Regelmatig zit ik op de bank een poos zomaar voor me uit te staren. Vaak ben ik me daar niet eens van bewust en bedenk ik pas achteraf dat ik weer voor-me-uit-staar-tijd had. Toch verveel ik me dan niet. Ik vraag me niet af wat ik zou kunnen doen. Ik zit daar gewoon. Ik verwerk. Ik heb die voor-me-uit-staar-tijd nodig.
De trechter
Opmerkingen die ik voor en na mijn diagnose autisme behoorlijk vaak heb laten vallen zijn bijvoorbeeld:
– “Het leven gaat te snel. Ik houd het niet bij.”
– “Mijn hoofd zit vol. Er kan echt helemaal niks meer bij.”
– “Ik wil pauze. Gewoon rust.”
Deze opmerkingen kan ik inmiddels plaatsen. Eén van de dingen die bij (mijn) autisme hoort, is een trage verwerking van alles wat er gebeurt. Ik heb in mijn IQ een extreem grote kloof. Ik onthoud alles, mijn werkgeheugen is helemaal in orde. Mijn verwerkingssnelheid is echter traag. Ik vergelijk mijn hoofd met een trechter. Er komt steeds weer wat bij, want ik pik alles op en onthoud dat, tot in detail. Maar ja, het verwerken (of vergeten) is weer een heel ander verhaal. Dat gaat een stuk trager dan dat er van alles binnenkomt. Ik krijg alles wat aan informatie binnenkomt niet op de juiste plek geparkeerd. De trechter loopt vol. Vol hoofd, chaos, overzicht kwijt.
Voor-me-uit-staar-tijd
Eigenlijk weet ik niet beter dan dat ik mijn hele leven al vaak voor me uit staar. Als kind sliep ik altijd pas laat. Ik vond dat niet erg. Ik ging naar bed en wist dat ik voorlopig nog wakker zou liggen. Nu snap ik dat wel. De trechter in mijn hoofd ging nog even leeg, voor ik ging slapen. Zomaar in mijn bed voor me uit liggen staren was mijn manier om de dag en alles wat er gebeurd was te verwerken.
Toen ik voor de klas stond, koos ik er soms heel bewust voor om in de pauze in mijn lokaal te blijven. Ik ging niet naar de personeelskamer. Daar was namelijk weer nieuwe informatie. In mijn lokaal kon ik even rustig blijven zitten, zonder nieuwe prikkels. Gewoon even de trechter legen.
Een poosje geleden betrapte ik mezelf er (weer) op dat ik zomaar een poosje op de bank had gezeten zonder iets te doen. Geen telefoon, geen muziek, geen boek, gewoon helemaal stil. Opeens besefte ik dat ik dit veel vaker doe. Ik formuleerde het een paar dagen later bij mijn psycholoog zo: “Ik heb gewoon heel veel voor-me-uit-staar-tijd nodig. Dan leeg ik de trechter in mijn hoofd.” Ik vond het een fijne ontdekking. Het verklaarde voor mij opeens weer een heleboel. Als ik een middagdutje ga doen, slaap ik ook niet gelijk. Eerst even die trechter leeg, dan pas slapen. En als ik ’s middags niet slaap, ben ik helemaal op. Soms slaap ik niet, maar lig ik wel een uurtje op de bank. Dat vond ik best bijzonder, maar nu snap ik het. Even die trechter weer leeg laten lopen en dan weer vullen met de prikkels van de rest van de dag.
Begeleiding bij informatieverwerking
Ik heb regelmatig hulp nodig om alles op een rijtje te krijgen. Die hulp krijg ik bijvoorbeeld bij mijn psycholoog. Ik neem dan de dingen door die in de week tussen twee afspraken gebeurd zijn en die ik nog niet op de juiste plaats heb kunnen parkeren. Door het te delen (even spuien/sparren), lukt het me vaak beter om het te verwerken en los te laten. Daarnaast kan ik zeker niet zonder die voor-me-uit-staar-tijd. Dat zal m’n hele leven wel zo blijven en ik vind het prima. Dus nee, ik verveel me niet als ik voor me uit zit te staren. Ik werk dan keihard. Niet storen, laat me maar gewoon lekker even geconcentreerd ‘werken’.
