“Als je werken niet leuk vindt, moet je er gewoon mee stoppen. Dat kan ook. Dan moet je dat tegen me zeggen en dan moet je thuis een uitkering gaan zitten trekken. Als je werk zorgt voor depressieve gedachten, vind je het blijkbaar niet leuk.” Het was een uitspraak van mijn werkgever tijdens een mislukte poging om weer aan het werk te gaan.
Nu, bijna twee jaar later, ben ik geworden wat hij toen zei. En het doet pijn. Elke dag.
Werken lukt niet meer
Nadat ik drie maanden ziek thuis was geweest, deed ik (vanwege angst, ik durfde geen nee te zeggen) een poging om weer wat les te geven. Ik vond het geweldig om weer met pubers bezig te zijn, maar het kostte te veel energie. Depressieve gedachten namen toe en na anderhalf uur voor de klas kon ik alleen nog slapen. Ik wist dat ik eigenlijk weer helemaal zou moeten stoppen, maar durfde dat niet aan te geven. Ik gaf wel aan dat het niet ging en dat ik niet kon uitbreiden. Ook legde ik uit waarom ik dat had besloten. Ergens in het gesprek kwam toen de opmerking dat ik maar een uitkering moest gaan trekken, als ik niet wilde werken. Ik gaf aan dat mijn hoofd bomvol zat met van alles en nog wat en dat daar op dat moment echt geen werk bij paste. Daarom namen de depressieve gedachten weer toe toen ik ging werken. “Lulverhaal,” vond mijn werkgever. Dan valt er weinig meer te zeggen.
Ik zit een uitkering te trekken
We zijn bijna twee jaar verder. Alles is rond. Ik ben honderd procent afgekeurd. Ik heb een WIA-uitkering en dus zit ik nu thuis een uitkering te trekken. Sinds ik weet dat ik honderd procent ben afgekeurd, kwellen die woorden van mijn werkgever me weer. Is dat wat ik doe? Wil ik niet en zit ik daarom thuis een uitkering te trekken?
Nee. Ik ben geworden wat mijn werkgever zei, maar niet op de manier zoals hij het zei. Ik werk niet. Niet omdat ik niet wil of omdat ik het niet leuk vind, maar omdat het gewoon écht niet lukt. De scholen begonnen weer. Ik wist dat mijn ex-collega’s in hun klaslokalen waren en alles klaarzetten voor het nieuwe schooljaar. Ik kende het vrolijk gespannen gevoel in hun buik voor de eerste schooldag. En ik? Ik miste het. Ik vroeg me af of ik niet een héél klein beetje zou kunnen werken. Buiten het onderwijs, maar toch. Tegelijk wist ik dat het niet kon, want na het doen van mijn weekboodschappen was ik toe aan een dutje.
Ben ik dan iemand die niet wil werken en maar een uitkering gaat zitten trekken? Nee. Ik wil namelijk heus wel, maar ik kan het niet.
De ideale wereld
In de ideale wereld zou ik morgen wakker worden en aan het werk gaan. Ik zou iets gaan doen waar ik blij van word en op momenten waarschijnlijk ook helemaal niet blij, maar ik zou naar mijn werk gaan. Ik kan het echter niet. Zelfs leuke dingen lukken me niet. Een poosje geleden vroegen ze in het bejaardenhuis een vrijwilliger. Het ging om één uurtje in twee weken. Meer was het niet. Ik vond het leuk. Bijna zei ik al dat ik het wel wilde doen. Ik sliep er een nachtje over en wist dat ik het niet kon. Ik voelde de druk en de verplichting en kreeg paniek. Niet doen dus.
Zie hier mijn probleem nogmaals beschreven. Ik wil wel, maar ik kan niet.
Ik geef de uitkeringstrekker een gezicht
Nu vraag je je misschien af waarom ik hierover schrijf. Is het om mijn werkgever nog even een trap na te geven? Nee. Het is omdat ik wil afrekenen met (voor)oordelen.
Ik snap het als je een mening hebt over ‘uitkeringstrekkers’, echt waar. Ik had die mening tot een paar jaar geleden zelf soms ook. Een mens is echter meer dan de die-werkt-niet-buitenkant. Het is juist de binnenkant die ik hier op mijn blog wil laten zien. Dat is waarom ik hier eerlijk over blog. Ik geef één van de uitkeringstrekkers een ‘gezicht’. Ongetwijfeld zijn er mensen die misbruik maken van de mogelijkheid om een uitkering te kunnen krijgen, maar het overgrote deel van hen heeft het nodig. Niet omdat ze niet willen werken, maar omdat ze dat niet kunnen. Zoals ik.
