Ieder signaal van mijn lichaam neem ik heel serieus. Als mijn lichaam hapert, ben ik er altijd van overtuigd dat de oorzaak ook in m’n lichaam ligt. Artsen zijn dat niet met me eens. Als ik met een lichamelijke klacht bij de huisarts kom, lijkt de eerste gedachte te zijn: O, oké, stress, te druk gemaakt, ze is er bang over, valt wel mee. In het verleden heeft dat erin geresulteerd dat een arts me lang liet lopen met een klacht die wel degelijk serieus genomen moest worden. Er groeide in mijn lichaam een poliep die, zoals me na weefselonderzoek werd verteld, kwaadaardig zou worden. Dat zou niet heel lang meer geduurd hebben. De ziekenhuisarts vertelde me na het verwijderen van de poliep dat ik er niet nog een paar jaar mee had moeten lopen, want dan was ik te laat geweest. Het bevestigde alleen maar wat ik al die jaren al dacht: Zie je wel! Ik was heel blij dat ik was blijven ‘zeuren’ en uiteindelijk mijn verwijzing naar het ziekenhuis had gekregen.
Ik bezocht vervolgens de huisarts die me heel vaak had gezien en nooit serieus genomen. Alles kwam zogenaamd door stress. Ik verweet hem dat. Hij nam dat niet zo heel serieus. “Ik kan ook wel een poliep hebben, nou, prima toch?” Prima toch? Hallo, hoor je wat ik zeg? Dat ding zou kwaadaardig worden! Denk eens na! Wat een klein beetje hielp, was dat hij vervolgens uitlegde: “Juist bij een hypochonder moeten we extra alert zijn dat we niet iets over het hoofd zien.” Ik geloofde dat wel, maar had niet de indruk dat hij dat ook in de praktijk bracht. Weg vertrouwen.
Een paar weken later kwam ik bij een andere huisarts. Die had verder niks te maken met de ‘gemiste’ diagnose, dus ik verweet hem niets. Toch begon hij er zelf over: “Je had dus toch een poliep…” En alleen die ene zin gaf mij rust. Ja, ik had een poliep en die krijg je niet van stress. Die kreeg ik door foute genen. Dat was déze huisarts helemaal met me eens.
Na dat avontuur liet ik me uiteraard nóg minder wegsturen. Ik zou me nooit meer naar huis laten sturen met de boodschap dat dingen tussen m’n oren zitten of dat alles veroorzaakt wordt door stress. Dat heeft me gemaakt tot de enorme ‘zeur’ die ik nu ben. Ja, ik kan drammen. Dat doe ik omdat ik bang ben. Omdat ik alle controle over mijn gezondheid ben verloren. Omdat ik destijds niet gehoord ben. Omdat ik heb gezien wat er kan gebeuren als een diagnose gemist wordt.
Heb ik me daarna dan nooit meer weg laten sturen? Dat heb ik wel. Heel vaak. De huisarts die destijds nogal laconiek deed, is (hoera!) vertrokken. Zijn vervanger is mijn tegenwoordige vaste huisarts. Mijn eerste consult bij hem was een feestje: “We moeten je lichaam ook serieus nemen.” Oké, deze huisarts is top. Maar ja, eh…Na bijna drie jaar weet ook deze huisarts het soms niet meer. Ik zeur nog steeds. Ik ben nog steeds bang. En ja, we moeten mijn lichaam serieus nemen. Maar mijn angst ook. En daarom volgen we een twee-sporen-beleid. Ik mag elke drie weken naar de huisarts. Maar er is meer. Ik ga een behandeling volgen voor mijn angst, nog specifieker dan de behandelingen die ik al heb (gevolgd), in de hoop dat ik voortaan signalen van mijn lichaam serieus kan nemen zónder enorme paniek. En in de hoop dat mijn bezoeken aan de huisarts sterk verminderd kunnen worden. Dat is voor de huisarts fijn en stiekem voor mij ook, want, schreeuwt mijn hypochondrie, dan nemen ze me misschien weer eens serieus als ik kom.
