Op weg naar werk: kennismakingsgesprek

Nadat ik een sollicitatiebrief schreef, ging het heel snel: een paar dagen later ging de telefoon en werd ik uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek op een school. Doel van het gesprek: kijken of er een klik zou zijn en of we de procedure qua sollicitatie voort zouden kunnen zetten.

Van enthousiasme naar realisme

Nadat ik was gebeld voor het kennismakingsgesprek was ik heel enthousiast. Het telefoontje om de afspraak te maken duurde al twintig minuten en zo leerden de directeur van de school en ik elkaar alvast een beetje kennen. Het telefoongesprek gaf me een goed gevoel. Ze zochten iemand per 1 mei voor twee dagen in de week. Twee dagen in de week klonk voor mij perfect.

Maar een dag voor dat kennismakingsgesprek zat ik bij mijn psycholoog. Nog steeds vol enthousiasme vertelde ik dat ik de volgende dag op kennismakingsgesprek zou gaan. Hij vroeg zich af: “Hoe gaat dat dan? Verwachten ze dat je er op 1 mei staat of kun je rustig re-integreren?” Dat vond ik een goede vraag en ik vreesde voor het eerste. Mijn psycholoog vroeg zich terecht af of dat realistisch was, na ruim vijf jaar niet werken. En ik dacht van niet. “Stel hoge eisen,” raadde mijn psycholoog aan, “want jij hebt veel nodig om goed te kunnen functioneren. Als dit op de goede manier gebeurt, kunnen ze over een jaar een heel erg goede IB’er hebben. Maar je moet er niet opeens volle bak in moeten gaan.”

Dat hakte er even in bij mij. Maar het was goed dat we dit bespraken. Het zette me met beide enthousiaste benen op de grond.

Het kennismakingsgesprek

Een dag later had ik het kennismakingsgesprek. Dat liep soepel en ik had het gevoel dat de ‘klik’ er wel was. Eerst beantwoordde ik een heleboel vragen die de directeur stelde en daarna mocht ik vragen stellen. Mijn belangrijkste vraag was hoe het zat met die twee werkdagen. Werd er ook nog iets van mij verwacht op de dagen dat ik niet zou werken? De directeur legde uit dat het handig zou zijn als ik mijn mail bijvoorbeeld nog één keer in de week extra zou checken. Ik was eerlijk: “Dat vind ik lastig. Mijn hoofd gaat ‘aan’ dan en dan is mijn vrije dag weg. Dat ligt aan mij, maar is niet handig.”

Verder waren er nog wat andere punten die me lieten twijfelen, maar het belangrijkste twijfelpunt was voor mij: ben ik wel klaar voor zo’n functie waarin ik echt ‘aan’ moet staan? Ben ik wel echt geschikt voor een functie als IB’er?

Ik vroeg ook naar de mogelijkheden qua re-integratie. De directeur gaf aan dat ik daarin zou moeten aangeven wat ik nodig zou hebben en dat ze dan met personeelszaken zouden kijken wat mogelijk zou zijn.

Van twijfel naar een nee

In de auto, in de file, appte ik een spraakbericht naar mijn vriendin met al mijn twijfels. Toen ik het zelf terugluisterde, wist ik eigenlijk al wat wijsheid zou zijn. Dit, een functie als IB’er, was nog te vroeg.

Ik dacht er nog een paar dagen over na en na vijf dagen belde de directeur om te vragen hoe ik er nu in stond. Ik legde hem eerlijk mijn twijfels voor en legde uit dat ik me sowieso afvroeg of IB’er wel een geschikte functie voor mij is. Hij snapte dat. Hij had dat ook al een beetje verwacht, naar aanleiding van de dingen die ik in het gesprek had aangegeven. Hij bood nog aan om alles via het UWV te laten lopen, zodat ik rustig zou kunnen meelopen en re-integreren, maar mijn twijfel was te groot. En dus rondden we het af.

Ik zou niet verder meedoen in de sollicitatieprocedure, maar de directeur gaf aan dat ik altijd op een later moment weer contact op zou mogen nemen.

Hoe ik het vond? Ik was vooral heel blij met de opgedane ervaring. Het was leuk om zo’n gesprek te voeren en het feit dat het me liet inzien dat ik misschien toch écht wat anders moet zoeken, is ook een belangrijke les. Vorig jaar bij de loopbaancoach leerde ik dat ik het onderwijs nog steeds leuk vind, maar ook dat ik beter op zoek kan naar een baan waarbij ik iets kan doen met het talige in mij. En dus ga ik denk ik daar toch maar weer naar zoeken. Ik weet het nog niet precies. Eerst maar weer eens een paar gesprekken voeren met mijn re-integratiecoach. Maar deze ervaring neemt niemand me meer af en zie ik als heel positief.