Mijn zoomfunctie werkt niet

Met een camera kun je in- en uitzoomen om dingen mooi in beeld te brengen. Vervolgens kun je op het schermpje van je telefoon, tablet of noem maar op ook nog eens in- en uitzoomen. Ideale functie. Die functie heb je in je hoofd ook. Soms kun je van wat meer afstand naar dingen kijken. Letterlijk en/of figuurlijk. Ik vrees echter dat mijn zoomfunctie niet werkt.

Verfklodders of een schilderij?

Ik had het me nooit zo gerealiseerd, dat mijn zoomfunctie niet goed werkt. Inzoomen lukt me meestal prima, maar uitzoomen is een probleem. Ik heb er bijvoorbeeld last van als ik in de kerk zit. Zodra een dominee zegt dat hij over meerdere gedeelten gaat preken, dreig ik al af te haken. Ik weet bij voorbaat al dat ik dat niet kan volgen. Nooit begrepen waarom ik zo dacht, maar het was zo. En toen kwam er een dominee die uit verschillende gedeelten preekte. Ik kon het totaal niet volgen. Een dag later zaten anderen te vertellen hoe práchtig het was. Ik zei maar niets. Het zou wel aan mij hebben gelegen dan. Die dominee vloog van hot naar her. Bijbeltekst hier, Bijbeltekst daar, liedje hier, liedje daar, praktijkvoorbeeld van overal en nergens en een beetje eigen gevoel. Volkomen onlogisch voor mij. Het zat me toch een beetje ‘dwars’. Waarom kon ik het niet volgen en leek de rest van de gemeente het een fantastische preek te vinden? Ik besprak het met mijn psycholoog. Hij legde me uit dat zo’n dominee dan allerlei dingen uitlegt. Hij schildert als het ware een prachtig schilderij. Ik kan het alleen niet zien. Ik zie aan het eind van de preek nog steeds alleen maar losse verfklodders. Het lukt me niet om uit te zoomen en er één schilderij van te maken. Ergens deed me dat goed. Ik ben niet gek, ik vind dat dus gewoon echt moeilijk.

Praktijkvoorbeeld.

Ik geen heb geen idee wat je ziet in de kleurplaat boven dit artikel. Het is een plaat uit een boek waarin je kleurt op nummer. Lekker simpel en heerlijk hersenloos vermaak. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik er dus helemaal niks in zie, in die platen. Ik zit in een app met wat andere creatievelingen. We sturen onze creaties naar elkaar. Als ik klaar ben met zo’n plaat, app ik dus een foto. Soms weet ik dan pas door de reacties wat ik heb zitten maken. Of ik zie het zelf, op de foto, omdat dat toch een vorm van uitzoomen is. Maar het zien als de plaat op tafel ligt en ik er nog mee bezig ben? Nooit!
Oja, de foto is expres klein, want in de grote versie zie ik er ook weer niks in.

Dat is niet hetzelfde!

Denken in details is voor een hypochonder best lastig.. Een pijntje op 1,5 cm van mijn wervel is niet hetzelfde als een pijntje op 1,51 cm. Oké, dat klinkt overdreven, maar zo zit het stiekem voor mij wel. Dat zorgt er ook voor dat het me (tot nu toe) niet lukt om ‘algemeenheden’ toe te passen op angst. Ik kan wel leren dat dat pijntje op 1,5 cm niets is en dat geloof ik dan ook echt, maar datzelfde kan ik dan nog niet geloven voor het (andere) pijntje op 1,51 cm.

Dat geldt ook voor de vertaalslag naar andere situaties. Stel dat ik angst zou hebben voor liften en voor honden. Ik zou dan die angst voor liften misschien af kunnen leren, maar zou zeker niet dezelfde ‘trucjes’ kunnen toepassen om van mijn angst voor honden af te komen. Dat is iets totaal anders in mijn beleving.

Dit zorgt er dus ook voor dat ‘algemene’ therapie voor mij lastig is. Ik maak het graag zo concreet mogelijk, omdat ik het moeilijk vind om dingen zelf in andere situaties toe te passen. Het is een ontdekking die ik pas recent deed en gelijk hardop uitsprak, in een therapiesessie. Mijn psycholoog was het met me eens. Het is één van de gevolgen van mijn autisme. Stiekem vond ik het een interessante ontdekking. Het legde weer wat stukjes op hun plaats.