Schreeuwen, huilen, hard wegrennen en een gevoel van overbelasting en onbegrip. Ik denk dat dat wel samenvat wat in mijn regelmatig terugkerende nachtmerrie gebeurt. Ik heb mijn nachtmerrie nooit durven delen, om een heleboel redenen niet, maar vandaag doorbreek ik het taboe.
Maar ik kán dit niet!
In mijn nachtmerrie bevind ik me op mijn werk. Ik ben net begonnen met re-integreren. Tijdens de eerste werkdag zit ik op kantoor en alles is weer als vanouds. Mensen komen me van alles vragen en mijn zorgvuldig gemaakte planning loopt volledig in de soep. Vervolgens blijf ik véél langer dan afgesproken. Ik ben kapot. Ik sleep me door de dag, maar dat zie je niet aan me. Ik weet dat ik de volgende dag niet terug kan komen, maar ik moet. Ik kan toch niet op de eerste dag al zeggen dat het (weer) niet gaat?
Dan is daar mijn werkgever. Hij is ‘trots’. Zie je wel dat ik heus alles wel kan? Ik ben niet eens moe en alles is goed gegaan. Ik voel me niet begrepen. Ik ben óp. Ik kán niet meer. Maar dat zie je niet. Dan schreeuw ik hem toe dat het niet gaat. Ik houd het niet vol. Vervolgens word ik wakker. Compleet in paniek.
De waarheid over het trauma rond mijn werk
Een aantal keer heb ik op mijn blog laten vallen dat ik een werkgerelateerd trauma heb. Ik heb er nooit over durven schrijven, maar ik wil duidelijkheid geven. Tijd om het taboe te doorbreken.*
Mijn werkgever en ik hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden. Hij kon echter ook over me heen walsen. Zijn wil was wet. Zijn waarheid was dé waarheid. Hij vroeg; ik deed wat hij vroeg. Ook als ik het eigenlijk niet kon of als ik zelf genoeg te doen had. ’s Avonds om tien uur nog een belletje? Ik nam op en ging aan het werk. Kortom, ik was niet weerbaar.
Toen meldde ik me ziek. In het gesprek waarin ik dat deed, wees mijn werkgever naar zijn voorhoofd. Dat voelde zó vernederend. De eerste zin na mijn mededeling dat ik ziek was, luidde: “Jij ziet er helemaal niet ziek uit. Nou, ajuus.” De tweede zin: “Dus ik mag het uitzoeken?” Het deed zo’n pijn.
De bom barst
Drie maanden later hadden we op mijn verzoek een gesprek. Verzoening. Vergeving. De vraag of ik zou starten met re-integreren. Dat kon niet en de bedrijfsarts had dat ook aangegeven, maar ik durfde het niet te zeggen. Ik deed een re-integratiepoging, anderhalf uur in de week. Negatieve gedachten kregen de overhand. Mijn telefoon ging weer. Het gevoel altijd paraat te moeten staan, kwam terug. Dat kon en kan ik niet.
Na twee weken een evaluatiegesprek. Ik gaf aan (na overleg met mijn huisarts en psycholoog) dat ik mijn uren niet zou uitbreiden. Ik zou het houden zoals het was, want ik trok dit eigenlijk al niet. Mijn werkgever werd (ja, ik citeer) er “schijtziek” van dat ik zei dat ik een terugslag kreeg door het re-integreren. Ik sloeg dicht. Ik bleef zitten. Het gesprek ging door. Veel meer verwijten en pijnlijke opmerkingen, waarvan ik het grootste deel niet durf te delen. Ik huilde en huilde. Ik was bang en zei wat hij wilde horen. Ik was zo geschokt dat de boosheid pas later kwam, na de angst en de pijn.
Die nacht kwamen de nachtmerries (terug). Ze zijn er nu, ruim een jaar later, nog steeds. Mijn bedrijfsarts heeft destijds Goddank mijn werkgever gebeld om te zeggen dat ik het re-integreren per direct zou stoppen. Bovendien verbood ze mijn werkgever nog contact met mij te zoeken.
Mijn nachtmerrie was werkelijkheid
In mijn nachtmerrie komt mijn grootste probleem terug. Het lukt me niet, maar niemand ziet het aan me. Onbegrip, frustratie en angst. Heel lang durfde ik het niet zo te benoemen, maar nu durf ik het te zeggen: ik heb een werkgerelateerd trauma. Het is heftig. Het laat me álles vermijden wat met werk te maken heeft. Het maakt me bang. Het zorgt ervoor dat ik soms de straat niet meer op durf. Het maakt dat ik geen afscheid kan nemen van mijn lieve collega’s, omdat ik geen stap meer in (de buurt van) school durf te zetten.
Waarom ik dit deel? Geloof me, ik vind het doodeng, maar het is tijd. Ik wil duidelijkheid geven. Bovendien mag dit verder niemand overkomen. Als je ziek bent, ben je ziek. Ook als je dat niet ziet. Laat je dan nóóit vertellen dat je het niet bent, want jíj voelt wat je voelt en het is aan je werkgever om je vervolgens te respecteren.
