Ik moet niks

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , , , , 15 Reacties op Ik moet niks

Hoewel ik niet werk, heb ik toch nog altijd het idee dat ik mijn dagen wel zo nuttig mogelijk in moet vullen. Een beetje schoonmaken, een beetje bloggen, naar buiten, noem maar op. Dat is ook allemaal heel erg nuttig, maar toch is er eigenlijk maar één ding dat echt ‘moet’: niks.

Een grens aan de rust
Op het moment dat ik me ziek meldde, kwam ik thuis met een gevoel dat ik jaren niet had gehad. Ik hoefde even helemaal niets. Ik kon op de bank ploffen en slapen en er was geen grens aan de lengte van dat slapen. Zelfs in vakanties voelde ik me al jaren opgejaagd. Ik heb nog x weken om uit te rusten, dus ik moet me nu echt wel weer beter voelen. Dat soort gedachten hielpen uiteraard niet, maar ze waren er. Nu was er opeens de rust die ik zo heel hard nodig had. Toch was ik bang voor het moment dat er een einde aan de rust zou komen en dus legde ik mezelf weer van alles op.

Rust is mijn redding
Ik was nog maar een paar weken thuis toen één van mijn hulpverleners opmerkte: “Jij hebt rust nodig. Jij doet nog steeds te veel.” Oeps. Oké dan.

Iedere hulpverlener, van psycholoog tot huisarts en arbo, drukte me hetzelfde op het hart: “Jij moet helemaal niks. Jij hebt rust nodig. Alles wat druk geeft, is voor jou nu een te grote belasting.” Dat soort dingen zijn niet heel leuk om te horen op je dertigste, maar ze waren (en zijn) wel waar.

Ik ging me er dus aan houden. Ik ging kleuren, boeken lezen, helemaal niets doen en het bracht me rust. Zodra er dan weer iets ‘moest’, al was het maar een verjaardag, voelde ik de spanning en overprikkeling toenemen. Inmiddels heb ik daar gelukkig wel een betere balans in gevonden. Naast dat ik een vrij strak dagritme heb, is er ook (meestal) voldoende rust. Dat lukt niet altijd, want therapie, arbo, schoonmaak, boodschappen en dat soort zaken lopen allemaal door.

“Jij moet niks hè”
Een vriendin van me ging op vakantie en kwam voor vertrek nog even langs. Bij de deur wenste ik haar een fijne vakantie en toen drukte ze me nog iets op het hart: “Jij moet niks hè, rustig aan doen, alleen leuke dingen.” Daar had ze een goed punt, want in mijn hoofd moest ik van alles, van grote schoonmaak tot andere niet zo heel erg noodzakelijke dingen.

Een dag later werd ik onrustig wakker. Ik ‘moest’ boodschappen doen, naar buiten, koken, en nog veel meer. In mijn hoofd borrelde een blogje. Schrijf het idee maar op, je kunt nu niet gaan zitten schrijven. Dat deed ik. En toen opeens hoorde ik mijn vriendin weer in mijn hoofd: “Jij moet niks…” Oja, zo was het. Ik ging zitten en tikte. Blogjes tikken is namelijk leuk en ik ‘moet’ alleen leuke dingen. Oké, en m’n medicijnen slikken en m’n therapie volgen, maar je snapt het idee.

Rust, rust, rust
Niet veel later sprak ik, vanwege de vakantie van mijn eigen psycholoog, een psycholoog die me nooit eerder had gezien, maar mijn dossier wel kende. Ze drukte me op het hart dat ik heel, heel veel rust nodig heb, want dat is de enige manier om te herstellen van de jarenlange overbelasting. Ik luisterde. Ein-de-lijk ging ik ‘gewoon’ weer eens een avondje zitten kleuren zonder me schuldig te voelen dat ik niets nuttigers deed. Kleuren is namelijk voor mij heel nuttig en het is goed dat af en toe iemand me daar even aan herinnert.

15 gedachten over “Ik moet niks”

  1. Zo herkenbaar dit. Ik was ook altijd bezig, maar besef me nu dat dat helemaal niet hoeft. Het is inderdaad prima om een dag helemaal niks te doen, is ook goed voor je.

    Geliked door 1 persoon

  2. Bij mij werkt dit soms een beetje andersom, namelijk dat ik ‘niks’ moet en dat ik me dus daarom schuldig voel als ik liever dingen wil doen dan Netflixen. Maar het gaat inderdaad om het moeten, als ik moe ben kan ik niks doen, maar als ik nog energie heb, dan blijf ik gewoon aan de slag. Het gaat er om dat je een beetje naar de lichaam luistert denk ik en weet wat je wel en niet aankunt. Fijn dat het met jou beter gaat.

    Like

    1. Ja, naar je lichaam luisteren is belangrijk. Maar daar ben ik vrij slecht in, geloof ik… Ik luister pas als het al te laat is.

      Like

  3. Niks doen is 1 ding maar je daar niet schuldig over te voelen is nog moeilijker vind ik.
    En doe ik te weinig, voel ik stress en doe ik te veel ook.
    Het is moeilijk de balans te vinden,
    en steeds je grenzen bewaken.
    Ga toch de boeken waar je over schreef over autisme eens lezen.
    kijken of ik er iets in herkend. Heb de titels al opgezocht op je blog.
    fijne dag.
    Mocht je tijd hebben om mijn blog te lezen , herken jij dat ook dat je geen verbinding meer voelt met anderen?

    Like

    1. Dat is het moeilijkst ja, om je er niet schuldig over te voelen. Ik ga later vandaag nog blogs lezen, dus dan kom ik zeker even bij je langs. En ik hoop dat de boeken je wat meer duidelijkheid gaan geven.

      Like

  5. Pingback: Sleutelen/vraag – Hoofdtaal

  6. Het is heel goed (en moeilijk) om dat te onthouden, en om je daar bewust van te zijn! :O
    Sinds kort houd ik een dagboekje bij en het begint me op te vallen hoe vaak ik dingen “moet”. Wat best vreemd is, aangezien ik zonder werk en zonder relatie zit, en in mijn eentje woon. Negen van de tien keer ben ik dus zelf degene die deze verplichtingen bedenkt, maar het voelt toch echt als “moeten”. Da’s niet echt een fijn of goed uitgangspunt.

    Like

    1. Klopt hoor, bij mij is het ook een moeten dat ik mezelf opleg. Heel gek eigenlijk. Misschien een soort bewijsdrang?

      Like

  8. Heel herkenbaar! Ik weet dat ik dat soms zou moeten kunnen niets doen maar dat blijft o zo moeilijk … 😦 Wel goed dat je leert luisteren naar je lichaam en dat je ook zonder schuldgevoelens niets kan doen!

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.