Roddel of overleg? (2)

Vorige maand schreef ik al eens iets over een ‘driehoeksgesprek’. De huisarts zat tegenover me aan tafel en de psycholoog deed via de telefoon ook mee met het gesprek. Ik vond het niet zo’n succes. Mijn psycholoog dacht er blijkbaar anders over, want die wilde een tweede poging. Daar gingen we dus weer…*

Daar gaan we weer!

Dat gesprek met de psycholoog en de huisarts was vooral raar verlopen omdat de laatste therapiesessie voor dat gesprek dramatisch was geweest. Daardoor vertrouwde ik mijn psycholoog even niet meer, verbood ik de huisarts open te zijn en ging ik heel wantrouwend het gesprek in. Dat bevorderde de sfeer uiteraard niet echt. Het gesprek verliep dan ook stroef.

Later wilde de psycholoog (nr. 2 vanaf nu) het nog een keer. Hij wilde overleg met mij en de psycholoog die me al langer begeleidt (nr. 1 vanaf nu). Ik zag dat niet zo zitten. “Bel maar op hoor, daar geef ik toestemming voor, maar dan hoef ik het niet te horen.” Dat was geen optie. Ik legde maar weer uit dat een gesprek met z’n drieën ook niet mogelijk was, omdat ik een uur bij de behandelplaats van mijn hypochondrie vandaan woon. Ook psycholoog 1 zit minstens een uur rijden daar vandaan. Geen optie dus. “Dan doen we het telefonisch,” vond psycholoog 2. Nee, vond ik. Maar dat zei ik niet.

Plan van aanpak

“Moet dat?” vroeg ik me hardop af. Ja, dat moest. Oké, nou, gezellig. Ik was er eerlijk over dat ik het niet zo zag zitten. “Wanneer zie je psycholoog 1 weer?” Ik overwoog heel even om daarover te liegen, om zo een paar weken uitstel te krijgen, maar deed dat niet. “Ik bel je als je daar bent,” beloofde psycholoog 2. Nouja, beloofde, het klonk meer als een dreigement.

Omdat het ‘driehoeksgesprek’ bij de huisarts nogal lang had geduurd en ik dat zonde vond van ‘mijn tijd met de behandelaar’ wilde ik nu een plan van aanpak. “Oké, ik spreek je dan. Maar hoe lang gaat het duren?” Hij dacht een half uur. Ik maakte er al heel snel een kwartier van. “En waar gaan we het dan over hebben?” Dat bleek een slimme vraag. We maakten even een plan van aanpak en ik vertrok met het idee dat dit misschien mee zou kunnen vallen.

Driehoeksgesprek

Een paar dagen later, in de behandelkamer van mijn vaste psycholoog (nr. 1). Het was maandagochtend, acht uur. Telefoon. Gelukkig had psycholoog 1 mij net iets eerder geroepen, waardoor ik nog snel had kunnen uitleggen dat er straks telefonisch overleg zou zijn. Ik nam op. “Hoi, we hebben een afspraak. Ben je er klaar voor?” Serieus? Of ik er klaar voor ben? Nooit! En al zéker niet op maandagochtend om acht uur. “Ja hoor, roep maar.”

En wat bleek? Psycholoog 2 hield zich keurig aan het samen opgestelde plan. Een overleg met de telefoon op speaker, waarbij hij begreep dat het heel raar is als twee mensen over je praten, terwijl je er zelf bij zit. “Ik praat over je, dus vul je me af en toe aan?” Dat deed ik. Uiteindelijk bleek het een constructief gesprek. En het fijnste was misschien wel dat ik exact om 8.15 uur op het rode knopje drukte. Er bleef nog fijn tijd over om het met psycholoog 1 te hebben over de dingen waar ik het zelf over wilde hebben. Het kán dus wel, zo’n driehoeksgesprek. Maar het hoeft nog steeds niet, van mij;).

*Mijn blogs worden altijd wat later geschreven en/of gepubliceerd dan dat de dingen gebeurd zijn. Voor alle duidelijkheid: ontmoetingen waar ik hier over schrijf, vonden plaats voor de coronamaatregelen werden ingevoerd.