Doet ze het of doet ze het niet?

Schrijven is altijd al een hobby van me geweest. Schrijven is ook een droom, nog steeds. Ik begon al een paar keer aan een boek, maar maakte het nooit af. Er staat een concept op mijn laptop over onderwijs, maar de vraag is of ik het af ga maken. Doe ik het wel of niet? En waarom?

Er is zo veel leuks te vertellen!

Ondanks dat er de laatste tijd in het nieuws vooral veel wordt geklaagd door leerkrachten, vind ik dat er (daarnaast) heel veel leuks te vertellen is. Ieder kind is uniek en iedere klas heeft zijn eigen charmes. Ik heb in de jaren dat ik voor de klas stond zo veel leuke dingen gezien. Mooie dingen, ontroerende dingen en soms ook verdrietige dingen. Over die verdrietige dingen is het wat lastig schrijven, omdat de privacy van de kinderen dan moeilijker te garanderen is. Die leuke dingen zijn echter zeker het delen waard. Overigens zijn die dusdanig geanonimiseerd dat ik vaak zelf ook niet meer weet over wie of wat het nu eigenlijk écht ging.

Een paar jaar geleden besloot ik dat ik elke week een A4 vol zou schrijven met iets leuks. Gewoon iets ‘normaals’ uit die week in de klas, maar toch leuk. Zo zou een boek ontstaan dat de lezer mee zou nemen door het schooljaar heen. Vol goede moed begon ik. Na een paar weken ontbrak de energie. Naast een fulltime baan nog een boek schrijven was toch niet zo handig.

Vorig jaar, toen ik inmiddels ziek thuis was, opende ik het bestand. Ik bleek toch meer te hebben gedaan dan ik dacht. Ik had namelijk niet iedere week geschreven, maar wél iedere week een idee opgeschreven. Ik hoefde die ideeën alleen maar uit te werken. Dat deed ik, maar ik stopte ook weer.

De beste stuurlui staan aan wal?

Je zou kunnen denken dat zo’n boek schrijven een mooie bezigheid is voor mijn periode in de ziektewet. Dat dacht ik ook, maar toch zette ik niet door. Er haperde iets.

Ik kon wel een boek gaan schrijven over het onderwijs en over hoe leuk dat allemaal is, maar zou dat niet een beetje vreemd zijn in mijn huidige situatie? Ik zat/zit burn-out thuis, dus blijkbaar was het onderwijs toch niet zo heel erg leuk, of wel? Ik had het gevoel dat ik één van die beste stuurlui aan wal zou zijn als ik een boek zou schrijven. Natuurlijk zie ik ook wel wat dingen die anders/beter kunnen, maar ik wil zo graag een positief geluid laten horen.

Ik wil mensen mee laten genieten van de mooie dingen die in het onderwijs honderden keren per dag gebeuren. Maar ja, doe ik het of doe ik het niet? Ik weet het nog niet. Als ik iets over onderwijs op mijn blog plaats, wordt dat altijd goed gelezen. Dat liet me weer nadenken over de vraag of ik toch verder zou gaan met dat boek. Ik deed het nog niet, maar de twijfel blijft. Wie weet, ooit?

20 gedachten over “Doet ze het of doet ze het niet?

  1. Herkenbaar wel, haha. En ik denk dat je niet per se een beslissing erover hoeft te maken. Als het goed voelt, ga je er mee verder. Voelt het niet goed, laat je het eerst liggen. En wellicht dat je het er dan in de toekomst alsnog weer bij pakt.
    Als kind had ik altijd de droom een boek te schrijven, maar sinds ik blog heb ik die behoefte totaal niet meer. Maar dat betekent niet dat ik het uitsluit voor de toekomst. Wie weet wat er allemaal nog staat te gebeuren.

    Like

    1. Nee, ik sluit het ook niet uit. Maar ik ben op dit moment nog niet toe aan ‘druk’, dus ik ga bijvoorbeeld nog geen uitgevers benaderen en dat soort dingen. Alles op z’n tijd.

      Like

  2. Doen! Een verhaal met positieve dingen hoe fijn zou dat zijn om te lezen.
    Stel dat iemand anders met dit idee liep wat zou je hem/haar aanraden?
    en het komt toch niet door de kinderen dat je een burnout hebt.
    liefs van mij en denk er nog eens heel goed over na en laat al die beren weg.
    Je kan schrijven en later nog beslissen hoe en wat.

    Like

    1. Nee, het komt zéker niet door de kinderen, die burn-out. Voor de kinderen zou ik zó terug willen:).

      Like

  3. Gewoon doen joh! Positieve verhalen zijn altijd welkom lijkt me zo. En het is ook nog eens mooi dat je weliswaar die burn-out hebt opgelopen, maar dat je er dus desondanks nog zulke mooie herinneringen aan hebt.

    Like

    1. Dat is waar ja, dat ik er ondanks dat nog prachtige herinneringen aan heb. De rest verdring ik;).

      Like

  4. Ik vind Jacques Vriens hier altijd een mooi voorbeeld in. Hij heeft heel veel geschreven over het onderwijs, zowel de positieve, leuke en grappige verhalen als de moeilijke momenten, zowel in de klas (achtste groepers huilen niet, maar ook verhalen over pesten, andere geloofsovertuigingen en dat soort dingen) als achter de schermen (zoek maar eens naar het boek ‘het kamertje’).

    Je kunt dus beide dingen vertellen: de ontzettend leuke, lieve, grappige, stoere, ontroerende verhalen van de kinderen, maar ook hoe het is om juf te zijn in een wereld die steeds meer van kinderen vraagt, een wereld waarin onderwijs wel een topprioriteit wordt genoemd maar er vooral geen geld is en een wereld waarin we het normaal vinden dat leerkrachten structureel overwerken en meer doen dan er in hun takenpakket staat (en dan heb ik het niet over ‘een keer de vaatwasser uitruimen’).

    Like

    1. Ja, dat is waar. Je kunt het natuurlijk ook gewoon heel eerlijk en dicht bij jezelf houden. Ergens heb ik wel het idee dat er ooit nog een boek met mijn naam erop gaat verschijnen;).

      Geliked door 1 persoon

  5. Schrijven kun je natuurlijk zonder meer doen, de vraag is of je het uit gaat geven;-)
    Natuurlijk is het onderwijs niet alleen maar kommer en kwel, Mijn schoondochter vindt het heerlijk met die pubers.

    Like

    1. Schrijven kan inderdaad altijd. En bloggen is gelukkig een stuk laagdrempeliger dan iets met een uitgever enzo. Voorlopig wel even prima zo.

      Like

  6. Als het je lukt om er rustig aan te schrijven zonder dat je voor jezelf dan direct een soort deadline in je hoofd krijgt, zou ik zeggen: ga er gewoon voor.

    Like

Reacties zijn gesloten.