En nee, dat vinden ‘we’ niet leuk. Dat doet pijn. De ene dag een beetje meer dan de andere, maar zéker als er domme opmerkingen over gemaakt worden. Een verhelderende vraag stellen? Prima. Maar oordelen niet.
Mooi stuk. Ik ben heel blij dat ik via je blog een kijkje heb gekregen in hoe het er bij jou van binnen aan toe gaat.
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Mooi en super herkenbaar! Hier ook afgekeurd om mijn ‘binnenkant’. Mensen zien niet aan je waarom werken niet gaat, en dat is blijkbaar erg lastig inleven. Ik schaam me dan ook enorm en probeer het vaak te verbergen. Jammer dat er nog altijd zo’n taboe op heerst.
LikeLike
Dat snap ik hoor, dat je het probeert te verbergen, maar dat is natuurlijk eigenlijk raar, dat dat blijkbaar moet. Juist daarom denk ik ook deze blog, om te laten zien dat het er is en wat er achter die buitenkant zit.
LikeLike
Het is ook een naar woord inderdaad. Jouw werkgever was werkelijk geen prettig type zeg….
LikeLike
Soms heb ik gewoon medelijden met hem. Je zou maar zo denken. Dat is erg.
LikeLike
Lieve Naomi als ik iets heb geleerd in het leven is dat we hoe dan ook altijd met vooroordelen te maken zullen hebben.
blijf je thuis voor je kinderen of ga je werken; mensen zullen er een mening over hebben.
En ja ook over ons. Ik vind het soms erg moeilijk maar besef ook dat we zelf ook oordelen over onszelf. Tenminste ik wel en ik oordeel ook over anderen trouwens. De kunst is om het zo min mogelijk te leren voelen.
Mijn schoonzus had een tumor in haar hoofd, goedaardig, Eerst kreeg ze veel aandacht want ja zo erg en nu 3 jaar later hoor ik hoe de familie over haar praat . Dan weet ik zeker dat ze dat ook over mij doen.
Ik was verleden week bij de dokter en die nam mij heel serieus en dan zeg ik tegen mijzelf dat als hij mij serieus neemt en mij gelijk doorverwijst en vraagt eind van komende maand terug te komen dat niet is omdat hij mij zo leuk vindt of het niet druk genoeg heeft.
Je wordt echt niet zomaar afgekeurd al denken veel mensen van wel.
Ik ben gestopt met uitleggen,
Wat een ongelofelijk lul die ex baas van jou.
Heel veel liefs en sterkte. Je bent een toppertje en doorzetter. Kan ons t schelen als een ander het niet ziet.
LikeLike
Klopt hoor, dat we ook over onszelf oordelen. Ik merk wel dat ik over mezelf harder en sneller oordeel dan over een ander.
LikeLike
Oje… die opmerkiing van je EX-chef is buiten alle normen. Gewoom mobbing. En ik hoop dat je nooit meer iets met hem te maken hebt, ook niet bij toeval, want anders blijft het aan je vreten. Vooroordelen komen vaak ook uit jalousie voort etc. En ook ik heb mij ervaringen met mobbing gemaakt. Helaas. Het enige wat ik je kan zeggen, is dat je (evenals ik een paar keer) te laat NEE hebt gezegd. En dat is heel belangrijk. Laats zei iemand: “alleen als je NEE kunt zeggen, kun je op nieuw beginnen of een nieuwe weg inslaan”. En dat is waar. Ik hoop dat je in je hoofd niet te veel met die opmerking bezig bent, want anders kom je niet verder. Probeer je zelfvertrouwen optebouwen (met kleine mini stapjes natuurlijk), dan kun je misschien ook eens een uurte ergens vrijwilligerswerk doen. Natuurlijk kost het in het begin een heleboel energie en tijd, maar dat wordt misschien in de loop van de tijd beter. Je krijgt er natuurlijk ook positieve feedback! Ook ik heb toen ik weer ben gaan studeren, elke maandag stress/angst gehad, en waarom? geen idee. Maar het was plotseling weg. En ik heb de studie Bsc afgemaakt! Vooral dat laatste telt voor mij. Dus lieve Naomi…heel veel sterkte, en denk niet meer aan deze respektloze EX-chef.
