Mensen die bij mij op bezoek komen: ik vind het meestal spannend, maar toch prima. Overigens heb ik liever wel dat die mensen dat vooraf even melden, want zogenaamde verrassingen vind ik niet zo leuk. De laatste tijd heb ik regelmatig last van ongenode gasten. Tijd om eens een blogje aan hen te wijden.
Bezzzzzoek
Allereerst krijg ik ’s nachts steeds ongenood bezoek. Ik word dan wakker
van hun gezoem en heb ’s morgens wat souvenirs in de vorm van jeukende bulten.
Ja, meer mensen last van? Ik nodig ze niet uit hoor en ik heb horren voor de
ramen. Maar blijkbaar is het zó leuk bij mij thuis dat de dames daar allemaal
geen enkele boodschap aan hebben. Ik ben dus ’s nachts regelmatig op jacht. Ach
ja, dat is weer eens wat ander tijdverdrijf voor slapeloze uren.
Nachtmerries
Nog meer ander ongenood bezoek dat ’s nachts langskomt, meldt zich in de vorm van nachtmerries. Helaas schijnen nachtmerries een beetje bij de weg naar herstel te horen, maar wat mij betreft doe ik het liever zonder die dingen. En bovendien…de laatste tijd droom ik steeds dat er onverwacht en vooral ongewenst bezoek voor de deur staat. Dat begint dan met één persoon. “Verrassing!” Dat eindigt met een huis vol mensen, terwijl ik juist zo lekker ein-de-lijk even wat voor mezelf aan het doen was. Ik wijd het maar aan het feit dat ik nogal overprikkeld was in de tijd dat ik dat steeds droomde. Ik wilde alleen maar rust, maar dat was er niet.
Werk
Het meest onwelkome en sowieso ongenode bezoek is alles wat met werk te maken heeft. Ik durf er nog steeds niet goed over te schrijven, maar een klein begin maak ik nu toch maar.
De leerlingen zijn het probleem niet. Het feit dat werk het grootste deel van mijn nachtmerries domineert, heeft te maken met het onbegrip van mijn werkgever voor mijn ziekte.
Een ongenode werkgast meldde zich. Ik ben nu bijna een jaar ziek thuis en heb daarom binnenkort een gesprek met een arbeidsdeskundige. De bedrijfsarts snap ik inmiddels; dat is niet meer eng. Dit is nieuw en onbekend en dus eng. De arbeidsdeskundige wilde een gesprek met mijn werkgever en mij samen. Dat is onmogelijk en dat werd gelukkig geaccepteerd. Vervolgens besloot de arbeidsdeskundige dan bij mij thuis te komen. Daar had ik niet om gevraagd. Ik zou liever naar het kantoor gaan, want ik wil dit bezoek niet thuis. Mijn huis is veilig. Daar kan en wil ik geen werk binnen hebben. Het schijnt echter toch te gaan gebeuren.
Tot slot was er nog een ongenode bos bloemen. Op dit moment heb ik geen contact met mijn collega’s. Ik spreek wel bevriende collega’s, maar dat is dan op eigen initiatief en heeft niets met werk te maken. Alles wat met werk te maken heeft, geeft zoveel stress dat het onverantwoord is. De collega’s doen echter wel hun best. Er werden bloemen bezorgd door een onafhankelijke bezorgdienst. Als afzender stond ‘je collega’s’ op het kaartje. Ik kon er niets aan doen. Heel even mochten de bloemen naar binnen. Toen heb ik ze gezet waar werk op dit moment hoort. Ver buiten mijn bereik. Dag bloemen. Ik ken jullie goede intenties, maar ik ken ook mijn nachtmerries. Ze gingen na vijf minuten weer naar buiten en stonden daar afwisselend in de regen en de brandende zon. Ik voelde me ondankbaar. Maar ik voelde me ook alsof ik ein-de-lijk een ongenode gast buiten had gezet. En dat was nodig.
Hoofdtaal 
Wat vervelend, als je grenzen zo worden overschreden.
LikeGeliked door 1 persoon
Niks ondankbaars aan. Hartstikke begrijpelijk en je collega’s zullen dat vast ook wel begrijpen, hoor.
Verder hebben wij nog niet heel veel ongenode gasten gehad (muggen), gelukkig maar, want ik word altijd lekgeprikt en mijn vriend niet.
LikeLike
Oh, gezellig, een medestander. Je kunt mij ook in een volle slaapzaal leggen en dan ben ik gegarandeerd de pineut en heeft de rest nergens last van. En uiteraard weten mijn collega’s niet waar die bloemen zijn beland😉.
