Luisteren naar de stilte

Het was een mooie nazomerdag.
Mijn hoofd was druk, verwerkte een ziekenhuisafspraak*.
Ik was moe en wilde slapen.
Ik stapte eerst op de fiets en reed de polder in.
Mijn hoofd was nog steeds druk.
Buiten was het stil.
Mijn fiets en ik stopten, zomaar ergens op een pad.
Er was verder niemand.

Het was stil.
Ik stond stil.
Mijn hoofd stond stil.
Ik kon de stilte horen.
Een stilte gevuld met niets, eenden en vogels.

Het ontroerde me.
De stilte buiten, die mijn drukke hoofd even tot rust bracht.
Maar wat me het meest ontroerde?
Dat ik het (weer) hoorde.
Vorig jaar hoorde ik het niet.
Ik wist dat het er was, maar het deed me niets.
Nu wel.
En ik was dankbaar.
Veel dankbaarder dan ik in woorden kan zeggen.

*Geen grote zorgen; ik sta onder controle bij een MDL-arts, vanwege mijn darmklachten, maar ziekenhuisafspraken vragen nu eenmaal veel van mijn hoofd. Vrijdag meer over die afspraak.

10 gedachten over “Luisteren naar de stilte

  1. Wat heerlijk dat de natuur je volle hoofd tot rust bracht. En inderdaad: je moet de stilte ook kunnen horen. Dat is niet altijd vanzelfsprekend. Soms is zo rumoerig in en om je heen, dat je de stilte als het ware vergeet.

    Geliked door 1 persoon

  2. Sommige mensen zijn bang voor stilte.
    Geen betere remedie voor druk hoofd dan de natuur en bewust luisteren, voelen en ruiken.
    Alles op je in laten werken.

    Geliked door 1 persoon

  3. Zo heerlijk als je daar in stilte naar kunt luisteren. Je bent écht op de goede weg hoor als je zo je drukke hoofd kunt kalmeren.

    Like

  4. Zo mooi geschreven. Je woorden komen voor mij ook hoopvol over, want ik hoor de stilte soms ook niet doorheen de drukte in mijn hoofd. Ik voel dus helemaal met je mee en wens je alleen maar meer van deze dankbare, stille momenten toe! x.

    Like

Reacties zijn gesloten.