LikeLike
Dat nee zeggen klopt helemaal. Ik kon het niet en toen ik het eindelijk wél kon, werd het niet gerespecteerd. Dus kon ik het eigenlijk nog steeds niet, want dan liet ik over me heen walsen. Ik moet nog tekenen om het contract te ontbinden en heb nog gemiddeld minstens twee keer in de week nachtmerries over deze baas, maar ik hoop dat dat na het ondertekenen van het ‘ontslag’ ook eindelijk stopt. Dat ik dan trauma’s kan gaan verwerken.
LikeLike
Stel dat ondertekenen niet te lang uit, hoe sneller hoe beter, en neem iemand mee! Ga niet alleen! Misschien kun je het ook laten opsturen. Succes!
LikeLike
Zeker niet! Ik laat het inderdaad opsturen en de contacten verlopen via een jurist en niet via mij.
LikeLike
Zolang je a) niet meer terug hoeft naar deze malloot en b) nog op een manier een bijdrage probeert te leveren aan de maatschappij en iets van een arbeidsritme probeert te behouden (zoals bijvoorbeeld met je blog) zul je mij niet horen.
LikeLike
Ssst, ik mag geen malloot zeggen. Moet ik een document voor tekenen, maar daar schrijf ik nog wel een keer een blogje over;).
LikeLike
Jij misschien. Maar mij hebben ze niets gezegd! 😛
LikeLike
Hahaha, dat is waar!
LikeGeliked door 1 persoon
Goed geschreven. Heel naar dat je werkgever het uitlegde als niet willen, en niet zag dat het om onvermogen ging.
Buitenstaanders weten niet hoe ver veel mensen met autisme al over hun grens zijn gegaan voor ze aangeven niet meer te kunnen.
Ik merk nu zelf dat het vrijwilligerswerk dat ik deed (1 ochtend peuterspeelzaal) eigenlijk al te veel energie vrat. Sinds en door corona doe ik het niet meer en ik merk dat ik meer energie heb. De dagbesteding die ik nu gekregen heb (ik krijg bakken LEGO thuis die ik moet sorteren), past beter bij me. Geen gereis, kortere tijd achter elkaar werken, minder prikkels (hoe leuk ik peuters ook vind, het is toch wel erg druk).
Nu kan ik op dezelfde dag naar de supermarkt en een uurtje sorteren.
Na een ochtend peuters kan ik eigenlijk niet meer naar de supermarkt die dag en de dag erna met moeite.
Ik begin te hopen dat ik deze dagbesteding kan blijven doen, hoe lastig ik het ook vind als ik het werk op de peuterspeelzaal definitief vaarwel moet zeggen, na ruim 20 jaar.
LikeLike
Dat is zó herkenbaar, dat je niet op één dag peuters én de supermarkt kunt hebben. En ja, natuurlijk is het leuk bij die peuters, maar als het te veel energie kost, gaat het toch een keer mis.
Het gaat inderdaad om onvermogen en niet om onwil en dat vind ik heel belangrijk om steeds te blijven benoemen.
LikeLike
Ach joh, mensen oordelen zo snel en zo gauw en vaak zo hard! Gelukkig zijn ze aan de andere kant weer niet 24 uur met de ander bezig. Probeer daarom dat soort oordelen ook niet 24 uur door je hoofd te laten malen. Mijn man zit nu ook al drie jaar thuis. En diegene die het hardst over hem oordeelt is hij helaas zelf! Wat een bevrijding als het oordeel van anderen je niet meer zo raakt en je zelfoordeel zachter wordt. Dan wordt het leven stukken leuker! En die maatschappij, die zal vast genoeg van je terugkrijgen als je je vrij voelt om te doen wat je kan, maar vooral, wat je wilt. Al dan niet betaald. Lekker laten lullen hoor, iedereen.
Hartelijke groet,
Jacqueline
LikeLike
Dat oordelen over jezelf herken ik. Bij mij zit daar echter wel dit soort ‘voeding’ achter. Als anderen dit vinden, zal het wel zo zijn zeker? Natuurlijk is het niet zo, maar het idee dat mensen dit soort dingen denken, vind ik echt heel pijnlijk. Correctie: sommige mensen denken dit soort dingen. Maar de meeste mensen zijn wél begripvol, maar dat traumatiseert me niet, dus dat maakt minder indruk.
