“Ben je gek?”

Categorieën Autisme, Boekenpraat, Non-fictie, Psychische gezondheid, , , , 17 Reacties op “Ben je gek?”

Sommige mensen hebben de gewoonte om af en toe te roepen: “Ben jíj gek?” Echt serieus is die retorische vraag nooit. De laatste paar maanden vind ik het echter grappig om op die vraag te reageren. Als een goede bekende roept: “Ben je gek ofzo?” antwoord ik heel geduldig, gevat en grappig bedoeld: “Ja, dat klopt, daar word ik al een poosje voor behandeld.”

Helemaal normaal ben ik niet

Ondanks dat ik er nu grapjes over maak, is de vraag of ik wel helemaal normaal ben er één die heel lang door mijn hoofd heeft gespookt. Ik voelde me altijd al wel wat anders dan een ander, maar de laatste jaren werd dat echt een probleem. Ik heb het zelf ook honderd keer (maar dan wél serieus bedoeld) tegen hulpverleners geroepen: “Ik ben toch niet gek?!”

Na mijn diagnose autisme begreep ik dat ik inderdaad niet gek ben, maar wel een beetje anders. Niet dat ik denk dat er een ‘normaal’ bestaat, maar toch. Opeens kon ik mijn denkwijze en mijn snelle overprikkeling begrijpen. Ik stopte met het veroordelen ervan en begon een weg te zoeken om ermee te leren leven.

Niet gek, wel autistisch

Na mijn diagnose vielen honderden puzzelstukjes op hun plaats. Ik wist vanuit mijn onderwijskundige achtergrond behoorlijk wat over autisme, maar over autisme bij vrouwen wist ik vrijwel niets. Ik wilde erover lezen, maar stelde dat op de één of andere manier toch uit.

Een poosje geleden was ik toe aan het eerste informatieve boek over autisme. Ik had al wel de roman ‘Zondagskind’ van Judith Visser gelezen, over opgroeien met autisme, maar nu wilde ik informatie. Ik las daarom ‘Niet ongevoelig’ van Henny Struik. Vanaf de eerste bladzijde kon ik wel huilen van herkenning. Dit ging over mij. Ik ben dus niet de enige die tegen problemen als de mijne aanloopt. Ik zou het boek niet kunnen samenvatten, want ik zou alles wel op willen schrijven.

Wat herkenning doet

Omdat een samenvatting niet lukt, besloot ik iets te schrijven over wat (h)erkenning met mij doet.

Na het overlijden van mijn vader hebben heel veel mensen geprobeerd me in contact te brengen met ‘lotgenoten’. Ten eerste had ik al een hekel aan dat woord en ten tweede heb ik daar nooit behoefte aan gehad. Ik had mijn verdriet, een ander had zijn of haar verdriet, maar ik had geen enkele behoefte om dat met elkaar te delen. Bovendien was ik bang dat het verdriet van de ander ook mijn verdriet zou worden. En ook niet onbelangrijk: Mijn eigen rouw was van mij. Ik zocht die herkenning niet.

Gek genoeg doe ik dat bij autisme dus wel. Het helpt me om mezelf te accepteren als ik lees dat anderen ook:

  • doodmoe zijn;
  • middagdutjes doen;
  • heel gewoon over kunnen komen tijdens een afspraak, maar daarna bekaf zijn;
  • overprikkeld kunnen raken van iets waar ze wel plezier aan beleven;
  • alle gesprekken in een kamer opvangen op feestjes;
  • altijd bezig zijn met hun werk, ook thuis;
  • soms denken dat ze hun autisme ‘onder controle’ hebben, maar er dan weer keihard mee geconfronteerd worden;
  • zichzelf in een moeilijk gesprek af en toe moeten vertellen dat het tijd is om de ander weer aan te kijken.

Je leven vormgeven

In het slot van het boek beschrijft Henny Struik dat het moeilijk kan zijn om je leven opnieuw vorm te geven na de diagnose autisme en dat dat voornamelijk zo is voor mensen die oververmoeid zijn geraakt. Die mensen weten heel goed dat het anders moet, maar weten niet hoe. Ik ben één van die oververmoeide mensen. Na bijna een jaar thuis ben ik nog steeds overprikkeld en oververmoeid. Ik weet dat het anders moet en toch trap ik er steeds weer in. Verjaardag? Ik kom. Ik weet dat ik maar even moet gaan als ik moe ben, maar ik blijf toch hangen, want ja, zo ‘hoort’ dat toch?

Het vormgeven van mijn leven en de toekomst vind ik op dit moment het moeilijkst.

Dit boek hielp me in de (h)erkenning dat ik niet de enige ben. Ik klikte gelijk een volgend boek over autisme mijn huis in, want de (h)erkenning doet me goed. Ik ben niet gek, ik ben autistisch en vooral mezelf. En ik ben zoekend naar hoe ik als mezelf mijn leven in kan delen.

Meer lezen?

– Mijn recensie over ‘Zondagskind’ van Judith Visser.
– De blog over mijn diagnose en hoe de puzzelstukjes vielen.
– De link naar het boek ‘Niet ongevoelig’ van Henny Struik op bol.com.

Deze blog bevat een affiliate link. Als je via deze link iets koopt, krijg ik een klein percentage van het aankoopbedrag. Uiteraard betaal je daar zelf niets extra voor.

17 gedachten over ““Ben je gek?””

  1. Ik ben ook heel goed in sarcastisch antwoord geven op dat soort vragen. Of ik zeg iets als ‘als ik niet al gek was zou ik hier gek van worden’. Soms moet je er maar een grapje van maken, het leven is al serieus genoeg.

