Dat ik een hekel heb aan bellen, zal voor de vaste lezer geen nieuws zijn. En dat ik sowieso een beetje een haat-liefde-verhouding met mijn telefoon heb, heb ik geloof ik ook al vaker geschreven. Maar nu is er weer iets nieuws: ik heb het gevoel dat ieder moment de telefoon kan gaan. En dat vind ik een heel naar gevoel. Tijd voor een beleid voor telefonische (on)bereikbaarheid.
Kan ieder moment de telefoon gaan?
Ik zat tegenover mijn psycholoog en we hadden het over sollicitatiestress. Daar had ik niet echt last van, maar ik gaf aan dat ik het irritant vond dat ik op mijn cv een telefoonnummer achterlaat en dat ze dus (voor mijn gevoel) elk moment kunnen bellen om me iets te vragen of om me uit te nodigen voor een sollicitatiegesprek. Dat gevoel van ieder moment gebeld kunnen worden, gaf mij een heleboel onrust. “Ik ben blij dat ik nu hier zit,” zei ik tegen mijn psycholoog, “want dan staat m’n telefoon op stil en ben ik gewoon even niet bereikbaar.”
Af en toe schrijf ik een sollicitatiebrief en ik schrijf niet na iedere brief een blog, dus er lopen gewoon nu en dan wat sollicitaties en die mensen kunnen me eventueel bellen. Daar komt dus mijn gevoel vandaan dat ieder moment de telefoon kan gaan en dat gevoel vind ik naar.
Wat als ze bellen?
Mijn psycholoog vroeg zich af of ik wel altijd op moet nemen als ze zouden bellen. “Zou je opnemen in de rij bij de kassa?” Mijn antwoord was nee. Nee, ik zou niet opnemen in de rij bij de kassa. “Maar ik ga een provinciewandeling maken en dan heb ik toch het gevoel dat ik moet opnemen als ze bellen, terwijl ik daar dan helemaal geen zin in heb.”
Mijn psycholoog vroeg waarom ik geen zin heb om op te nemen tijdens een wandeling. “Nou, omdat ik dan gewoon wil wandelen en wil genieten van wat ik om me heen zie. Dan heb ik echt geen zin om zo’n gesprek te voeren, want dan ben ik gelijk helemaal ‘uit’ m’n wandeling.” Dat vond mijn psycholoog een logische verklaring. “Je wilt ‘in het hier en nu zijn’. Maar móet je dan opnemen als ze bellen?” Ik vond van wel. Hij vond van niet. En hij vond dat het tijd was voor een beetje beleid rondom de telefoon, “want die komt vaker naar voren in gesprekken.”
Telefonische (on)bereikbaarheid
“Wanneer neem je wel of niet op?” vroeg mijn psycholoog zich af. En daar kwam het riedeltje dat ik al jaren gebruik als het hierover gaat: “Ik heb heel lang alleen m’n huistelefoonnummer aan mensen gegeven. Ik vind namelijk: niet thuis is niet bereikbaar. De ellende van mobieltjes is dat je ineens altijd bereikbaar bent, dus ook als je niet thuis bent. En dat vind ik vervelend.” Dat was alvast iets wat ik zou kunnen toepassen, vond mijn psycholoog. “Als je niet thuis bent, neem je dus niet op?” Maar dat doe ik wel. “Maar dat wil je dus niet?” Nee, dat wil ik niet. Tijd dus om dat in het telefoonbeleid te zetten.
Je moet weten: mijn telefoon maakt alleen geluid als ik gebeld word. Ik krijg alleen een melding in beeld (zonder geluid) van appjes en verder staan alle meldingen uit. Dat was alvast goed, vond mijn psycholoog, maar ik moest ook nadenken over bellen. Dat vond ik lastig. “Maar ik moet toch gewoon opnemen als ik gebeld word?” Mijn psycholoog vond van niet. “Ga er thuis zomaar heel even voor zitten en denk voor jezelf na over bereikbaarheid en over wanneer je wel of niet je telefoon opneemt.”
Dat deed ik. Eigenlijk was het heel simpel en waren er maar twee ‘regels’:
1. Het ‘huistelefoonbeleid’: als ik niet thuis ben, neem ik ook niet op. Gewoon zoals dat ‘vroeger’ ging, toen mensen nog de huistelefoon moesten bellen. Als het belangrijk is, bellen mensen nog wel een keer. En als ze een voicemail inspreken met de vraag om terug te bellen, kan ik dat later (op een moment dat mij uitkomt, benadrukte mijn psycholoog) doen.
2. Tijdens middagdutjes gaat het geluid van mijn telefoon uit. Dan ben ik dus gewoon écht niet bereikbaar. Zo deed ik het altijd al, maar sinds ik sollicitaties had verstuurd, voelde dat ineens eng. Nu weet ik: dat is prima.
Waar doe je moeilijk over?
Misschien denk je nu: waar doe je moeilijk over? Dat dacht ik namelijk zelf ook. En ik zei dat ook tegen mijn psycholoog. Maar hij vond dat het voor mij belangrijk is om over zulke dingen na te denken. “Andere mensen nemen misschien op in de winkel, maar jij kunt tussen al die prikkels echt geen gesprek voeren en bovendien geef je aan dat je dat niet wilt. Dus neem jij daar niet op. En als je voor jezelf helder hebt waarom niet, kun je daar ook achter staan.” Dus ja, misschien deed ik moeilijk, maar voor mij was dit even nodig. Ik geef toe: ik vind het lastig. Ik merk toch dat ik dan in de polder loop en denk: straks bellen ze en dan kan ik toch wel opnemen? Maar ik wil eigenlijk ook gewoon van dat ‘straks bellen ze’ gevoel af. Maar goed, dát is natuurlijk weer een ander verhaal. Ik weet nu in ieder geval hoe ik (niet) moet reageren áls ze bellen.
