Serieuze verveling

Phoe hee, ik liet het al een paar keer hier tussen de regels door een beetje doorschemeren, maar nu is het serieus: ik verveel me. Eerst vond ik dat een goed teken, want dat had ik jaren niet gedaan, maar inmiddels ben ik er vooral helemaal klaar mee, met die verveling. Tijd voor een oplossing.

Serieuze verveling

De balans tussen te veel en te weinig doen is bij mij een beetje moeilijk. Aan de ene kant heb ik moeite met volle weken, maar ik heb ook steeds meer moeite met lege weken. Tot voor kort vulde ik lege weken op met kleuren, puzzelen, borduren en lezen, maar de laatste tijd geeft dat me gewoon geen voldoening meer. Ik merk ook dat ik na vijf minuten kleuren eigenlijk alweer wil stoppen, want dan heb ik er gewoon geen zin meer in. In het weekend ligt het anders. Dan vind ik het heerlijk om lekker te ontspannen met een kleurplaat en kan ik het nog steeds uren doen, maar op ‘werkdagen’ hoeft het van mij niet meer zo nodig.

En toen werd ik somber. Of nou, dat dacht ik. Ik wist het eigenlijk niet. Ik ging ineens heel veel slapen. Dat was volgens mij niet zozeer omdat ik moe was, maar vooral omdat ik niks beters te doen had. En na een paar dagen wist ik: hier gaat iets fout. Of ik word weer knetterdepressief óf ik verveel me.

Ergotherapie

Op dat moment had ik nog een afspraak staan met mijn ergotherapeute. We zouden het traject op pauze zetten, maar ik had nog één afspraak staan om te kijken hoe het ging. Niet zo lekker. En dus gaf ik aan: “Ik weet het niet. Ik voel me niet geweldig. Ik ben futloos, maar ik weet niet of ik somber word of dat ik me gewoon gruwelijk verveel.”

Mijn ergotherapeute vond dat een interessante vraag. En al heel snel trokken we samen de conclusie dat ik me verveelde. Toen mijn ergotherapeute namelijk met allerlei ideeën kwam die ik zou kunnen uitvoeren, gaf ze aan: “Nu gaan je ogen weer stralen.” En ze had gelijk.

Tips tegen verveling

Mijn ergotherapeute gaf aan dat mijn brein uitgedaagd moest worden. Dat was de laatste jaren niet mogelijk, maar nu snakt mijn brein weer naar de nodige uitdaging. Anders raak ik onderprikkeld, ga ik me vervelen en dáár word ik dan weer heel erg somber van. De mooiste ‘prikkel’ zou werk zijn, maar ja, dat heb je niet van de ene op de andere dag.
Ik kreeg dus drie tips om de verveling tegen te gaan en mijn brein uit te dagen:

1. Informatieve boeken lezen. Mijn ergotherapeute weet dat ik nog altijd geïnteresseerd ben in het onderwijs. Sterker nog: na rijp beraad met mezelf en diverse anderen heb ik besloten weer te gaan solliciteren als Intern Begeleider. Voor de klas kan ik niet meer, want dat zijn veel te veel prikkels, maar Intern Begeleider zijn moet wel lukken. Mijn ergotherapeute raadde aan: “Ga boeken lezen over het onderwijs. Zo ‘blijf je bij’ en je daagt je brein uit. Doe dat op jouw ‘werkdagen’ en ga er dan een uur voor zitten.” Dat vond ik een briljant idee. Ik ben nogal geïnteresseerd in hoogbegaafdheid bij kinderen, dus daar ben ik me nu in aan het verdiepen.

2. Smartgames. Smartgames zijn spelletjes die je alleen speelt. Je ziet er op de foto bij deze blog twee. Het zijn bijvoorbeeld blokpatronen die je moet leggen aan de hand van een deels gelegd patroon in de opdracht. Jij moet de rest dan opvullen. Een soort tetris, maar dan echt met blokjes in je handen. Ik verdiepte me gelijk na thuiskomst van dat consult met de ergotherapeute in de wereld van smartgames en bestelde er twee. En eh, ik ben er niet zo goed in (blokpatronen scoorden nogal laag op mijn IQ-test), maar ik merk wel dat ik het heel leuk vind.

3. Zoekboeken. De ergotherapeute gaf aan dat zoekboeken ook een heel ‘vriendelijke’ manier zijn om je brein uit te dagen. Ik wist het niet, maar er zijn dus bijvoorbeeld zoekboeken van Jan van Haasteren. Het zijn drukke platen, dus dat lijkt nogal overprikkelend, maar het leuke is dat je in iedere plaat op zoek kunt gaan naar hetzelfde poppetje. Zoekboeken heb ik nog niet gekocht, maar ik sluit zeker niet uit dat ik dat nog ga doen. De ergotherapeute legde uit dat het je helpt om te focussen op één onderwerp en dat het je brein uitnodigt tot nadenken. En juist dat laatste had/heeft mijn brein nodig.

Is dit de oplossing? Nee. Of ja, tijdelijk. De echte oplossing ligt in weer aan het werk gaan. En ook daarin ben ik stappen aan het zetten. Ten eerste loopt er een traject met een re-integratiebureau, maar dat gaat me niet snel genoeg, dus zet ik zelf ook stappen. Die gezette stappen zijn voer voor een andere blog.