Sollicitatiestress?

Toen ik bij mijn ergotherapeute was, had ik net daarvoor weer een sollicitatiebrief verstuurd. Deze keer voor een functie als onderwijsadviseur. Dat vertelde ik en mijn ergotherapeute vroeg zich af: “Heb je stress van al dat solliciteren? Want je klinkt eigenlijk vrij ontspannen als je het erover hebt.” Goede vraag. Heb ik sollicitatiestress?

Sollicitatiebrieven schrijf ik in 10 minuten

Laten we beginnen bij het begin. Solliciteren begint met kijken naar advertenties, maar dan volgt dat moment van een sollicitatiebrief schrijven. Nu ken ik zat mensen bij wie dat stress oplevert, maar dat doet het bij mij dus niet. Ik heb toen ik mijn eerste sollicitatie schreef gewoon een oude brief tevoorschijn getoverd (van toen ik in 2009 ging solliciteren, vers van de pabo). Die brief vond ik eigenlijk nog prima, dus ik heb de opzet behouden en de inhoud aangepast en dat doe ik bij elke sollicitatie weer. Dat kost me maar tien minuten en ik vind dat ik best over mezelf mag zeggen dat ik dan een goede brief heb. Dat schrijven van die brief kost me dus geen enkele stress. Gaat me ongeveer net zo makkelijk af als een blog;).

De ene dag vind ik het leuk; de andere dag…

Dat zoeken naar banen en het schrijven van sollicitatiebrieven vind ik prima te doen. Maar dan volgen de eventuele ‘consequenties’. En daar zit het kleine beetje stress. De ene dag vind ik het heel leuk en hoop ik dat ik zo snel mogelijk ergens aan het werk zal zijn, maar dan is de volgende dag even een mindere dag en dan vind ik het ineens doodeng. Dan vraag ik me af hoe het zou moeten als ik al werk zou hebben en meer van dat soort dingen. Ik ben er echt van overtuigd dat dat helemaal goed gaat komen, maar heel soms voel ik dat even niet. Die dagen zijn overigens ruim in de minderheid, dus het valt echt wel mee en over het algemeen vind ik het gewoon heel leuk.

Ik wil dit zelf

Wat vooral zorgt voor het ontbreken van stress is dat ik dit zelf wil. Ik schrijf sollicitatiebrieven omdat ik dat zelf wil en niet omdat dat moet van het UWV of van wie dan ook. Ik zit wel in een traject bij het UWV, maar dat is nog niet in de fase dat ik ook daadwerkelijk zou moeten solliciteren. Toch doe ik dat wel, want ik denk zelf dat ik daar al aan toe ben. Dat wil zeggen: als ik een goed passende baan kan vinden. En ik weet ook: er hoeft nog niks, dus als ik ergens word aangenomen, maar ik zie het zelf niet zitten, kan ik alsnog voor de eer bedanken en iets anders gaan zoeken. Ik denk zelfs dat ik per 1 mei als IB’er aan de slag had gekund als ik de allereerste sollicitatieprocedure had doorgezet, maar ik koos ervoor om dat niet te doen. Ik ben kritisch. Ik wil een baan die écht goed bij me past en heb nu gelukkig de tijd en de ruimte om die te zoeken. Geen stress dus.

Heb ik sollicitatiestress?

Conclusie is dat ik niet echt last heb van sollicitatiestress. Wat mij het meeste stress geeft, is het idee dat ik ieder moment gebeld kan worden. En dan geeft niet het telefoontje dat ik moet voeren me stress, maar gewoon het idee dat die stomme telefoon elk moment van de dag kan gaan.

Maar verder? Nee, verder heb ik geen stress. Ik reageer alleen op functies die me écht leuk lijken en ik heb wel af en toe m’n twijfels, maar ik weet ook dat ik me altijd nog terug kan trekken, zoals ik dat bij mijn eerste sollicitatie ook deed. Ik heb heel erg het gevoel dat ik in dit proces zelf de regie heb en dat geeft me rust. Dus heb ik stress? Nee, gelukkig niet. Over het algemeen vind ik het gewoon heel erg leuk.