Hoofdtaal 
Ik krijg gelukkig niet vaak telefoon privé, maar ik schiet wel in paniek als ik op onverwachte momenten telefoon krijg. Dan denk ik meteen het ergste.
LikeLike
Dat heb ik ook ja. Zodra die telefoon gaat, denk ik dat er iemand dood is (geen grap).
LikeGeliked door 1 persoon
Oh, ik voel helemaal met je mee Naomi! Ik kan me dit zo goed voorstellen! Het principe van niet thuis = niet opnemen vind ik briljant. Zo was het vroeger ook tenslotte, en volgens mij is het eigenlijk hartstikke ongezond dat door smartphones dit principe is verdwenen.
Ik hoorde ooit dat iemand dit beleid had: als je het niet in een mailtje kunt zeggen, heb je het blijkbaar nog niet helder in je hoofd. Ga dat eerst maar doen, en zet het dan op de mail. En dan kunnen wel altijd nog eens kijken of bellen wel nodig is : )
LikeLike
Ik heb ook véél liever dat mensen het op de mail zetten. Hoef ik er ook niet gelijk op te reageren. Veel fijner!
LikeLike
Ik ben nog uit de tijd dat we helemaal geen telefoon thuis hadden!
Soms is het ook lastig allemaal. Gisteren was ik onderweg, afspraak in ziekenhuis en op de terugweg een luisterboek via de radio aan het luisteren. Toen ik net op de parkeerplaats van een nieuwe geopende supermarkt stond in dichtstbijzijnde grotere stad had ik net luisterboek op telefoon uitgezet en zag dat het bijna hele uur was en wilde de nieuwsberichten even luisteren. Op dat moment ging mijn telefoon maar via de bluetooth verbinding, zag wel nummer op display van auto, maar nummers ken ik niet meer uit mijn hoofd. Ik wilde de telefoon opnemen (zag dat het partner was) maar dat lukte niet goed, ik kon hem wel horen maar hij mij niet. Hoorde hem gelukkig wel zeggen dat hij een app stuurde met een extra boodschap die ik moest halen. Kon dus meteen app terugsturen dat ik het begrepen had.
Dan zit ik toch ook even te denken: wat was het vroeger makkelijk en ook rustig als je onderweg was. Maar in dit geval was het wel fijn contact onderweg want ik moest een speciale lijm halen om stortbak te repareren, en als ik niet langs die winkels zou zijn gekomen op de terugweg had hij zelf de exgra 8 km moeten rijden om het te halen
LikeLike
In de auto kan hij bij mij inderdaad ook gaan als ik verbonden ben via bluetooth. En ik heb hetzelfde probleem: ik hoor de ander dan wel, maar zij horen mij niet;). Het heeft precies zoals je schrijft twee kanten: soms is dat bereikbaar zijn heel handig, maar het niet bereikbaar zijn is ook heel rustig.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn geluid van de gsm staat bijna altijd uit. Het ‘altijd bereikbaar moeten zijn’ vind ik niet zo fijn.
Op belangrijke momenten, als Zoetie gaat fietsen bv, dan staat mijn geluid wel aan… je weet nooit dat er iets is en hij mij nodig heeft.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb regelmatig in cv’s gezien dat men iemand alleen op bepaalde tijden of op afspraak kon bellen. Is dat voor jou nog een optie?
LikeLike
Zeker een goede optie!
LikeLike
Er wordt wel eens gezegd, ‘je kunt niet altijd aan staan’.
Vind ik zo’n mooie opmerking!
LikeLike
Helemaal waar ja!
LikeLike
Goed om voor jezelf duidelijk te hebben wanneer je de telefoon niet opneemt. Mijns inziens is het ook helemaal niet nodig om altijd maar bereikbaar te zijn. Zelf overigens wel altijd mijn geluid aan omdat ik gebeld kan worden als mijn vader op zijn alarmbel drukt.
LikeLike
Ik snap heel goed dat je dan je geluid wél altijd aan hebt staan.
LikeLike
Ja inderdaad, waar doe je moeilijk over. Je gaf zelf het antwoord al, “bij de psycholoog zet ik de telefoon uit. ” Je zorgt voor een duidelijk voicemail boodschap en zet de telefoon uit wanneer je hem niét aan wil hebben. ( desnoods met vaste tijden) Zo nodig een paar keer per dag de voicemail afluisteren.
LikeLike
Mijn voicemail is dus nog zo’n standaardbericht van ‘Dit is de voicemail van nummer’. Misschien moet ik dat toch eens veranderen;).
LikeLike
Dat lijkt me veel rust geven, gewoon jóuw stem die een vriendelijk boodschap inspreekt, dat schrikt mensen minder af om in te spreken.
LikeGeliked door 2 people
Jij doet zo ‘moeilijk’ omdat je je eigen grenzen aan het bepalen bent, chapeau! Mijn telefoon maakt nooit geluid tenzij ik weet dat ik gebeld ga worden en ik ook echt op moet nemen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken iemand die niet opneemt als ze geen zin heeft en haar voicemail zegt: ik luister niet naar mijn voicemail en bel niet terug, stuur me een bericht :p
Ik vind het zo’n automatisme, dat opnemen als je telefoon krijgt en dan zit je ineens voor een half uur in een telefoongesprek verwikkeld terwijl je gewoon je was op wil hangen ofzo.
LikeLike
Klopt, van dat automatisme. Ik denk dat ik ook maar zo’n voicemail ga maken dat ze me een bericht moeten sturen.
LikeLike