Komt een hypochonder in het ziekenhuis

Omdat er in de familie darmkanker voorkomt en ik eerder zelf een poliep in mijn darmen had, word ik onder controle gehouden. Dat staat verder los van mijn hypochondrie en is puur lichamelijk. Bij controles liet ik (heel bewust!) niet in de verwijzing opnemen dat ik ook een hypochonder ben. Recent beleefde ik mijn eerste ziekenhuisavontuur mét sticker. Ik vertel vandaag hoe dat beviel.

“Stuur maar door.”
Ik ging naar de huisarts met darmklachten. Die klachten herkende ik van drie jaar geleden. Toen was ik doorverwezen voor een darmonderzoek en bleek dat er in mijn darm een grote poliep zat.

Na een half jaar werd het litteken van die ingreep gecontroleerd, om te kijken of alles weg was. Na weer een jaar gebeurde dat nog een keer. Alles was goed en dus mocht ik drie jaar zonder onderzoek. Hoera! Drie jaar geen gedoe. Om de drie jaar word ik de rest van mijn leven gecheckt, om te voorkomen dat er weer zulke grote poliepen (of, bij te lang wachten, tumoren) komen. Ik zat nu op twee jaar zonder onderzoek. Volgend jaar zou ik weer aan de beurt zijn. Maar ja, ik had klachten.

Ik deelde dat met de huisarts. Ik verwachtte daar verder niets van, want ja, hypochondrie. Maar het ging anders. Hij belde mijn MDL-arts, die me wilde zien. Het onderzoek zou een jaar eerder uitgevoerd worden. Oké, dat was even schakelen voor mijn autistische brein. Pas een dag later was er paniek, maar die wist de huisarts weg te praten. Het was voor de zekerheid. Zo erg als de vorige keer kan het nu niet zijn. Er zit niets of hooguit een kleine poliep. Ik geloof(de) dat.

De verwijsbrief met hypochondrie
Bij eerdere ziekenhuisafspraken had ik altijd vriendelijk verzocht om de sticker hypochondrie uit de verwijzing te laten. Dat was ook altijd gebeurd. Nu gebeurde dat niet. Hypochondrie staat in hetzelfde vakje als mijn autisme en dus ging het mee met de verwijzing, met mijn toestemming. Ik had er vrede mee, maar toen kreeg ik post.

Post uit het ziekenhuis
Ik kreeg vanuit het ziekenhuis een brief met afspraken. Ik moest eerst op de poli komen en dan ook nog naar een groepsbijeenkomst waarin ze dingen gingen uitleggen over het onderzoek. Wacht even, ik was nog nooit bij zo’n groepsbijeenkomst geweest en was dat ook echt niet van plan. Eén vraag van een ander en ik zou de volgende dag in paniek de dienstdoende weekendarts kunnen bellen. Bovendien heb ik inmiddels genoeg ervaring om die voorlichting zelf te geven.

Opnieuw paniek, want er waren veel te veel losse eindjes.
1. Waarom moest ik naar de groepsbijeenkomst?
2. Waarom had ik opeens een andere arts?
3. Waarom zat er geen recept voor de voorbereiding in de envelop?
Een stemmetje in mijn hoofd riep: Zie je wel! Dit is allemaal omdat er autisme en hypochondrie in de verwijsbrief stond.

De afspraak
De afspraak op de polikliniek volgde, bij een mij onbekende arts. Ik had bijna twee weken in de stress gezeten erover. Over die afspraak, maar vooral over die groepsbijeenkomst. Ik had erover gebeld, maar de telefoniste vond dat ik maar gewoon moest komen. Dikke stress. En dus meldde ik me, na een kort nachtje, op de MDL-afdeling.

De onbekende arts kwam me halen:
“U vraagt zich natuurlijk af wat u hier doet, want u weet al lang hoe het allemaal werkt. U had natuurlijk niet ingepland moeten worden en u hoeft uiteraard niet naar de groepsbijeenkomst. Dat is een fout van onze kant. Sorry daarvoor.” Ik kon het niet laten om wel even te melden dat ik dan twee weken dikke stress voor niets had gehad.
En verder? Alles werd opgelost, zonder dat ik iets hoefde te vragen.
1. Ik hoefde niet naar de groepsbijeenkomst.
2. Die andere arts was ook een foutje, ik werd weer ‘teruggezet’ naar mijn eigen arts.
3. Dat ontbrekende recept was ook een foutje. Gevolg van de fout dat ik was opgeroepen voor die groepsbijeenkomst. Het recept had gewoon opgestuurd moeten worden.

Alles opgelost. Het hele woord hypochondrie was niet eens gevallen. Oeps, beetje verkeerd gedacht weer. Ik was gewoon (heel) serieus genomen en dus krijg ik binnenkort weer een darmonderzoek, voor de zekerheid. Niet leuk. Wel goed en verstandig. Oja, en om het toch nog een beetje ‘leuk’ te maken, liggen er chocoladekruidnoten op me te wachten voor na afloop. Mijn beloning voor de 24 uur durende hongerstaking voorafgaand aan het onderzoek en alle andere bijbehorende ellende.