Hiep, hiep, hiep, hoera!

Hoera! Gisteren vierde ik een klein feestje. Heel bescheiden hoor, zonder drukte en slingers, want daar houd ik niet van. Gisteren was het 30 januari en dat is de dag dat mijn blog drie jaar geleden in de lucht ging. Dat is best een hoeraatje waard, dacht ik zo. Net als een kleine terugblik op drie jaar bloggen.

Van schrijven word ik blij

Op 30 januari 2019 was het tijd voor mijn -toen nog driewekelijkse- afspraak bij de huisarts. Dat ik blij word van schrijven, was toen al lang bekend. Ik had zelfs al eens, op aanraden van mijn huisarts, een column ingestuurd naar een bepaald platform. Die was daar gepubliceerd. De tweede column was nooit gepubliceerd, maar stond nog wel tussen al mijn documenten.

Op die woensdagochtend 30 januari 2019 was hypochondrie mijn grootste probleem. Ik had een dag eerder de intake gehad voor de behandeling daarvan en ik was daardoor van slag. Ik riep dat ik die behandeling niet durfde en niet kon en dat ik dan niet meer naar de huisarts zou mogen, enz. De huisarts benadrukte maar weer eens dat hij me heus niet weg zou sturen, maar ik kon alleen nog maar huilen en roepen dat ik het niet zag zitten met die voorgestelde behandeling.

In dat gesprek hadden we het ook weer even over schrijven. Omdat dat helpt. Voor mezelf schreef ik al jaren. Publiceren was altijd wel een droom (uiteraard in ‘gekuiste’ versie), maar was er nog vrijwel niet van gekomen. En toch, tussen al mijn tranen door, hadden we het er ook die dag weer over hoe blij ik word van schrijven.

Van tranendal naar blog

Ik vergeet nooit hoe ik die dag de praktijk verliet. Ik moest nog een nieuwe afspraak maken, maar de assistentes hadden al pauze. Toch mocht ik de afspraak maken (en dat leverde zelfs later een ode aan de assistente op) en nog een ander vroeg of het wel ging. Nóg meer tranen. Nee, het ging niet, maar ik wilde naar huis.

Een half uur later stond de eerste blog online. Een blog over hypochondrie was het. De blog die ik al eerder schreef en instuurde als column, maar die niet gepubliceerd was.

De rest van die woensdag was ik bezig met het inrichten van mijn blog. Een bijbehorend kanaal op Twitter, een profielfoto, een kopfoto, enz. Slapen deed ik even niet, want ondanks dat ik doodmoe was door alle tranen, gaf mijn blog me adrenaline.

Drie jaar later: geen dag en geen letter spijt

We zijn nu drie jaar verder. Ik heb nog geen dag spijt gehad van mijn blog. Ook heb ik van niet één gepubliceerde blog spijt. Ik sta nog steeds achter elke letter die ik heb geschreven en gepubliceerd. Ja, er is wel het één en ander veranderd in de loop van de jaren. Ik werk nu met tussenkopjes en foto’s en er kwamen nieuwe categorieën. Zo’n blog als die allereerste zou ik nu op een andere manier schrijven, maar dat maakt niet uit. Dat heet voortschrijdend inzicht. Ik ben gewoon nog steeds heel erg blij dat ik deze stap gezet heb destijds.

Dat consult was niet leuk. Het was heftig. Ik zat er stevig doorheen.
Maar uiteindelijk zette ik het thuis om in iets goeds: mijn blog.
Niet uit boosheid, maar omdat ik wilde laten zien dat ik heus nog wel iets ‘kon’ en omdat het me wel een goed idee leek om ook met iets leuks bezig te zijn, naast alle ellende.

Zo ging op 30 januari 2019 een grote droom in vervulling: ik schreef én publiceerde.
Die ochtend in de spreekkamer riep ik ook weer: “Niemand wil dat lezen. Wie boeit dat nou?”
Mijn huisarts dacht daar anders over. Op de allereerste dag kreeg hij gelijk. Ik geloof dat er zo’n twintig bezoekers kwamen en daar was ik toen, op die eerste dag, helemaal gelukkig mee.
Inmiddels lezen jaarlijks duizenden mensen mijn stukjes. Ik vind het zó gaaf en stiekem word ik er soms een beetje verlegen van. Ik heb geen enkel probleem met spreken voor groepen, maar als ik dan de cijfers van 2021 zie, krijg ik een blos op mijn wangen. Ruim 25.000 unieke bezoekers kwamen hier, die met elkaar zorgden voor ruim 93.000 weergaven van berichten. Kijk, voor zó’n grote groep mensen staan zou ik toch een beetje eng vinden.
Ook de reacties zijn cadeautjes en ik waardeer ze allemaal. Maar ik ga het meest blozen van persoonlijke berichten die ik soms krijg, buiten de blog om. Mails of berichten op Instagram van mensen die me vertellen dat ze blij zijn met mijn openheid en dat ze zich herkennen in mijn verhalen. Mensen die in mijn blogs zichzelf herkennen en weten: ik ben niet gek.

Dat was destijds één van mijn doelen. Ik wilde zelf publiceren, gewoon omdat ik het zo leuk vond. Maar ik hoopte ook dat ik anderen op wat voor manier dan ook zou kunnen helpen. Al is het er maar één die ik geholpen heb, dan nog ben ik blij.

Nu zou ik jou, mijn trouwe lezer, tot slot natuurlijk graag een bloemetje komen brengen, maar dat trekt de accu van mijn fiets (en van mezelf;)) niet, het hele land door én nog naar het buitenland. Je moet ‘m dus zelf even aanpakken. Alsjeblieft. En héél erg bedankt voor al je bezoekjes hier!