LikeLike
Wat naar dat je werkgever en je collega’s de situatie niet begrijpen.
En wat die muggen betreft… Aargh. Ik hoor ze ’s nachts niet zoemen, want dan liggen mijn hoortoestellen op het nachtkastje. Maar ze moeten (dus?) wel altijd mij hebben, en mijn huid reageert nogal heftig op insectenbeten. Dat worden van die enorme, rode, warme bulten. Sinds een week ofzo smeer ik dan ook elke avond wat anti-muggenspul met DEET op mijn lichaam, voordat ik ga slapen. Alsof ik op safari ben in eigen land. 😉
LikeLike
Oh, jep, die bulten ken ik. Dat hele gedoe met DEET schijnt slecht voor je te zijn trouwens, maar ik ben er ook groot fan van hoor. Liever dat dan dat je niet meer in je schoenen past omdat je op je voet gestoken bent;).
LikeLike
Ja, precies! 😄
LikeLike
Dat huisbezoek is een ‘service’. Bel ze nog een keer op, zeg dat je de service zeer waardeert, maar dat het voor jouw herstel juist goed is als je zakelijke/werkgerelateerde dingen op een neutrale locatie doet. Dat je dit met de nodige hulpverleners hebt besproken en dat dit unaniem hun advies is.
LikeLike
Aha, daar kan ik wat mee. De rust is inmiddels neergedaald, maar misschien doe ik dat alsnog wel. Dankjewel!
LikeLike
Als jij iemand niet thuis wil ontvangen lijkt me dat een kwestie van “kenbaar maken” , Je huis is prive en men moet wel heel zwaarwegende argumenten hebben om daar tegen je wil binnen te komen. Tja die bloemen, ik hou té veel van bloemen om ze in de brandende zon te zetten, maar in de regen staan ze prima hoor. Ik heb ze graag binnen, dat dan weer wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap heel goed dat die bloemen moesten wijken. Niks zo erg als een onpersoonlijke en niet gemeende attentie.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik las je stukje VERRASSING en ja hoor dat kan ik geschreven hebben. Alleen ik heb geen kleurboeken 😉
VRE_SE_LIJK de bel die onverwacht gaat.
En zo erg die mensen die het niet respecteren.
Ja ik was toch in de buurt zeg het maar als het niet uitkomt.
Dat is mijn punt; dat durf ik niet te zeggen.
Ja ik durf het wel maar zit daarna met een heel groot schuldgevoel dus laat ik ze maar binnen.
Zelfs de pakjesman die een pakje van de buren heeft kan mij van streek maken.
Het is zo moeilijk om ten eerste je eigen grenzen te ontdekken maar om ze dan te bewaken is nog moeilijker.
Sommige mensen gaan er zo snel overheen. Hoe sterk en hoe duidelijk moet je zijn voor dat ze het begrijpen?
LikeLike
Ik kan een kleurboek zeker aanraden hoor;). Ik woon in een appartement, dus ik moet bekennen dat ik heel vaak gewoon doe alsof de bel niet is gegaan (of ik zet ‘m uit). Ik heb ook altijd een rotgevoel als ik zeg dat iemand niet mag komen. En een pakje van de buren, eh…breng maar even bij een afhaalpunt. Anders moet ik ook weer een keer wachten op die buren. Dus ja, herkenbaar.
LikeLike
Het is belachelijk dat je verplicht mensen je huis binnen moet laten die daar niets te zoeken hebben. Waarom bel je niet even naar de burger raadslieden, die weten vaak wel of je ze toegang moet verlenen. Bloemen buiten zetten is heus niet slecht, ze gebruiken zoveel gif om ze zo te krijgen dat een lekker buitje ze waarschijnlijk goed hebben gedaan. Overigens zou ik ze doorgeven aan mensen die er blij van worden.
LikeLike
Ze hebben inderdaad lang gestaan, dus blijkbaar hadden ze ’t prima buiten. 😉
LikeLike
Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat niet bij je thuis wilt hebben. Thuis hoort inderdaad veilig te zijn, en dat wil je niet ‘besmet’ hebben met schoolstress. Ik moet zeggen dat ik ook niet goed snap waarom het bij jou thuis zou moeten. Ik zou het heel reëel vinden als je zou aangeven dat het niet bij jou thuis kan.
LikeLike
Ik heb besloten de deskundige hier één keer binnen te laten. Als er een vervolgafspraak moet komen, gaan we mooi ergens anders heen.
LikeLike