Tegenwoordig zijn mondkapjes in het Nederlandse straatbeeld heel gewoon. Ik snap dat uiteraard, maar ik kan (of wil?) er niet aan wennen. Ten eerste vind ik het geen gezicht, maar wat nog erger is: mensen hebben geen gezicht(suitdrukking). En dat maakt mondkapjes eng.
China in Nederland
Natuurlijk heb ik op het nieuws vaak zat beelden gezien van Chinese steden waarin de mensen met mondkapjes op liepen. Ik vond het altijd een vreemd beeld. Inmiddels is dit ook het straatbeeld in Nederland. Het duurde lang, maar ook hier dragen we nu mondkapjes in publieke ruimtes. Dat het zo lang duurde, vond ik niet erg, want ik wilde niet aan een mondkapje. Om een heleboel redenen.
Mondkapjes en ik gaan niet samen
Ergens aan het begin van de coronacrisis had ik een keer een mondkapje gedragen bij de kapper. Dat was bij mijn kapper verplicht en dus deed ik dat. Ik kreeg het binnen een minuut benauwd en mijn hart begon wild te bonzen. Ik sprak mezelf streng toe dat mensen in de zorg dit heel de dag doen (waarvoor hulde!) en dat ik me dus niet aan moest stellen. Ik hield het vol, de hele knipbeurt, maar prettig was anders.
In oktober kwam dan toch het dringende advies om mondkapjes te dragen. Ik was eigenwijs. Zolang het een dringend advies was, wilde ik er nog niet aan. Ik had geen zin in dat benauwde gedoe. Toch ging ook ik een week later met mijn mondkapje naar de supermarkt. Hyperventilerend liep ik tussen de groenten en het fruit door, waar ik een bejaarde zonder mondkapje zag. Het maakte me woest. Ik doe dit voor u, mevrouw. Niet voor mijn lol! Maar dat zei ik natuurlijk niet.
Behalve dat benauwde, was er nog een ander probleem. Ik draag een bril. Precies ja, die beslaat als je een mondkapje draagt en dus zie je niks. Nou, simpel toch? Bril af als je je mondkapje op hebt. Ehm ja, maar het effect is hetzelfde als met een beslagen bril: ik zie niks. Drama dus.
Mensen zonder gezicht
Bovengenoemde dingen zijn allemaal zaken die aan mij liggen. Ik krijg het benauwd en mijn bril beslaat. Maar er is meer. Ik zag mensen in de supermarkt die ik wilde passeren of waar ik even op moest wachten. Ik vind de supermarkt altijd al onhandig en een niet te begrijpen plaats, maar nu mensen ineens ‘zonder mond’ rondliepen, snapte ik er nóg minder van.
Een dag later zat ik bij de huisarts. Inclusief mondkapje. Een normaal gesprek voeren was daardoor voor mij niet mogelijk, maar gelukkig snapte hij dat en mocht het kapje af en voerden we een normaal gesprek met anderhalve meter afstand. Veel beter.
Het maakt me bang, al die mensen ‘zonder gezicht’. Het feit dat ik de hele dag overal mensen met een mondkapje zie, maakt dat ik steeds de ‘coronala’ (mag ik die nog nomineren voor woord van het jaar?) in mijn hoofd openzet: oja, we leven met een vreselijk virus. Niets is nog normaal. Nogmaals: ik snap het en dus draag ik mijn mondkapje ook, maar ik blijf het een beangstigend beeld vinden.
Mondkapjesplicht? Huisarrest
Al heel snel besloot ik dat de mondkapjesplicht voor mij ongeveer gelijk stond aan huisarrest. Ik vind het zó benauwd en ik kan er niet aan wennen. En dus kom ik sinds half oktober alleen nog in de supermarkt. Bij de bibliotheek waren ze al heel snel met het verplicht stellen van het mondkapje. Ik haalde nog wat reserveringen op die er al lagen van voor die mondkapjesplicht en ging toen over op e-boeken lenen. Ik kán het niet, omgaan met mondkapjes. En dus blijf ik thuis. Dat was ook een ‘dringend advies’ toch? Nou, gelukt.
Maar wat ik hoop, is natuurlijk dat we zo snel mogelijk weer terug kunnen naar een straatbeeld zonder mondkapjes en dat we elkaars gezicht weer gewoon kunnen zien. Het zou mijn leven een stuk eenvoudiger maken. Dat het zou betekenen dat corona verdwenen is, is natuurlijk nóg mooier.
Dikke disclaimer: Het gaat me niet om de discussie wel of geen bescherming door een mondkapje (alsjeblieft niet hier die discussie!), maar het gaat om mijn gevoel erbij.