    Geliked door 1 persoon

  3. Ik spraak eens een buurmeisje aan die ik nog niet kende ze was 4 jaar ze had een zware stem en praatte vrij had ze zei; ik mag niet met vreemden praten van mijn moeder.
    Ik antwoorde nou dat moet je inderdaad niet met mij praten want ik ben heel vreemd.
    Vond het zelf een goede grap. nog steeds merk ik want ik zit hier te lachen.

    Het kwam goed met het buurmeisje ne mij want ze heeft heel wat uren bij ons thuis doorgebracht.
    Twee jaar gelden laten testen op autisme maar ik bleek dat helemaal NIET te hebben integendeel zelfs, maar sinds ik bij jou gelezen heb over Zondagkind ga ik weer zo twijfelen want ik herken zoveel.

    Vandaag ook weer.

    Als klein kind al voelen dat ik anders ben.
    Ziekelijke eenzaamheid.
    Overal zorgen over maken.
    nooit veiligheid voelen.

    Gaat sinds ik mijn mr. X heb stukken beter maar toch…..

    liefs van mij
    ps. gek zijn is best wel leuk

    Like

    1. Hahaha, ja, die vind ik ook leuk, de grap met het buurmeisje. Als je getest bent, zou je denken dat autisme is uitgesloten, maar ik kan me wel voorstellen dat het lastig is als je dan toch veel herkent… Gelukkig gaat het sinds mr. X wel stukken beter!

      Like

    2. Hey Hèléne, als je nu zelf twijfelt en misschien (een keer) de behoefte voelt om nog eens een diagnose te laten doen, raad ik uit persoonlijke ervaring De Autisme Specialist aan. Ik ben daar bij Saskia Bouwens geweest en zij neemt echt de tijd voor je. De wachtlijsten zijn er lang, maar dan heb je ook wat. Zij zijn namelijk gespecialiseerd in het diagnosticeren van autisme bij vrouwen en dat is een behoorlijk secuur werkje. “Wij” zijn namelijk heel goed in sociaal maskeren en dan moet je als specialist dus laagjes kunnen afpellen als bij een ui 😉 Ik ben daar zelf 5 keer geweest voordat de diagnose er was en alle stukjes informatie compleet, maar het kan natuurlijk ook korter. Het punt is dat ze daar juist willen dat iemand met een informatieverwerkingsstoornis (wat autisme basically is) met complete informatie en een goed gevoel weg gaat. Ik hoop dat je er wat aan hebt. 🙂

      Like

  4. Totaal herkenbaar. Ik zit ook in die fase dat ik m’n leven vormen moeilijk vind. En ik ben ook vanaf 2018 overspannen en depressief en dat gaat echt maar héél langzaam beter. Maar hoe zie jij je toekomst voor je? Heb je enigszins een idee?

    Like

    1. Het lastige is dat ik het dus niet weet. Ik hoop wel weer te kunnen gaan werken, maar ik heb eerst een behandeling nodig. En die laat (te) lang op zich wachten… Heb ’t idee dat ik daarna een betere inschatting zou kunnen maken van wat ik wel en niet kan. Ik herken inderdaad steeds veel in jouw blogs.

      Like

      1. Ja “2019: het jaar van de wachttijd”. Ik weet niet, ik ben zelf een beetje verbitterd geraakt wat dat werk betreft. Ik keer de maatschappij wat dat betreft de rug toe momenteel. Maar ik heb gerust wel ideeën voor de toekomst. Hoewel de mate van realisme er van me nog totaal niet duidelijk is. Wist je dat je ook speciale werkplekken voor mensen met autisme hebt?

        Like

      2. Ja, dat zag ik pas. Maar ik hoop stiekem een beetje op iets met schrijven en zzp ofzo… Ik kan me je verbittering ook wel een beetje voorstellen hoor. Soms is het systeem zo demotiverend.

        Like

  5. Dank je. Dat boek van Henny Struik staat nu op mijn tbr lijst. Ik vind het trouwens ook nog best moeilijk om een goed boek over autisme bij vrouwen te vinden, ook doordat het zo’n breed spectrum is..
    ( en hoe het met mijn toekomst moet, weet ik nog steeds niet… )

    Like

    1. Ja, dat snap ik, dat je het lastig vindt om iets te vinden. Ik lees ook echt niet alles, maar selecteer.

      Like

  6. Dat is echt de kracht van boeken! Ze kunnen echt helpen in moeilijke tijden vind ik altijd. Ze bieden herkenning op een manier die je makkelijk kunt opzoeken en tot je nemen. Ik ben nu benieuwd naar dit boek!

    Geliked door 1 persoon

  7. In de reacties lees ik iets over schrijven……!!!
    Dat kun jij hartstikke goed vind ik!
    Lees al heel wat jaren mee op blogs, maar die van jou was een beetje anders, qua schrijfstijl, gewoon goed.
    Vind ik.

    Like

  8. Het verschil in behoeft aan medeleven zit misschien in de “relatieve”onbekendheid van autisme. Iedereen heeft wel ervaringen met rouw maar lang niet iedereen kent autisme in zijn directe omgeving. Het zal ongetwijfeld vroeger ook voorgekomen zijn maar omdat er nog niets over bekend was waren autisten gewoon “een beetje mensen mensen”, mensen met een gebruiksaanwijzing in het gunstigste geval. Ik hoop dat de herkenning je goed doet en meer zelfvertrouwen geeft.

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.