Blogverlegenheid staat niet in het woordenboek, maar ik besluit hierbij dat het een officieel woord is, want ik heb er namelijk last van. Blogverlegenheid is het verschijnsel dat je zwijgt over je blog tegenover anderen. Dat is namelijk wat ik doe. Ik praat met anderen eigenlijk nooit over mijn blog. Maar waarom eigenlijk niet?
Verlegenheid overwonnen
Vroeger was ik schattig verlegen. Ik was zo’n meisje dat op verjaardagen met haar duim in haar mond achter moeders rok wegdook. Stel je voor dat (vreemde!) mensen tegen me zouden gaan praten….nee, ik moest er niet aan denken. Ik ben daar in de loop der jaren redelijk overheen gegroeid. Ik stap nog steeds liever niet als eerste een volle kamer in en ergens in me zit die verlegenheid nog wel, maar over het algemeen weet ik mijn mannetje wel te staan als het aankomt op een praatje aanknopen, enz.
Praten over mijn blog
Toch is er één ding dat in een gesprekje op een verjaardag nooit aan bod komt: mijn blog. Als ik ooms of tantes spreek die ik lange tijd niet heb gezien, komt vaak de vraag wat ik op een dag zoal doe. Dan roep ik iets over lezen, kleuren, puzzelen, diamond painten en héél soms iets over dat ik graag en veel schrijf. Maar ik besteed óók elke dag aandacht aan mijn blog en toch zeg ik daar eigenlijk nooit iets over. Ik noem het blogverlegenheid. Het is niet zo dat ik me schaam voor mijn blog of voor de inhoud ervan, maar toch houdt iets me tegen om tegen bekenden te zeggen dat ik blog.
Wat dat ‘iets’ is dat me tegenhoudt, kan ik maar niet ontdekken.
Bam, hier heb je m’n blog
Een paar weken geleden zette ik wel een enorme stap. Ik heb een profiel op LinkedIn waar ik eigenlijk niets mee doe. Ik zie af en toe dat er wat wanhopige schooldirecteuren mijn profiel hebben bekeken en wens ze dan in gedachten sterkte met het zoeken naar degene die ze zo hard nodig hebben, maar daar blijft het wel bij.
Toch zette ik pas een enorme stap. Mijn blog over ‘juf en autisme’ deelde ik op mijn pagina op LinkedIn. Dat deed ik op zo’n manier dat alleen mijn eigen contacten de blog zouden kunnen lezen. Ook toen kwam er echter een stukje verlegenheid om de hoek kijken. Ik deelde de blog al gelijk op de dag dat die online kwam, maar haalde ‘m toen ook weer snel van LinkedIn. Ik vond het toch te eng.
Een paar dagen later deelde ik de blog nog een keer en toen liet ik ‘m staan. Waarom zou ik namelijk niet? Oké, mijn LinkedIn staat uiteraard op mijn echte naam, maar iedereen weet inmiddels mijn echte naam wel aan Hoofdtaal te koppelen en dat vind ik prima. En dus zette ik al mijn blogverlegenheid opzij. Ik schaam me namelijk niet voor mijn blog én niet voor mijn autisme, dus ik vond dat ik die blog best kon delen. Dat deed ik en ik heb er geen spijt van.
Maar waarom deed ik het eigenlijk? Daar had ik goed over nagedacht. Op LinkedIn zijn er wat mensen waar ik veel mee samen heb gewerkt en van wie ik graag fatsoenlijk afscheid had willen nemen. Externen die bijvoorbeeld samen met mij keken naar de zorg voor een kind. Op deze manier kon ik toch die externen bereiken en hen ‘vertellen’ waarom ik niet meer werk én niet meer terugkom. Dus bam, daar stond mijn blog op LinkedIn. Was het wereldschokkend? Nee, zeker niet, maar voor mij was het een stap uit mijn comfortzone. Nu nog even die blogverlegenheid verder overwinnen en gewoon aan anderen vertellen dat ik blog, als ze vragen wat ik doe. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?
