De impact van een therapiesessie

Nadat ik een dubbele therapiesessie had gehad over eten, beloonde ik mezelf met bloemen. Maar beloning of niet, de impact van die sessie was heel groot. Wat gebeurt er dan eigenlijk?

De ene therapiesessie is de andere niet

Mijn psycholoog geeft me eigenlijk geen therapie, maar officieel begeleiding. Dat betekent dat hij meedenkt over dingen die ik in het dagelijks leven tegenkom en dat hij me dus niet behandelt (we zijn niet gericht op ‘genezing’ van iets), maar begeleidt. Die sessies waarin het draait om begeleiding zijn vaak niet zo heel heftig. Sterker nog: ze geven vaak rust. Als ik ergens mee zit, deel ik het met mijn psycholoog en samen kijken we naar hoe ik er het beste mee om kan gaan. Dat geeft mij rust en duidelijkheid.

Heel af en toe hebben we echter een sessie die toch verdacht veel lijkt op behandeling in plaats van begeleiding. Zo was er laatst de sessie waarin we het hadden over eten. Ik denk dat je die sessie officieel ook als begeleiding kunt zien, maar het voelde voor mij als behandeling en het was heftig. Bovendien kwamen er tranen en van tranen word ik maar één ding: doodmoe.

En dan kom ik thuis…

Na die sessie was ik eerst naar de Intratuin gereden voor een bos bloemen voor mezelf. Daarna kwam ik thuis en omdat ik doodmoe was, wilde ik eerst even slapen. Maar dat lukte niet. Mijn hoofd bleef maar de sessie herhalen en heen en weer pingpongen over wat er gezegd was, hoe het nu verder moest, enz. De vermoeidheid was intens, maar toch ging ik die avond naar koor. Dan hoef ik even niet over eten na te denken, was mijn gedachte daarachter. Halverwege de avond bedacht ik dat koor misschien iets te veel van het goede was voor mijn uitputting, maar ik bleef toch tot het einde van de avond.

Paniek

Het was bedtijd. De vermoeidheid was nog steeds intens, dus ik hoopte gelijk in slaap te vallen. Maar dat deed ik niet. Ik raakte in paniek en wist me geen raad met mezelf. We hadden het nu wel over eten gehad, maar er was geen oplossing. Hoe moest het dan verder? Ik wist dat het een lange termijn plan zou worden en het plan stond ook uitgestippeld, maar daar kon ik nu niets mee en ik wilde nu een oplossing.

Uiteindelijk viel ik in slaap, maar de volgende morgen werd ik in paniek en nog steeds totaal uitgeput wakker. De sessie van de dag ervoor bleef door mijn hoofd pingpongen. De impact van die sessie was dus groot. Liefst had ik mijn psycholoog gebeld voor nog een telefonische sessie om de sessie van de dag ervoor te kunnen verwerken. Maar gelukkig bleek dat niet nodig, want een rondje buiten deed de paniek zakken. Het gepingpong in mijn hoofd bleef echter.

De ‘oplossing’

’s Middags kwam de oplossing. Ik paste op twee tantezeggers. Die leidden me heerlijk af van het gepingpong in mijn hoofd. Het gepingpong stopte. De vermoeidheid was er nog wel, maar verdween even naar de achtergrond. Eén van de tantezeggers legde het hoofd op mijn schouder. “Ga je slapen?” vroeg ik me af. Het was namelijk middagdutjestijd. “Nee,” zei de tantezegger, “even kroelen.” En weet je wat? Het kind zal het nooit weten, maar misschien was dat ‘even kroelen’ wel precies wat ik nodig had na die heftige therapiesessie. Eenmaal thuis was ik moe, maar zeer voldaan. En het gepingpong in mijn hoofd? Dat was ein-de-lijk gestopt, met dank aan twee lieve mini-amateurpsycholoogjes;).