En daar kan ik aan werken met een re-integratiebureau, maar dus niet nu. Ze stelde voor om elkaar om de drie of vier maanden te zien en dan te bespreken hoe het gaat. En dat dan een keer of vier. Dan zijn we alweer een jaar verder, realiseerde ik me, en in een jaar kan er veel gebeuren.

Al met al was ik enorm opgelucht. Ik voelde me begrepen en gehoord. Dat bleek ook toen later die dag het werkplan in mijn mail zat. De arbeidsdeskundige had het goed begrepen. Over drie maanden raak ik vast en zeker weer in paniek als er een brief komt met de uitnodiging voor een gesprek, maar ik hoop ook dat dit gesprek wat vertrouwen geeft voor de toekomst.