*Deze blog is niet bedoeld om verwijten te maken of schuldigen aan te wijzen. Ook ik heb fouten gemaakt. Maar dít is mijn trauma.
Ik heb (uit zelfbescherming) overwogen de reactiemogelijkheid onder deze blog uit te zetten. Hij staat aan. Mag ik je vragen om in alle voorzichtigheid te reageren? Dit ligt echt héél gevoelig. Schelden hoeft niet; dat heb ik zelf al genoeg gedaan en probeer ik niet meer te doen.
😢 Wat erg voor je. Gelukkig heb je een fijne bedrijfsarts. Heel sterk van je om dit te delen, misschien helpt het wat om te verwerken. Ik wens je veel kracht toe je om dit te verwerken en dat je de nachtmerrie steeds minder (en minder) vaak zal dromen. Knuffel van mij.
LikeLiked by 1 persoon
Deze werkgever is grenzeloos, dat vraagt een enorme weerbaarheid om het te overleven, dat mag je van niemand vragen. Her ligt dus niet aan jou. Denk niet dat de man ooit verandert, dus eigenlijk zou je niet meer terug moeten naar die werkplek. Hoop dat je je trauma kunt verwerken en weer een leven krijgt, met misschien een andere baan. Hug!
LikeLike
Ik ga ook niet meer terug naar die werkplek. Dat heeft de arbo me gelukkig al heel snel verteld. “Je zet daar nooit meer een stap binnen.” Ik was zó opgelucht toen ze dat zei!
LikeLike
Wat enorm heftig! Ik ken het type baas helaas… Heel knap en goed dat je dit deelt. Liefs!
LikeLiked by 1 persoon
Wat een heftig verhaal weer en wat moedig om dat op te schrijven. Misschien zal het je helpen en verlichting geven en zullen je nachtmerries minder worden.
Voor mij heel herkenbaar van heel lang geleden, ik ging ook maar door, iedereen had gelijk behalve ik
Ik ging ook fobieën ontwikkelen omdat ik veel te ver was gegaan
heel veel liefs en rust toegewenst.
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Wat een hel. Als ik dit dan lees ben weer extra dankbaar voor mijn eigen job. Op het einde van de dag heb ik gedaan en dan stopt het ook echt. Niemand valt me nog lastig, ik heb geen verantwoordelijkheid meer dan, zalig. Hopelijk in de toekomst voor jou ook een fijne job als je weer aan het werk wil en kan, en dan een job waar er niet over je heen gewalst wordt. Je mag nog zo sterk zijn, ik denk dat jouw werkgever iedereen plat zou walsen.
LikeLike
Oh, ja, zo’n baan wil ik ook😊. Mét een fijne baas als ’t kan.
LikeLike
Ik hoop voor je dat je dit jaar deze nachtmerrie achter je kunt laten. Wat is gebeurd is heel naar en ik ben blij voor je dat je artsen je begrepen en beschermd hebben. Nu nog de manier vinden om de gebeurtenissen te parkeren. Helaas heb ik daar geen echte tips voor.
Wat voor mij werkte als ik weer boos werd op mn ex was denken: ‘hij doet zn best’ en ‘wat er niet in zit kun je ook niet verwachten te krijgen’. Dat, veel tijd en een nieuwe begripvolle partner hebben me geholpen mn boosheid over zijn bedrog (grotendeels) los te laten.
Sterkte! xox
LikeLike
Ja, vooral tijd heb ik denk ik nodig. Tijd en een behandeling voor dit trauma. En ja, hij deed z’n best, zegt ie. Maar dat werkte niet helemaal, zullen we maar zeggen😉.
LikeLike
Zucht, wat een opmerkingen… En nee, natuurlijk zien wij vrouwen met autisme er niet ziek uit. We zijn namelijk door de maatschappij jarenlang gedrild om gewoon op te staan, kleren aan te trekken, make-up op te doen en naar ons werk te gaan met een glimlach. Dus nee, dan zie je inderdaad niet dat iemand ziek is.
Maar laten we eerlijk zijn: er zijn genoeg fysieke aandoeningen waarbij je niet ziet dat iemand ziek is. Maar dat is fysiek, dus dat geloven mensen eerder… Het taboe op psychische gezondheid is nog heel erg groot! 😦
LikeLike
Vandaar deze blog. Weg met de taboes! 😉
LikeLiked by 1 persoon
Go Naomi!
LikeLiked by 1 persoon
Wat ontzettend heftig, Naomi. En wat dapper dat je het nu toch hier deelt.
Hopelijk eindigen je nachtmerries ooit.
Heel veel sterkte. 💕
Lieve groeten,
Jantine
LikeLiked by 1 persoon
Veel mensen denken bij het woord “trauma” helaas meteen aan mensen in oorlogsgebied. Niet aan een school. Toen ik voor het eerst met een psycholoog ging praten en zij traumatherapie voorstelde, wist ik ook even niet wat ik hoorde. Maar ik had wel degelijk een trauma, met precies dezelfde symptomen die jij hier ook beschrijft.
