MDL-praatjes

“Nou meneer, we komen zo even bij u terug, dan krijgt u een slaappilletje.” “Goedemorgen mevrouw, hier is uw pilletje voor uw lever.” “Hallo, hoe vaak bent u vannacht naar de wc geweest?”

Al het bovenstaande én nog veel meer, hoorde ik tijdens een ziekenhuisopname. Ik bracht een paar dagen door op de maag- darm- leverafdeling. Ik neem aan dat iedereen dan zelf kan bedenken hoeveel en welke praatjes poep daar zoal de ronde doen?

Het was de eerste keer dat ik zelf in een ziekenhuis lag. Eerst bracht ik al een halve nacht door op de Eerste Hulp. Het was carnaval. De één na de ander kwam lollig binnen, met nét iets meer alcohol achter de kiezen dan nodig zou zijn. Ik voelde me in mijn oude pyjama helemaal thuis tussen de verkleedkleren. Om me heen hoorde ik mensen klagen, roepen, zingen en lallen. Gezellig. Verder was het vooral wachten.

Vervolgens kwam ik terecht op een vierpersoonskamer. Eenmaal op zaal gebracht, had ik vooral behoefte aan rust. Dat kreeg ik niet. De buurman had wel zin in een kletspraatje. Ik niet. De andere buurman bleek dementerend en niet meer in staat voor zichzelf te zorgen. Om de haverklap werd er om een zuster geroepen, want de bel kon de buurman niet meer vinden. Buurman riep er dan heel hard bij waar hij de zuster voor nodig had, zodat de hele afdeling daar gelijk van op de hoogte was. We hielpen hem maar een beetje door onze eigen bel te gebruiken en dan te zeggen dat we voor de buurman hadden gebeld. Tot slot was er nog iemand die de hele kamer bij elkaar hoestte. Gezellig. Ik mocht mijn bed niet uit, want de kans dat ik dan flauw zou vallen, was een beetje te groot. “U belt even als u naar het toilet moet, hè?” Eh…ja? Ik voelde me een gekooid diertje. Ik mocht niet eens zelf bepalen wanneer ik een klein stapje m’n bed uit zou doen. Na een eerste loopje op de gang met een zuster, besloot ik dat mijn infuuspaal me de rest van m’n opname maar moest vergezellen om te voorkomen dat ik om zou vallen. Dan had ik tenminste nog enigszins zelf wat te bepalen, eigenwijs als ik ben.

De dagen kwamen en gingen. De medepatiënten ook. Elke dag liep de arts zijn ronde. In de bomvolle kamer werden alle praatjes poep besproken. Hè ja, gezellig. Ik vond er allemaal maar niks aan. Toen kwam het moment dat alle buren verdwenen waren en ik de zaal even voor mezelf had. Ik pakte mijn telefoon en belde een vriendin. Heerlijk, eindelijk even praten zonder rekening te hoeven houden met anderen.

Die nacht werd er een nieuwe buurvrouw bij me op de zaal gebracht. Ze klaagde nogal. Niet intern, maar gewoon hardop. De volgende morgen brak mijn klomp. Mevrouw vertelde me in geuren en kleuren wat ze mankeerde en droeg me vervolgens allerlei dingen op. Eh…ja, natuurlijk mevrouw, want ik lig hier voor m’n plezier. Ik mankeer precies hetzelfde als u. Maar ja, dat zei ik niet. Ik volgde haar commando’s op, letterlijk met zwabberende benen. De verpleging kwam en het dossier van mevrouw werd nog eens uitgebreid doorgenomen. Waarom? Ik moet dat helemaal allemaal niet weten!

Na een paar dagen verliet ik het ziekenhuis. Ik was bijna nog zwakker dan op de dag dat ik binnen was gekomen, maar ik vond ’t wel prima. Ik mocht naar huis! Het mooiste daarvan? Ik ging naar een plek waar rust was en waar ik niet meer dag (en nacht!) door medepatiënten, verpleegsters, artsen, schoonmaaksters en piepende infusen wakker werd gehouden. Ik wist niet hoe snel ik mijn privéchauffeur moest regelen. Doei ziekenhuis, ik hoop tot nooit. Maar de praatjes poep? Eh, ja, die haal ik jaren later nog wel eens aan…