Deuk in mijn ego

Na een uur wandelen in de stromende regen kwam ik tevreden thuis. Dat had ik toch maar mooi gedaan. Zoals altijd keek ik met enige verliefdheid naar mijn mooie autootje. Hij stond weer gewoon te stralen en met zijn rode spiegeltjes keek hij me vriendelijk aan. Mijn blik werd naar achteren getrokken. Was dat vogelpoep? Nee, het was een deuk. Een deuk in mijn auto, maar vooral in mijn ego.

Mijn autootje is een beetje mijn schatje

Mijn autootje is toch een klein beetje mijn schatje. Ja, ik ben een vrouw, maar ik heb toch iets met auto’s. Laat het mijn opvoeding in een jongensgezin zijn of gewoon mijn ijdelheid: ik vind auto’s leuk. Het merk kan me allemaal niet schelen, maar het oog wil ook wat, vind ik. Daarom heeft mijn zwarte autootje rode spiegels. Oké, dat is ook omdat ik mijn auto altijd kwijt ben, maar ik geef toe dat het oog er een minstens zo grote rol in speelde.

Sinds ruim anderhalf jaar rijd ik in deze auto. Ik kocht deze omdat ik overging op een goedkopere auto toen mijn salaris omlaag ging. Ik bracht met een goedkopere auto mijn maandlasten omlaag qua wegenbelasting en verzekering. En ja, ik gunde mezelf dus ook rode spiegels. Geen seconde heb ik spijt gehad van de aanschaf van een ‘mindere’ auto. Ik vind het heerlijk, zo’n klein autootje en ja, ik ben elke keer als ik mijn rode spiegels zie nog helemaal happy. Oké, oké, ik wil ook nog een rood dak (of van die toffe rode strepen over het dak en de motorkap), maar ik vind dat ik dat niet mag omdat ik een ‘uitkeringstrekker’ ben en wat denken de mensen dan wel als ik mijn auto laat pimpen?

Au! Deuk!

De context is nu helder lijkt me. Kom niet aan mijn autootje. Mijn auto is mijn schatje. Toen kwam ik dus op een ochtend na een regenwandeling thuis. Ik vond dat de auto er een beetje gek uitzag. Nu had ik een paar dagen daarvoor mijn auto ontdaan van een heleboel klodders vogelpoep, dus ik dacht dat de vogels misschien terug waren geweest. Tot ik dichterbij kwam. Dit was geen vogelpoep. Dit was gewoon een ordinaire deuk. Ik wist heel zeker dat ik vijftien uur eerder mijn auto zonder deuk had geparkeerd. En kijk, daar stond mijn schatje dan: gedeukt!

Dader onbekend

Je gaat mij niet vertellen dat je het veroorzaken van zo’n deuk niet hebt gevoeld of gezien of gehoord. Ik vroeg aan mensen of ze iets gezien hadden. “Weet je zeker dat je de auto zonder deuk hebt geparkeerd?” Au, deuk in mijn ego. Ja, natuurlijk wist ik dat zeker. Uiteraard had niemand iets gezien. Een oproep op Facebook en Instagram bracht ook geen dader aan het licht. Ik legde me er maar bij neer.

Schadeherstel

Vervolgens belde ik de verzekering. Zij vergoeden de schade en toch zat het me dwars dat mij dat wat schadevrije jaren kostte. Ja, natuurlijk had ik nu schade, maar nee, ik had het niet zelf gedaan. Dat legde ik naast me neer en ik reed naar een schadehersteller. De deuk werd van alle kanten bekeken (niet eens aandacht voor mijn rode spiegels, tssss) en de schade bleek fors. Bij het uitdeuken verwachtte men dat de lak zou scheuren en dus zou er dan ook nog gelakt moeten worden.

Ik vroeg wat ze dachten dat de oorzaak van deze deuk was. Ze hadden geen idee, maar één ding was zeker: dit was niet van een auto(deur). Er moet bijna sprake zijn geweest van een bewuste actie. Dat laatste vergat ik maar snel weer.

Ik was al lang blij dat het allemaal redelijk simpel opgelost kon worden. Ik hoefde geen ellendige papieren in te vullen en de schade was al gemeld met dat ene telefoontje naar de verzekering. Dat viel weer mee, want eerlijk gezegd zag ik het meest op tegen al het papierwerk en gedoe. Ik maakte een afspraak voor het herstel en kon weer naar huis. Bijna eind goed, al goed, want er was nog één probleem…

Deuk in mijn ego

Natuurlijk ken ik de verhalen over vrouwen en auto’s en schade. Nu reed ik daar, met mijn autootje dat eruitzag alsof ik mezelf om een lantaarn had gevouwen. Ik grapte al dat ik een sticker wilde met Ik heb het niet zelf gedaan. Een dag later stapte ik weer in de auto. Terwijl ik de parkeerplaats afreed, fietste er iemand langs. Ik zag haar kijken. Ze reed voorbij en keek nog een keer om naar mijn deuk. En dát was de genadeklap. Mijn ego had al een deuk opgelopen, maar nu ik iemand om zag kijken, knakte mijn laatste beetje ego. Dus daar ging ik dan. Met een deuk in mijn auto, maar vooral in mijn ego. Toen ik een paar uur later weer thuis parkeerde, deukte mijn ego weer wat terug. Bij het openen van de deur sprong namelijk de allergrootste deuk in mijn auto spontaan terug. Gelukkig deukte met de ergste schade aan mijn auto ook de ergste schade in mijn ego weer uit.

Maar hoera, met dank aan de verzekering en de schademan rijd ik inmiddels weer deukvrij rond. Nu dat rode dak nog.