CAO voor hulpverleners

In de afgelopen jaren heb ik verschillende artsen en andere hulpverleners gezien, ondanks dat ik houd van een stukje continuïteit. Ik laat er eerst minstens een jaar overheen gaan voor ik de ander echt het achterste van mijn tong laat zien. Maar ja, wie garandeert dat diezelfde hulpverlener een jaar later nog steeds bij mij betrokken is? Door schade en schande weet ik inmiddels beter.

Als ik de CAO voor hulpverleners zou schrijven…

Soms ben ik net ‘lekker’ diep gegaan en is het daarna voor de hulpverlener vakantie. Voor ik dan weer zo diep ga als die keer daarvoor, duurt dat weer een paar sessies. Bovendien ben ik er heel goed in om júist als hulpverleners niet beschikbaar zijn hulp nodig te hebben. Alleen al het idee dat die hulp er even niet is, maakt me dan lichtelijk paniekerig. Wat als? En dan gaat ’t al mis.

Kijk, als ik degene was die de CAO voor hulpverleners moest schrijven, zou er niemand meer hulpverlener willen worden. Ik zou namelijk direct het volgende laten opnemen:

*Vakantie:
Hulpverleners dienen geen vakantiedagen op te nemen, tenzij in overleg met de cliënt. Als de vakanties tegelijk vallen, scheelt dat namelijk weer. Maar ja, laat ik nu de laatste jaren niet meer op vakantie zijn geweest. Arme hulpverleners…
*Zwangerschaps- en ouderschapsverlof:
In het geval van een vrouwelijke hulpverlener dient het kind gebaard te worden tussen twee consulten door. Uiteraard kan de nacht daar ook voor gebruikt worden. In geval van een mannelijke hulpverlener geldt dat zijn vrouw rekening dient te houden met de cliënt en dus ook gehouden is aan het baren tussen twee consulten door of in de nacht. Zwangerschaps-, partner- en ouderschapsverlof doen we natuurlijk niet aan.
*Pensioen:
Hulpverleners gaan door met het begeleiden van de cliënt tot de cliënt besluit dat de behandelrelatie beëindigd kan worden. Geen pensioen dus. (Hetzelfde geldt uiteraard voor ontslag.)
*Ziekte:
Hulpverleners dienen niet ziek te worden. Als ze dat wél worden, graag even uitzieken op een dag dat er niemand staat ingepland. Weekend of zo.
*Overlijden:
Ja, eh. Ik eerst, alsjeblieft.

Humor met een kern van waarheid

En ja, natuurlijk moest je hier een complete pot zout aan toevoegen, maar is dit niet wat stiekem alle cliënten diep in hun hart wensen? Zoals ik al schreef, raak ik soms al in paniek van het idee dat een hulpverlener niet beschikbaar is. Wat dan als het niet goed met me gaat? Ik weet dat er dan zoiets bestaat als vervangers, maar in het kader van eerst een jaartje de kat uit de boom kijken, kan ik daar niet zo heel veel mee. De laatste keer dat me een vervanger werd aangeboden, durfde ik niet. Ik kon toch niet tegen een ‘vreemde’ gaan zeggen dat het even niet zo goed ging en waarom? En nadat ik had geweigerd, had ik uiteraard direct spijt.

Er zit toch nog wel een kleine serieuze boodschap in dit verhaal. Ik denk namelijk dat het belangrijk is dat er voor iedereen een ‘noodoplossing’ is. In mijn geval is die ‘noodoplossing’ er. En gelukkig is de wetenschap dat die oplossing er is voor mij meestal al genoeg.