Hoofdtaal 
Ik ben blij dat je dit deelt 🙂 Had al wat verhalen gehoord van mensen die het niet trokken.
Qua beslagen bril (ik kan die van mij ook echt niet afzetten) helpt het bij mij om de bovenkant van het mondkapje onder mijn bril te hebben.
LikeLike
Bij mij bleek dat nog niet de oplossing. Ik merk wel dat het beter wordt nu ik ‘m vaker heb gewassen. Ik denk dat hij toch iets krimpt en daardoor strakker zit?
LikeLike
Wat lastig voor je zeg! Op die manier beperkt het je leven behoorlijk. Zelf heb ik het geluk dat ik er niet zoveel last van heb. Sterker nog, soms kan ik stiekem wel genieten van de anonimiteit die zo’n mondkapje mij geeft. Daarnaast kan ik mij ook erg verwonderen over het hele fenomeen, en hoe snel de mensheid zich heeft aangepast en allemaal met mondkapjes lopen. Ik kijk daar graag naar als een soort culturele antropoloog of alien : )
LikeLike
Juist omdat iedereen zo snel ‘overstag ging’, ben ik heel bang dat het blijvend is, want ach, baat het niet… Ik zou zó balen als dat zou gebeuren. Maar het is zeker wel interessant om erover te filosoferen.
LikeLike
Dat had ik in het begin ook. Hier is het al veel langer plicht. Maar ik merk dat ik de mensen steeds beter leer lezen, ook als we hun mond niet zien. Overigens is het in ziekenhuizen altijd zo geweest! Maar ook ik hoop dat we eens weer zonder rond lopen, maar wanneer dat eens is, weet ik niet. Dat duurt nog wel even. Overigens draag ik die wegwerpdingen. Ademen beter.
LikeLike
Ik speel vals. Ik draag een katoenen kapje, maar doe er geen papiertje/filtertje tussen, waar dat wel moet;). En ik hoop ook echt dat we er weer een keer vanaf komen!
LikeLike
Heel herkenbaar, ik heb er ook grote moeite mee om de redenen die jij noemt. Ik ga nog wel af en toe naar de bieb en met de trein, maar vind het heel spannend en het kost veel meer energie dan normaal en de coronala (mooi woord van het jaar), staat continu open.
Mijn gedachten in de supermarkt naar andere klanten zijn ook vaak niet zo vriendelijk, ik kan ze nu wel beter binnenhouden dan tijdens de eerste golf (toen heb ik wel een paar keer iets gesnauwd over looproutes en bij je karretje blijven).
Ik sluit alleen niet uit dat ik op een gegeven moment wel een keer iets eruit flap. Al twee keer een agent in de winkel gezien die tegen de winkelroute in liep. Heel erg de neiging om dan te zeggen dat hij zonder zwaailicht en sirene niet tegen het verkeer in mag.
LikeLike
Respect hoor, ik had me geloof ik bij die agent niet in kunnen houden. Ik houd ook alles binnen en gek genoeg helpt het mondkapje daar dan weer bij, want ik heb het idee dat het toch geen enkele indruk maakt als ik van achter dat kapje wat mompel;).
LikeLike
Ja het blijft een lastig iets….ruzie met bril en oorbellen.
Ik focus nu heel sterk op ogen, daar lees je best veel “in-uit (of hoe je dat noemt)
Deze week ontdekte ik toch een klein +je: die ijzige wind doet zeer aan mijn tanden en met m’n mondkapje bleef het lekker warm 😉
LikeLike
Hier precies dezelfde problemen (alleen dan zonder bril). Maar echt, ik geloof dat ik me met mondkapje nog meer irriteer dan zonder.
LikeGeliked door 1 persoon
Grappig, ik heb precies hetzelfde mondkapje, Hema hè?
En zo herkenbaar wat je schrijft! Ik kan er ook echt niet aan wennen, het ziet er niet uit en we ogen zo ook echt als een ziekelijke maatschappij. Ik krijg het er ook benauwd van en mijn bril beslaat ook. Na een tip van een andere brildrager, ben ik gisteren bij de weekboodschappen lenzen gaan dragen i.p.v. mijn bril (daar zie ik wel minder goed mee) en dat hielp enorm. Ik had het niet zo benauwd en raakte daardoor ook minder geagiteerd. Maar het blijft vervelend dat je geen gezichtsuitdrukkingen kunt zien. Soms glimlach ik vriendelijk naar iemand als die mij laat passeren met mijn karretje, om dan als ik door gelopen ben mij te realiseren dat diegene mijn glimlach helemaal niet kon zien…
LikeGeliked door 1 persoon
Dat met die glimlach had ik pas ook. Iemand riep sorry omdat ze dacht dat ze in de weg stond. Ik glimlachte lief, maar bedacht later dat ze dat natuurlijk niet had gezien. Zo stom. En inderdaad, een ziekelijke maatschappij, zo oogt het. En ik vind er niks aan.
