Boekenpraat: Eerste kennismaking met ‘De Hobbit’

Afspraak is afspraak. Ik zou ‘De Hobbit’ gaan lezen, want dat was een deal die ik met mijn zusje had gesloten. Ik schreef al eerder dat ik vreesde dat ik er helemaal niets aan zou vinden. Inmiddels heb ik de eerste twee hoofdstukken gelezen (46 pagina’s) en is het tijd om de eerste kennismaking te evalueren. Is het echt zo vreselijk als ik dacht of valt het wel mee?

Uitgestelde kennismaking met ‘De Hobbit’

Laat ik maar gelijk eerlijk zijn: ik had er eigenlijk gewoon geen zin in om ‘De Hobbit’ te lezen. Maar ja, afspraak is afspraak en ik had het boek na meer dan een half jaar nu eindelijk in huis. Het lag al twee weken op de salontafel, maar dat hielp niet om het boek open te slaan.

Uiteindelijk bedacht ik een beter plan: ik zou ‘De Hobbit’ lezen als extra boek. Ik zou een leuk boek pakken en dan af en toe ook een hoofdstuk in ‘De Hobbit’ lezen. Dat plan hielp.

Wat niet hielp, was het voorwoord. Dat begint met vreemde tekens, zoals je ziet op de foto bij deze blog. Niet mijn ding. Ik worstelde me door het voorwoord en begon toen aan het eerste hoofdstuk.

‘De Hobbit’ hoofdstuk één: de kennismaking

Nadat ik me door het voorwoord had geworsteld en bedacht dat het me allemaal weinig deed, begon ik vol frisse tegenzin aan hoofdstuk één. De eerste zin luidt: In een hol onder de grond woonde een hobbit. Vervolgens wordt het hol van de hobbit dusdanig gedetailleerd beschreven dat ik er (als ik zou kunnen tekenen;)) een tekening van had kunnen maken. Lange zinnen met veel bijwoorden en bijvoeglijk naamwoorden regen zich aaneen.

Al op de tweede bladzijde van dat eerste hoofdstuk appte ik ’t zusje: Ik lees ‘De Hobbit’. Blz. 2. Saaaaaaaaaaaai. Langdradig. Ellenlange, onnodige beschrijvingen, geen vaart. Tot zover mijn eerste observaties.

Maar nog veel erger dan mijn eigen appje was misschien wel de reactie van ’t zusje: Dit is wel een beetje waar, maar ik hou daar juist van.

Help, help, help! Dit zou dus het hele boek zo doorgaan? Ik gaf de moed al bijna op, maar ja, je gaat een challenge aan of niet, dus ik las door. Wie de hobbit was, kon ik na het eerste hoofdstuk nog niet bedenken. Er bestaan hobbits, dwergen, trollen en tovenaars, maar ik vond het ondanks de gedetailleerde beschrijvingen toch behoorlijk ingewikkeld om het verschil te snappen.

‘De Hobbit’ hoofdstuk twee: help, straks vind ik dit leuk…

In hoofdstuk twee werd het ineens een beetje eng. Ik heb jaren geroepen dat mijn zusje stomme boeken leest en die mening wilde ik uiteraard bevestigd zien door ‘De Hobbit’ te lezen.
Maar nu komt het: ik moet toegeven dat ik af en toe heb moeten grinniken om bepaalde uitdrukkingen en gebeurtenissen.

In hoofdstuk twee begint, na de kennismaking met het fenomeen hobbits, trollen en dwergen, het echte verhaal op gang te komen. Dat denk ik in ieder geval, want ik ben nog niet verder gekomen dan dat tweede hoofdstuk.

Feit blijft dat ik de lange zinnen en de uitgebreide beschrijvingen het boek ‘wollig’ vind maken. Het is geen boek dat ik even lekker in bed zou lezen, net voor het slapen. Dit is wel een boek waar ik echt voor moet gaan zitten en mijn aandacht bij moet houden, want anders ben ik al heel snel de draad van het verhaal kwijt. En toch, héél stiekem, dacht ik tijdens hoofdstuk twee af en toe dat ik er misschien wel doorheen zou komen.

Dat laatste vertelde ik natuurlijk niet aan ’t zusje. En nu maar hopen dat ze deze blog niet leest;).