Mist in mijn hoofd

Soms is het ineens mistig in mijn hoofd. De oorzaak is vaak wel duidelijk, maar op het moment dat ik in de mist zit, doe ik onhandige dingen. Ik neem dan bijvoorbeeld besluiten die ik beter niet kan nemen. Besluiten waar ik later spijt van krijg of die op z’n zachtst gezegd onhandig zijn. Ik neem je mee in zo’n mistige dag.

Mist in mijn hoofd

Het was therapiedag. ’s Morgens al heel vroeg ging de telefoon. Mijn afspraak kon niet doorgaan op de praktijk, “maar het mag wel telefonisch, als u dat wilt.” Ik heb het niet op bellen, maar ik wist ook dat ik hulp nodig had. Er waren die dag namelijk nogal wat onzekerheden in mijn leven en daar kan ik maar beter bij begeleid worden. “Nou, doe dan maar,” besloot ik dus.

Binnen vijf minuten was het één grote mistige bende in mijn hoofd. Letterlijk, van gefrustreerde tranen, maar vooral figuurlijk, van allerlei vragen. Is mijn psycholoog nou ziek of niet? Als hij ziek is, wil ik dat consult niet. Ik ga geen zieke mensen voor mij laten werken. Ik wil sowieso niet bellen, want dat werkt niet. Als ik nu niet naar therapie ga, ga ik volgende week ook niet naar de dokter. Ik ga nú de dokter afbellen. Ik ga álles afbellen. Als ik zelf alles afzeg, heb ik nog iets van controle. Dan gaat gewoon niets door. Hoef ik ook niet bang te zijn dat het afgezegd wordt.

De mist trok niet op. Ik appte een vriendin, die me op het hart drukte vooral geen afspraken af te zeggen en wel gebruik te maken van de mogelijkheid om dat consult met mijn psycholoog telefonisch te doen.

Domme acties in de mist

Ik ‘luisterde’ niet naar mijn vriendin, ook al wist ik heel diep in mijn hart dat ze gelijk had. Ik ondernam domme acties. Eerst belde ik de huisartsenpraktijk: “Ik heb volgende week een afspraak. Die wil ik afzeggen.” Het was prima, maar de assistente vertrouwde het (terecht!) niet en gaf aan dat ze aan de huisarts zou doorgeven dat ik had afgezegd. Dat vond ik uiteraard op dat moment, in mijn wazigheid, heel stom.

Twee minuten later pakte ik opnieuw mijn telefoon. Ik belde de psychologenpraktijk. “Goedemorgen, ik heb gezegd dat ik de afspraak van vandaag telefonisch wil, maar ik wil het toch niet. Ik wil de afspraak helemaal afzeggen.” Dat was prima. Maar blijkbaar toch niet.

Emotie? Dan sluit ik me af

Al heel snel na mijn telefoontje om mijn afspraak af te zeggen, had ik een mail van mijn psycholoog. Hij vond het prima als ik ervoor koos om het consult af te zeggen, maar gaf aan dat ik op mijn besluit terug kon komen en alsnog de afspraak telefonisch door kon laten gaan. Ik zat nog in mijn mist en wilde dat niet. Ik mailde terug dat ik alles had afgezegd, want dat was het veiligst. Dat snapte hij en tegelijkertijd gaf hij nogmaals (redelijk dringend) aan dat ik op mijn besluit terug mocht komen.

Uiteindelijk belde ik, twintig minuten voor ik mijn afspraak zou hebben, naar de psychologenpraktijk. Ik wilde tóch de afspraak door laten gaan. Ik was namelijk van het padje en wist dat mijn psycholoog zou kunnen uitleggen hoe ik weer op het padje zou moeten komen. Zo geschiedde. Hij legde uit dat hij niet verbaasd was over mijn reactie. Als ik in zo’n waas zit, sluit ik me af. Dan heb ik zóveel emoties en dat maakt me bang. Wat als het huilen nooit meer stopt? Dit hoort niet, enz. Vervolgens sluit ik me dan dus af, omdat alle emotie en onzekerheid me overweldigt. Dat is niet fout en heel logisch voor iemand als ik, maar het is ook geen oplossing.

Ze hebben me door!

Mijn psycholoog dacht dat ik maar beter de afgezegde afspraak bij de huisarts weer zou kunnen laten inplannen. Na het telefonische consult met de psycholoog belde ik dus de huisartsenpraktijk. De assistente vertelde me: “De dokter belt je vanmiddag nog even. Je staat op zijn lijstje.” Oeps, ze hebben me daar ook al door!

Die middag belde mijn huisarts. “Ik hoorde dat het niet goed met je gaat, dus ik bel even.” Ik zat nog half in mijn mist en was bovendien doodmoe van het huilen die dag en de telefonische therapiesessie. “Wie zegt dat? Het gaat hartstikke goed. Ik heb niet gezegd dat het niet goed gaat.” Mijn huisarts trapte daar niet in. “Ik hoor dat jij afspraken afzegt. Ik interpreteer dat als dat het niet goed met je gaat.” Oké, 1-0. Ik mocht erover praten, want dat leek hem goed. Dat deed ik maar deels, want in mijn mist kwam ik er even niet zo goed uit. Dat vond ik dan uiteraard óók weer stom van mezelf, maar ach, mensen kennen me inmiddels. Als ik in de mist zit, doe ik onhandige dingen en ben ik communicatief zwak. En dat is oké. Denk ik. Uiteraard wist ik nádat ik de telefoon had opgehangen wél heel goed wat ik had willen en moeten zeggen.

Die avond nam ik, met toestemming van de huisarts, een pilletje. Ik sliep vervolgens negen uur(!) achter elkaar, zonder nachtmerries. De volgende morgen was de mist opgetrokken. En die domme acties? Die waren gelukkig inmiddels weer teruggedraaid.