Hoofdtaal 
Oh, ik snap je wel hoor. Ik blogde ooit online, had 1500 lezers per dag. Daar zaten echt idioten tussen. En een patiënt. En mijn moeder. En een vriendin met wie ik gebroken had. Die las nog meer voor de gezelligheid. Ik voelde me daar erg ongemakkelijk onder. Dus nu al 2 jaar, ruim, achter gesloten deuren.
LikeLike
Het is eigenlijk best een gek idee ja, dat je niet weet wie er allemaal tussen kunnen zitten. Mijn blog is wel een stuk kleiner, dat scheelt. En mijn moeder zit er ook tussen, maar dat mag;).
LikeLike
Je zou het ook om kunnen draaien: waarom zou je het op verjaardagen wél willen vertellen ? Zelf blog ik niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen, die verlegenheid. Misschien is het net als met post; die schrijf ik voor bepaalde mensen en ik vind het heerlijk als ze het lezen en ook nog reageren, maar dat hoeft niet waar ik bij sta… Ik denk dat het, in mijn geval, dan vooral te maken heeft met de directheid van zo’n reactie. Niet alleen dat je direct aangesproken zou worden, maar ook dat iemand dan minder de tijd heeft/neemt voordat hij/zij reageert.
LikeLike
Misschien is dat ook wel zo. Maar ik denk dan: als mensen vragen waar ik mee bezig ben, is dat ook bloggen en tóch noem ik dat nooit. Vind ik toch apart. Mensen hoeven van mij niet mee te gaan lezen als ik het noem, maar het gaat erom dat ik het niet eens benoem, terwijl ik er toch dagelijks mee bezig ben.
LikeLike
Goed gedaan Naomi! Ik snap je overigens best. Een blog is toch een stukje van jezelf, en het kan best eng zijn om dat deel van jezelf te laten zien en jezelf daarmee bloot te stellen aan de mening van anderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat een deel van je verlegenheid zit in het feit dat je er (nog) niet klaar voor bent om mensen die je kent op jouw hersenspinsels te wijzen (want dat is wel een stapje verder dan ze het wereldwijde maar anonieme web op slingeren) en deels dat mensen ook vaak een beetje neerkijken op bloggen (en het gelijk stellen met hoe zij af en toe een wandelingetje door maken: iets waar je op zon- en feestdagen een uurtje mee bezig bent, in plaats van dagelijks wandelen of dagelijks bloggen).
LikeLike
Op het web slingeren is inderdaad makkelijker dan ze echt met iemand delen.
LikeLike
Ik herken dit wel. Nu heb ik er geen “last” meer van, want ik heb mijn blog veranderd in mijn bedrijf, maar vroeger… Ik vertelde eigenlijk aan niemand dat ik een blog had. Ik blogde te persoonlijk, vond ik. Ik veranderde wel namen van mensen in mijn omgeving, maar toch. Het idee dat iemand zou zeggen “Ik heb je blog gelezen.”, nee, dankje. Nu maakt het me blij als iemand het gelezen heeft!
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar! Ik vrees dat ik hier ook aan lijd… Vermoedelijk omdat ik altijd overal commentaar of ongevraagd advies e.d. op kreeg en me daar onbewust tegen wil beschermen door dingen voor me te houden. Zeker in mijn schrijven voel ik me kwetsbaar, want ik wil graag goed zijn, maar wat als anderen toch weer met commentaar komen… Als je de remedie tegen blogverlegenheid hebt gevonden, hoor ik het graag, Naomi 😉
LikeLike
Dat is bij mij ook wel een ding ja, dat ik me in mijn schrijven heel kwetsbaar voel en goed wil zijn. Dus eh, nog geen remedie;).