Hoofdtaal 
Mooie ontdekking over jezelf en ook heel belangrijk! Ik heb dan wel geen autisme maar herken je trechter verhaal wel enorm!
LikeGeliked door 1 persoon
Vooral lekker blijven staren!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi artikel. Ik herken me er ook wel heel erg in. Ik heb zelf ook altijd even voor-me-uit-staar-tijd nodig. Vaak heb ik het inderdaad ook niet door, en merk ik gewoon dat we opeens een kwartier of een half uur verder zijn. Tja, soms hebben we t gewoon nodig 😉
LikeLike
Ik heb ’t ook niet door hoor, meestal. Inderdaad bedenk ik dan opeens: oja, ik zou eigenlijk…
LikeLike
Wat goed dat je er achter kwam dat je dat gewoon even nodig hebt om je hoofd/de trechter leeg te maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap het hoor! Bij mij werkt het om dan puzzelspelletjes te gaan doen of heel domme tv te gaan kijken (mensen die te hard rijden enzo). Zo heeft iedereen z’n eigen manier.
LikeGeliked door 1 persoon
En toch zijn veel dingen die je noemt niet heel ongewoon, we kennen het allemaal wel in meer of mindere mate. Het verschil zal ‘m zitten in de ” hoe vaak” het nodig is en de intensiteit. Als ik Henk in bed heb gestopt ’s middags gaat bij mij ook even heerlijk alles uit , geen radio , geen muziek heerlijk. Maar dan wel even een suf computer spelletje doen. Daar kom jij dan niet meer aan toe.
LikeLike
Soms wel hoor, zo’n suf spelletje, maar beter van niet. En inderdaad, het verschil zit denk ik in hoe vaak en hoe lang dit nodig is. Wisselt bij mij trouwens ook wel hoor.
LikeLike
Joh, je lijkt nét een gewoon mens;-)
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk toch dat je hier niet de enige in ben en dit niet alleen iets voor autisten is. In zware periodes ga ik graag met m’n vriend een eindje rijden, hoef ik niets voor te doen en we kunnen wel heel makkelijk praten. Overigens werkt domme programma’s kijken ook maar nu Railaway weer begonnen is kies ik graag daarvoor.
LikeLike
Nee, zeker niet alleen iets voor autisten. Het viel me alleen pas ineens op.
LikeLike
Ik herken altijd veel bij jou Naomi. Ik heb elke ochtend 30 minuten waarin ik ga zitten en voor me uit staar. Dan mijmer ik wat, en na zo’n 20 minuten krijg ik dan ook allerlei ideeën en invallen. Ondertussen drink ik mijn drie kopjes koffie. Dit is hele kostbare tijd voor me, en voor mijn gevoel ook echt nodig om even tot mezelf te komen.
LikeLike
Wat goed zeg, geplande staartijd!
LikeLike
Heerlijk dat staren, zit dan in mijn eigen wereld. Soms haalt mijn man er eruit en dat is een vervelend gevoel. Ook in gezelschap kan ik het doen als ik erg moe ben of niet geinteresseerd ben. Even lekker weg.
Dat delen van mijn emotie vind ik ook heel prettig. Gewoon even vertellen en klaar. Ik kan dat bij mijn man doen maar die vindt dan weer dat hij er iets mee moet. NEE joh, ik heb het vertelt het is klaar.
Ik geloof best dat veel mensen dat hebben maar bij ons is het toch heel anders.
Bijna van levensbelang om verder te kunnen.
liefs van mij
LikeLike
In gezelschap kan het een fijne manier zijn om je even ‘terug te trekken’.
LikeLike
Helemaal niets mis mee.
Ik doe het ook.
En dan wordt er gevraagd waar ik aan denk, of waar ik ben met mijn gedachten.
Ergens of nergens, maakt niet uit, even tijd voor mijzelf zonder bemoeienis van anderen.
LikeGeliked door 1 persoon