Hoofdtaal 
Lijkt me ontzettend lastig, vind het ook knap dat je aan je angsten gaat werken! En denk dat het alleen maar fijn voor je is dat die eerste huisarts is vertrokken. Ik had zelf ook een huisarts die mijn klachten in eerste instantie maar niet serieus wilde nemen; ondanks dat later bleek dat er toch wel degelijk meer aan de hand was dan ‘alleen maar wat te veel stress’.
LikeLike
Bij mij gaat ‘alleen maar te veel stress’ er eigenlijk niet in. Ik snap heus dat er een verband kan zijn, maar mijn gevoel gaat er écht niet in mee. En als dat dan een keer bevestigd wordt…dat heeft de angst geen goed gedaan, helaas.
LikeLike
Ik vind het echt heel bewonderenswaardig dat je hier zo open over bent! Het lijkt me niet gemakkelijk om mee om te gaan maar moedig dat je aan die angsten gaat werken! En vooral heel fijn dat je zo’n begripvolle huisarts hebt en jullie samen een regeling hebben bedacht. Mijn allereerste huisarts nam me ook niet echt serieus. Ik herinner me dat ze me half zat uit te lachen toen ik met rugpijn naar haar ging. Gelukkig heb toen vrij snel voor iemand anders gekozen maar ik heb nog altijd het gevoel dat ze me niet serieus nemen nu, ook al is dat niet het geval.
LikeLike
Dankjewel! Het is bij mij één van mijn grootste pijnpunten, als ik denk dat ze me niet serieus nemen. Ik klap dan gelijk dicht. En eh…het plan kwam stiekem van mezelf, de psycholoog heeft het de huisarts voorgelegd en die ging akkoord. Vooral psycholoog en ik vervolgens heel blij;).
LikeLike
Oh wat akelig zeg! Dat is 1 van mijn zorgen: dat ik iets onder de leden heb en dat de artsen dat niet serieus nemen. In jouw geval was er met die poliep dus inderdaad wat aan de hand. Een goede en betrouwbare huisarts vind ik zo enorm belangrijk!
LikeLike
Heel knap en sterk dat je dit zo deelt. Ze deden het bij mijn vader ook, hij moest maar naar een psycholoog terwijl ze in België wel een methode hebben. Heel veel succes met de nieuwe weg die je in bent geslagen.
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Een goede huisarts is inderdaad heel belangrijk! En heel goed van je dat je die behandeling gaat volgen. Wellicht is dat ook fijn voor de huisarts, maar het is vooral straks heel fijn voor jou. Niet meer steeds hoeven denken ‘nu ga ik dood’ geeft vast veel rust 😉
LikeLike
Ja, als ik meer rust zou kunnen krijgen, zou dat echt heel veel ellende schelen…
LikeGeliked door 1 persoon
Lastig, lijkt me, ook voor een huisarts. Maar beter een keer te veel gekeken dan te weinig, dat ook. Helaas ken ik die verhalen ook. Al met al vooral naar voor jou ook ,die angst. Hoop dat je inspanningen straks resultaat hebben.
LikeLike
Ja, ik ben ook van beter een keer te veel dan een keer te weinig. Maar ik ben daar ook wel behoorlijk in doorgeslagen.
LikeLike
Ik heb chronische pijn en ben ook een aantal jaar heel erg bang geweest. Nu kan ik er beter mee omgaan, maar af en toe is het dal nog steeds erg diep.
Vind het stoer dat je het deelt en ben blij voor je met zo’n huisarts!
LikeLike
Ja, ik volg je al jaren, maar durfde nooit te reageren en ik heb er altijd wel bewondering voor hoe je met die chronische pijn om kan gaan.
LikeLike
Wat zullen een hoop mensen zich hierin herkennen.
In stukjes ervan.
Heel duidelijk geschreven, knap hoor.
Ik lees je graag.
LikeLike
Dankjewel. Als mensen herkenning vinden, is één van mijn doelen met deze blog bereikt…
LikeLike