Heel dapper dat je dit met ons deelt!! Hopelijk hebben niet alleen andere mensen hier iets aan, maar jijzelf ook. Ik wens je heel veel sterkte toe.
LikeLike
Ja, dat is het inderdaad. Bij trauma dacht ik in eerste instantie aan andere dingen. Trauma gaat echter niet om de gebeurtenis zelf, maar om de impact die het op je heeft…
LikeLike
Dapper dat je hierover schrijft. Echt heel erg hoe je werkgever met jou is omgegaan. 😦 Hopelijk gaan de nachtmerries uiteindelijk toch verdwijnen en gaat het stapje voor stapje beter met je.
LikeLiked by 1 persoon
Oh wat ontzettend akelig. Wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat het op de een of andere manier gaat lukken om ooit (waar dan ook) weer een keer fijn aan de slag te raken. Maar eerst verwerken, verwerken, verwerken en daarna rustig aan …
LikeLike
Ja, eerst verwerken. Dat is echt wel een ‘voorwaarde’ voor ik weer aan het werk kan. Ook al wordt dat een andere werkplek, zodra ik nu werk denk of hoor, ga ik hiernaar terug. En dat gaat dus niet.
LikeLike
Werk heeft zo’n grote impact op een mensenleven. Als ze je daar niet fijn behandelen is het maar logisch dat je daar heel veel pijn door ervaart.
Ik hoop dat je dit trauma verwerkt krijgt.
LikeLiked by 1 persoon
Waar ben je bang voor? Dat mensen die je persoonlijk kennen, van het werk bijvoorbeeld, gaan reageren? Vreselijk dat het zo diep zit dat je er nu nog van droomt en dat daar angst achter zit. Loslaten zeggen mensen zonder na te denken, was het maar zo makkelijk hè. Heel sterk dat je het deelt.
LikeLike
Ik weet niet goed waar ik bang voor ben. Ik denk dat mijn baas mijn blog vindt door te googelen op z’n eigen uitspraken. Maar ja, laten we dan maar hopen dat ie er wat van leert, als ie mijn blog kent. Twee vriendinnen van werk lezen mijn blog ook, maar zij kenden het verhaal al. Voor de rest van mijn collega’s heb ik dit verhaal expres verborgen gehouden. Misschien ben ik wel het meest bang om mijn werkgever te kwetsen. Jep, onzin. Maar zo diep zit de angst dus nog steeds, dat ik alles ‘goed’ wil doen voor hem.
LikeLike
Wat dapper dat je het dan toch deelt. Hopelijk ben je snel van je nachtmerries verlost. Sterkte…
LikeLiked by 1 persoon
Waarom zou ik , of wie dan ook, in hemelsnaam gaan schelden! Jij vertelt immers alleen maar hoe jij alles ervaren hebt! Het is al beroerd genoeg dat je nachtmerries over hebt. En dat hoeven we zelfs niet eens te begrijpen omdat ieder mens anders is. Het is hoopvol dat je ondertussen jezelf al veel beter kent. dat helpt om te weten wat je wel en niet meer wilt zodat je daar beter op kunt inspelen , zowel in het gewone leven als in je beroep.
LikeLike
Ja, dat denk ik ook, dat er al wat stappen zijn gezet. Maar mijn werkgever is niet de juiste persoon om het mee te testen😜.
LikeLike
Nee zeker niet, dan moet je héél stevig in je schoenen staan om hem onder de duim te houden.
LikeLiked by 1 persoon
Oh wat akelig zeg. Wat is dat ook voor rare kwibus die daar de leiding heeft op die school? Gelukkig dat je de steun had van je huisarts en psycholoog.
LikeLike
Daar doen we in het kader van de privacy geen uitspraken over;).
LikeLike
Ik ben even stil hoor.
Dat je nog last hebt van nachtmerries verteld denk ik wel meer dan genoeg, vooral dat ze zo ‘realistisch’ zijn. Ik hoop voor je dat je dit trauma (vlug) kunt verwerken.
LikeLiked by 1 persoon
Oh meis toch!
Knap dat je dit met ons deelt.
Hij zou eigenlijk geen baas/werkgever mogen zijn.
LikeLiked by 1 persoon
Alleen maar respect voor jou. En een dikke virtuele knuffel! X
LikeLiked by 1 persoon
Lees al enige tijd met veel interesse je blogs. Heb denk zelf ook iets autisme, of iets aanverwants. Daarom begrijp ik zoveel dingen die je beschrijft, en wat knap om gevoel te kunnen verwoorden. Een paar jaar geleden een depressie gehad, en dat gevoel omtrent het iedereen te vriend moeten houden, temeer omdat het je werkgever is dat herken ik zeker. Hoorde ik iets van mijn werk zat ik al in de gordijnen. Probeer je te focussen op wat jou rust en plezier geeft. En al wat energie kost wieberen. En ach het is maar werk. Sterkte en pas goed op jezelf..
LikeLike
Dankjewel voor je open en eerlijke reactie. En inderdaad ja, als ik iets van werk hoor… Ik heb zelfs de bloemen die ze me stuurden niet in huis gezet. Ik kon het niet.
LikeLike