LikeLike
Je zegt een heleboel dingen die waar zijn, er wórdt wel eens misbruik gemaakt van een uitkering, en het woord Uitkeringstrekker heeft (mede daardoor) een negatieve klank gekregen terwijl het woord eigenlijk alleen maar zegt dat iemand’s inkomen uit een uitkering verkregen wordt. De meeste uitkeringen zijn wél terecht en daar moet je je dan maar aan vast houden.
Wie weet kom je ooit in rustiger vaarwater waardoor je misschien wel tegen werk aanloopt dat je aan kunt, want dat een klas pubers iets leren nooit meer zal kunnen is wel duidelijk. Dat kan ook menig niét autistisch mens niet. Maar het is vooral voor jezelf heel vervelend omdat je het zo fijn vond om te doen.
LikeLike
Klopt als een bus, dat het woord uitkeringstrekker eigenlijk helemaal geen negatieve lading heeft, feitelijk gezien. Gevoelsmatig helaas wel. En gelukkig geloof ik zelf ook steeds meer dat er op een dag wel een baan op mijn pad gaat komen die wél gaat passen. Geen idee nog wat (wel wat dromen;)), maar er komt vast een keer iets voorbij.
LikeLike
Zeker weten, zodra je tot rust komt en je eigen mogelijkheden in kaart kunt brengen.
LikeGeliked door 1 persoon
Helaas een herkenbaar verhaal met dat verschil dat ik slechts voor de helft ben afgekeurd door zowel lichamelijke als psychische klachten ( overgehouden aan een narcose die is misgegaan). Maar ondanks alles heb ik gelukkig genoeg energie om 4 dagen in de week de TSO van groep 5 te doen. Heerlijke leeftijd, zelfstandig genoeg om naar het toilet te gaan en te eten, al grapjes kunnen maken en een redelijk serieus gesprek mee te voeren. Ze kunnen me zo lekker uitlachen als ik iets niet snap, zoals fortnite, anderzijds vinden ze het ook erg leuk om me dat soort dingen uit te leggen.
Ik heb officieel de plicht om te solliciteren, maar met mijn beperkingen vind ik niet snel een baan. Dus ik ben heel erg blij met mijn TSO uren. Lekker eruit, iets verdienen, contact met andere mensen en bijna iedere dag wel een reden om te (glim)lachen.
LikeLike
Heftig, dat zoiets dan kan gebeuren door een narcose waar iets fout gaat. Wel heel fijn dat het lukt om nog bij de TSO te werken. Ik kan me voorstellen dat dat regelmatig een lach op je gezicht geeft.
LikeLike
Wat een onwaarschijnlijk nare uitspraak van je werkgever… Ik ga er in mijn hoofd vanuit dat het een man is, dat móet wel toch?! Ik weet dat het niet zo makkelijk gaat als ik het kan zeggen, maar leg die woorden alsjeblieft naast je neer!
Als ik denk aan het woord uitkeringstrekker denk ik aan een man (genderspecifiek, sorry…) van zon 30-50 jaar, die thuis zit en solliciteert naar banen die hij nooit krijgt. Ondertussen beunt hij veel bij, klust wat hier en klust wat daar, is altijd druk maar nooit aan het werk…
Afgekeurd zijn om welke reden dan ook, valt voor mij niet onder de categorie uitkeringtrekker vind ik… Jij weet je eigen struggles en laat je niet door zo’n uitspraak klein krijgen!
LikeLike
Goed geraden; het gaat om een man. En nee, naast me neerleggen gaat niet zo makkelijk. Ik heb er al behoorlijk wat therapietijd aan ‘verspild’ en er zullen nog heel wat uren volgen.
LikeLike
Ook ik ben dan een uitkeringstrekker.
Jammer dan, wij weten wel beter Naomi!!!
En wat een ander ervan denkt, het is lastig soms, maar niemand wil ruilen hoor,
LikeLike
Nee, dat is waar, niemand wil ruilen. En degenen die dat wél willen, dát zijn dus de mensen die er misbruik van maken, denk ik.
LikeLike