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vertel zelfs niet dat ik blogs lees. Dat vind ik al privé.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn moeder leest mijn blog en soms mijn jongste dochter. Maar voor de rest zal ik het aan niemand vertellen. Ik vind het heerlijk om te denken dat ik anoniem blog. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien heeft zelfs nauwelijks te maken met verlegenheid. Lang niet iedereen ként het blogfenomeen en waarom zou ik dan helemaal uit gaan leggen waar ik mee bezig ben. Wié er mee leest maakt me helemaal niet uit, maar ik heb dan ook geen specifiek onderwerp, doe maar maar wat waar het schrijven betreft . M’n dochter leest trouw m’n zoon af en toe , een collega leest mee maar verder heb ik geen idee wié er allemaal hier leest uit m’n gewone leven. Laat iemand merken dat er interesse is wil ik best uitleggen maar veel mensen boeit het blogwereldje totaal niet.
LikeLike
Misschien speelt dat ook mee ja: onbekend maakt onbemind.
LikeLike
En zelfs dat hoeft niet, maar wat je niet kent “bestaat” gewoon nog even niet en dat gat hoeft niet perse opgevuld te worden bij iedereen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik mag ook graag denken dat ik anoniem blog 🙂
En toch, ik heb een klein groepje vaste volgers, volg ook een aantal blogs, toch een beetje het gevoel dat ik ze persoonlijk ken.
En jij, jij schrijft best heel persoonlijk.
Afgaand op wat iemand schrijft kun je je al een bepaald beeld vormen.
En het soms ook goed hebben.
Of in elk geval heel dicht in de buurt komen.
LikeLike
Nou, ik heb het idee van anonimiteit al lang opgegeven hoor;). Maar ik herken wel dat het bij sommige bloggers voelt alsof je ze persoonlijk kent.
LikeLike
Mooie stap vooruit uit je comfortzone hoor!
Misschien heeft blogverlegenheid ook een beetje te maken met het (voor)oordeel die mensen onterecht nog steeds wel hebben? ‘Blog jij? Dat is toch suf/saai/tuttig/niet van deze tijd/leest toch niemand?’ Dat maakt dat ik ook niet altijd over mijn website/blog vertel. Of het vaak maar gewoon heb over artikelen die ik voor mijn website schrijf.
LikeLike
O, dat doe ik ook veel, zeggen dat ik ‘schrijf’, maar dan niet zeggen wát of waarvoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Interessant. Ergens mag je ook anoniem blijven als je wilt, waar om niet. Maar je hebt een kwalitatief goed en constructief blog, dus mag je er ook trots op zijn. En de onaangename dingen komen toch wel boven, evenals de onaangename personen. Dus dat is een illusie.
Overigens las ik eerst het duitse woord “Blogverlegung” en dacht… o je, ze gaat haar blog verplaatsen.. maar gelukkig, alles blijft bij het oude. Succes met uit je schulp komen…
LikeLike
Nee hoor, geen verhuizing. Ik zit hier prima😉. En inderdaad komen onaangename dingen toch wel boven. Staat ook wel een heel mooi compliment over mijn blog in deze reactie; dankjewel!
LikeLike
Erg herkenbaar! Het heeft wel een tijdje geduurd voor mijn ouders het wisten en voor ik het aan mensen in mijn omgeving durfde vertellen. Ik schaamde me ook niet maar voelde me er toch wat kwetsbaar door ofzo. Nu breng ik het niet constant ter sprake maar ik vermeld het wel als iemand iets vraagt over wat ik in mijn vrije tijd doe. Ik zeg alleen dat ik niet wil dat ze ‘m gaan lezen wanneer ik er bij zit :’) Dat vind ik echt awkward. Maar wat RIETEPIETZ zegt ervaar ik ook soms wel. Dan zeg ik dat ik een blog heb maar vraagt niemand ernaar. Denk dat het veel mensen ook weinig zegt.
LikeLike
Nee, niet lezen waar ik bij zit hoor! Dat snap ik helemaal. Mijn familie weet wel dat ik blog, maar alleen familie ‘dichtbij’. Ooms en tantes en dergelijke weten het niet.
LikeLike