Zal ik iets vertellen?

Categorieën Geloof, Onderwijs, Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , , , , 16 Reacties op Zal ik iets vertellen?

Weet je nog dat je als kind in de kring zat in de kleuterklas? Iedereen mocht iets vertellen. Reken maar dat ik dat graag deed. Toen ik eenmaal zelf juf was, ontdekte ik de charme van het vertellen van verhalen aan een klas kinderen. Ik vond het echt één van de leukste dingen om te doen. Nu ik niet meer voor de klas sta, mis ik het vertellen van verhalen.

Waarom vertellen voor de klas zo fijn is

Ik heb altijd op christelijke scholen gewerkt. Dat betekende dat elke dag begon met het vertellen van een Bijbelverhaal. Al heel snel ontdekte ik dat ik dat vertellen van verhalen heerlijk vond om te doen. Omdat ik het gewoon heerlijk vond om te vertellen, maar ook omdat het zo’n fijne, rustige start van de dag is. Stel dat de kinderen onrustig waren bij binnenkomst, waren ze die onrust gelijk kwijt. Zodra je als juf begint met vertellen, is het namelijk stil. En daar genoot ik van.

Soms moest ik bij geschiedenis iets ‘saais’ behandelen. De oplossing is simpel: maak er een verhaal van, bouw de spanning een beetje op en het is leuk voor iedereen. En wat te denken van Kerst in de klas? Dán mocht ik los, want dan vertelde ik niet alleen een Bijbelverhaal, maar ook een vrij verhaal. Het hoogtepunt van de ochtend. Niet alleen voor de kinderen, maar stiekem ook voor mij. Zó heerlijk, die gespannen gezichten bij het vrije verhaal.

Gooi de zaal maar vol!

Soms vierden we christelijke feestdagen in de kerk. Dan moest er iemand een verhaal vertellen voor een volle kerk, met ruim driehonderd kinderen en nog wat ouders. Ik deed dat graag. Bovendien lag ik er geen seconde van wakker. De allereerste keer dat ik voor een volle kerk stond, hadden mensen tegen me gezegd: “Alleen naar de voorste rij kinderen kijken. Verder nergens naar kijken!” Daar dacht ik anders over. Ik checkte maar eens even wie er allemaal waren. En ik genoot. Het blijkt echter zo te zijn dat de meeste leerkrachten dat soort dingen eng vinden en er soms letterlijk ziek van worden. Ik was daarom altijd helder: “Ik vind het leuk. Als er niemand wil of durft, vraag je mij gewoon weer.” Zo geschiedde. Heerlijk vond ik het. Volgens één van mijn psychologen had het iets te maken met aandacht willen hebben. Volgens mij had het meer te maken met iets goed kunnen en daarvan genieten en het dus graag doen. En bovendien: zo had er niemand stress. Prima toch?

Mag ik vertellen?

Afgelopen Kerst keek ik naar een viering op YouTube. Er stond een juf voor een vrijwel lege kerk, vanwege de coronamaatregelen. De kinderen keken thuis mee. De juf vertelde een vrij verhaal. Ik voelde haar stress. Het verhaal was mooi. Het was heerlijk. Ik keek en luisterde met bewondering en respect, want die juf stond daar toch maar mooi. Sterker nog: het was niet eens een juf, maar gewoon een vrijwilliger die lesgaf op de zondagsschool van de kerk. Nóg meer respect dus.

Maar ineens kwam het bij mij keihard binnen. Daar stond iemand heel veel stress te hebben voor iets waar ik altijd zo van genoot. Opeens wist ik wat ik misschien wel het allermeest mis nu ik geen les meer geef: vertellen en voorlezen. Natuurlijk mis ik ook andere dingen, zoals het contact met de kinderen. Maar als het gaat om lesgeven, is dit toch wel wat ik het meeste mis: verhalen vertellen.

16 gedachten over “Zal ik iets vertellen?”

    1. Er zijn wel manieren hoor. Ik zou bijvoorbeeld zondagsschool kunnen gaan geven. Ik zit alleen met het praktische probleem dat ik dan een gebouw in moet waar ik op dit moment nog niet in durf. Maar goed: wordt aan gewerkt;).

      Geliked door 1 persoon

  2. Ben het helemaal met Audrey eens. En waarom stond jij daar niet met kerst een verhaal te vertellen? Overigens zijn er vermoedelijk genoeg instanties die blij zijn als er iemand langs komt, om iets te vertellen. Ok, met corona is het moeilijker, maar online starten is ook een mogelijkheid. Denk eens aan al die eenzame ouderen? Gewoon contact opnemen met iets of via de kerk vragen…. je zult zien….

    Like

    1. Klopt! Er zijn zeker mogelijkheden. Ik durf me alleen op dit moment niet ‘vast te leggen’, want dan wordt het een verplichting en verplichting geeft druk en dan gaat ’t mis in mijn hoofd. Maar over een poosje… Ik geloof echt niet dat ik nooit meer een verhaal ga vertellen.

      Like

  3. Ik denk zelf dat het vooral te maken heeft met het voorspelbare patroon: jij krijgt ‘de beurt’, en andere mensen moeten stil zijn. Geen vragen tussendoor, geen gesprekjes onderling. Heel overzichtelijk. Dat, plus een liefde voor verhalen, maakt waarschijnlijk dat je het fijn vindt om te doen en dat je het goed kan. Komt vaker voor hoor, bij ASS’ers, dat die prima kunnen presenteren en vertellen.

    Like

    1. Wat een mooie gave als je als mooie verhalen kunt vertellen. In groep 8 had ik een meester die ook zo spannend kon vertellen. Ik geloof ook niet dat verhalen vertellen voor jou uitgesloten is. Komt echt wel weer hoor.

      Geliked door 2 people

    2. Dat voorspelbare speelt zeker een rol. Ik zeg ook altijd dat je mij wel vóór een groep kunt zetten, maar niet ín een groep. Dat heeft ook met die voorspelbaarheid (en controle) te maken.

      Geliked door 1 persoon

  4. Vroeg mijn vader van de week of hij me ooit een boek heeft voorgelezen. Ik kan het me niet herinneren en hij ook niet ‘volgens mij verzon ik gewoon wat’. Het is prachtig als je het talent hebt en wie weet komt er ooit weer iets op je pad dat je het weer kan doen.

    Geliked door 1 persoon

  5. Ik vind verhalen vertellen (en ernaar luisteren) ook heel leuk. Een eigen klas met kinderen die aan mijn lippen hangen heb ik nooit gehad, maar ik kan me goed voorstellen dat je dat mist. Kinderen kunnen zo heerlijk meeleven met een verhaal. 😀 Gelukkig hoef je geen leraar te zijn om verhalen te vertellen. Het kan op verschillende plekken en manieren, en voor allerlei publiek. Hopelijk vind je over een tijdje een “vertelplek” die bij jou past.

    Like

    1. Een vertelplek vind ik een mooi woord. En ik denk ook zeker dat ik zo’n plek nog wel een keer ga vinden.

      Like

  8. Het moet toch mogelijk zijn iets met dit “talent “te doen. Zoals er op scholen altijd gebrek is aan voorleesmoeders zal ook iedere school wel graag een “vrijwillige verhalen vertelster ” op haar lijstje willen hebben. Het zou toch héél jammer zijn als je er niets mee kunt doen. Maak er werk van zou ik zeggen.

    Like

    1. Er zijn zéker mogelijkheden. Nu is het nog iets te vroeg (want als het een verplichting wordt, krijg ik stress), maar over een poosje moet er echt wel iets te regelen zijn.

      Like

Reacties zijn gesloten.