LikeLike
Hier in België is het al langer verplicht en ik stoot tegen dezelfde dingen aan. Een mondmasker dragen met een bril, oh god wat vreselijk. Ook moest ik in het begin erg wennen aan het uitzicht op straat, je ziet mensen hun gezicht niet meer en dan kan ik moeilijk inschatten of iemand nu lacht bij het voorbijkomen of niet. Ik knik dan meestal gewoon met mijn hoofd om vriendelijk goeiedag te zeggen. Je bent zeker niet alleen in deze situatie! Blij dat je dit deelt. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Knikken vind ik een goed idee. Ik ben normaal van het glimlachen, maar dat zien mensen natuurlijk niet.
LikeLike
Ja, die bril. Wat een ellende. 😦
Ik heb hem ook nog niet vaak op gelukkig. Inderdaad alleen bij het boodschappen doen. En soms op het werk als ik door een publieke ruimte moet lopen. Maar hé, ik werk bijna altijd thuis, dus ook dat komt zelden voor.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is waardeloos!!!
Maar ik doe het wel.
En hoop net als jij dat dit maar heel snel voorbij is!!!!!!
LikeLike
Ik denk dat wij er ongeveer (al is het dan misschien om andere redenen) hetzelfde in staan. Dus ja, ik doe het ook, maar ik verlang naar de dag dat het niet meer hoeft.
LikeLike
Ik draag ze omdat het moet maar voel er me ook niet goed bij. Soms hyperventileer ik en doordat ik een bril draag ,loop ik vaak in de mist .Heb al alles geprobeerd maar mijn brilglazen dampen aan
LikeLike
Ja, zó naar. En de truc voor de bril heb ik ook nog niet gevonden. Heb al diverse dingen geprobeerd, maar zeker nu het koud is, is het echt drama met die bril.
LikeLike
Helemaal mijn idee, vreselijk in het straatbeeld en reuze benauwd op je gezicht, ik doe ook braaf wat van me verwacht wordt maar probeer het ook te vermijden. ,net als jij.
LikeLike
En ergens ben ik daar ‘blij’ om, om meer mensen te lezen die er zo over denken. Soms ben ik namelijk bang (als ik zie hoe positief sommige mensen erover doen) dat dit een blijvend nieuw normaal gaat worden en dan zou ik echt gek worden.
LikeLike
Het is nou eenmaal even zo maar daarom mogen we het nog wel vervelend vinden? Al lijkt dát soms vloeken in de kerk en als gezeur ervaren.
LikeLike
Maar naar de kerk kun je eigenlijk ook niet meer, dus vloeken erin ook niet. Dus ja, we mogen het vervelend vinden;).
LikeLike
Vloeken helpt nooit ( heb ik het laatste jaar geleerd) en zeker niet in de kerk. Maar voor zover ik weet mag er in de kerk toch iets meer dan in de rest van het gewone leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat goed dat je dit deelt en ook dat je eerlijk bij de huisarts hebt aangegeven dat je het niet prettig vond om met mondkapje het gesprek te voeren. Heel rot om te horen dat je je door de mondkapjes zelfs aan huis gekluisterd voelt! Het is inderdaad niet fijn om opeens geen glimlachen of andere gezichtsuitdrukkingen meer te zien. Dan dringt het nog meer tot je door dat er een virus heerst.
Ik heb zelf geen moeite met een mondkapje dragen, maar snap wel dat het voor sommige anderen heel lastig, benauwend of zelfs beperkend kan zijn.
Laten we hopen dat we het virus er snel onder krijgen en dat we dan weer veilig zonder mondkapjes naar plekken toe kunnen.
Enne, de bril-met-mondkapje-struggles zijn heel herkenbaar. Voor mij helpt het wel wat om het mondkapje heel ver op te hijsen (tot onder mijn bril). Enige probleem is dat er dan nog maar nauwelijks gezicht bij mij overblijft, haha. Ik ben er pas door de mondkapjes achtergekomen dat ik blijkbaar een klein hoofd heb 😛
LikeLike
Hahaha, soort bivakmuts;). Bij mij werkt de truc helaas tot nu toe niet, maar dat komt denk ik ook omdat het nu koud is en je bril dan sowieso al snel beslaat als je van buiten ergens naar binnen loopt.
LikeLike
Wij in België dragen het al langer en het blijft wennen. Gelukkig kom ik niet veel op drukke plaatsen.
LikeGeliked door 1 persoon