Als je pijn naar een dokter stuurt…

Geen idee of je hier ook last van hebt, maar ik zie een terugkerend patroon in pijn en wat daarmee gebeurt als je het naar een dokter stuurt. Let maar eens op. Als je maanden met pijn loopt en uiteindelijk besluit er maar eens mee naar een dokter te gaan, weet je al bijna zeker wat die pijn gaat doen…

Pijn gaat vanzelf over

Met de meeste pijn is het zo dat het vanzelf weer verdwijnt. Toen ik dus ergens in juli vorig jaar heupklachten kreeg, vond ik dat de huisarts daar niet naar hoefde te kijken. Ook niet tijdens een ‘vingers-aan-de-pols-consult’ dat ik elke drie maanden heb. Dan kan ik mijn lichamelijke vragen stellen en dat deed ik ook, maar die heup noemde ik niet. Waarom zou ik? De pijn was vanzelf gekomen en het zou ook vanzelf wel weer verdwijnen.

Het werd wel steeds een beetje erger, maar ach, op sommige dagen was de pijn er ook niet en ik kon alles nog doen wat ik wilde, dus waar zou ik me druk om maken?

Au!!

Maar toen werd het december en opeens besloot mijn heup dat deze pijn niet vanzelf over zou gaan én dat er nog een paar schepjes bovenop moesten. Au, au, au. Het gekke was dat wandelen nog steeds pijnloos ging. Zitten en staan waren echter af en toe vrijwel onmogelijk van de pijn en op een gegeven moment werd liggen ook steeds ingewikkelder.

Tja, wat doe je dan hè? Ik ben een ex-hypochonder. Maar zelfs als hypochonder ging ik niet met dit soort concrete klachten naar een huisarts. Het ging bij mij altijd om vage dingen. Concrete klachten vond ik niet zo eng. Maar wat nu? Als ik naar de huisarts zou gaan, was ik dan een hypochonder?

Nu is het klaar!

Toen lag ik op een avond -weer- languit op de vloer in de woonkamer. Ik was niet neergestort hoor, maar ik was daar bewust gaan liggen. Dat was namelijk de meest comfortabele houding. En toen besloot ik: nu is het klaar. Ex-hypochonder of niet: pijn is pijn. En nee, je hoeft bij pijn niet altijd naar een dokter, maar dit werd onhoudbaar en dus mocht ik van mezelf een afspraak maken bij de huisarts.

Ik maakte die afspraak via de app die gekoppeld is aan de huisartsenpraktijk. Min of meer voor de grap deed ik eerst even de test of ik een afspraak zou moeten maken. Halverwege de test gaf ik aan dat de pijn uitstraalde naar mijn been. Abrupt werden de vragen gestopt en verscheen de melding dat ik nu de huisarts of huisartsenpost moest bellen. Het was buiten kantoortijden. Ik moest lachen. Ehm, ik had al maanden klachten, ook aan mijn been. Ik had heus niet nu acuut een arts nodig.
Ik plande een afspraak voor elf dagen nadat ik zogenaamd acuut moest komen. (Duurde zo ‘lang’ vanwege vakanties.)

Pijn is bang voor dokters

Na al die maanden twijfel had ik nu dus toch een afspraak gemaakt. Dat had ik natuurlijk veel eerder moeten doen, want pijn doet altijd hetzelfde zodra je het naar een dokter stuurt. Het verdwijnt. Dat snap ik hoor. Want als je pijn naar een dokter stuurt, gaat zo’n dokter er altijd aan zitten en dat doet nóg meer pijn. Pijn is doodsbang voor dokters, heb ik geconcludeerd.

Maar goed, wat nu? Het probleem was niet opgelost, maar de onhoudbare pijn die me een afspraak had laten inplannen was weg. Afzeggen?

De pijn ging naar de dokter

Ik besloot dat ik de afspraak toch maar liet staan. Ik wist ook wel dat er niets ernstigs zou zijn, maar ik hoopte in ieder geval op pijnstillers die zouden werken, want wat ik bij de drogist kon halen, deed niks.
De onhoudbare pijn kwam terug, dus ik was blij dat ik de afspraak had laten staan. Uiteraard was het op de ochtend van de afspraak weer goed te doen.

Totdat de huisarts en de pijn met elkaar in contact kwamen. Na het onderzoek verzuchtte ik: “Ja, nu heb ik dus wél last van m’n heup.” Dan was het dus maar weer direct duidelijk, vond de huisarts: “Dan heb ik de vinger op de zere plek gelegd.” Ehm, ja. Letterlijk. En bedankt.

Met een doosje pijnstillers ging ik naar huis. En de pijn? Die ging -mede dankzij de vinger op de zere plek- in vrij heftige vorm vrolijk met me mee. Wilde niet eens op de dokterspraktijk blijven logeren. Tsss, angsthaas.
Helaas leken de pijnstillers de pijn eerder te verdubbelen dan te stillen, dus daar stopte ik na een poosje maar weer mee. En de pijn? Die bleef, dus uiteindelijk moe(s)t die toch naar de fysiotherapeut.