Coronawachtkamers

Coronawachtkamers zijn geen wachtkamers waar je zit te wachten tot je corona krijgt, hoewel het misschien wel zo klinkt. Eerlijk gezegd voelt het voor mij in de wachtkamer bij de huisarts soms ook zo, alsof ik corona op kom pikken, maar dat ligt aan mij. Er is, sinds vorig jaar de coronacrisis uitbrak, nogal wat veranderd in veel wachtkamers. Wat mij betreft zijn dat alleen maar positieve veranderingen.

Wachtkamer bij de huisarts vóór het coronatijdperk

Gelukkig kom ik inmiddels niet meer zo vaak bij de huisarts. Tot een jaar geleden zat ik er elke drie weken en het wachten duurde altijd LANG (ja, met lelijke hoofdletters) en die wachtkamer in de huisartsenpraktijk stond hoog in mijn lijst met ergernissen. Het zat er altijd vol en ik had vaak het idee dat een aantal mensen er gewoon gingen zitten om een beetje aanspraak te hebben. Ik probeerde altijd duidelijk te maken dat ik niet zat te wachten op een praatje, maar niet iedereen snapte dat.

Of van die mensen die dan vragen hoe het gaat. Niet goed hè, blijkbaar. Anders zat je toch niet in de wachtkamer bij de huisarts? Gek genoeg zegt iedereen wel altijd dat het goed gaat, trouwens. Daarna ging men dan over op de dorpsroddel.

Dan had je ook nog zo’n leuk scherm met allerlei enge ziektes, waarbij mensen het dan nodig vonden om te roepen dat zij dat hadden. Ik wil dat niet weten! Of wat te denken van het muurtje met informatiefolders? Ik hoef eigenlijk niet te zien dat de buurvrouw een folder pakt over dingen die je niet bij de koffie zou bespreken. In de andere hoek was speelgoed. Een doos vol. Kinderen speelden er en maakten herrie. Prikkels, prikkels, prikkels. En maar wachten…

Bij mijn psycholoog hadden ze het beter begrepen en leken ze de ideale wachtkamer te hebben gecreëerd.

Wachtkamer 2.0

Inmiddels ziet de wachtkamer bij de huisarts er heel anders uit. Om te beginnen zit ik er sinds de coronamaatregelen bijna altijd alleen. Hoe fijn is dat! Ik heb de dorpsroddel nog geen seconde gemist, net als het vissen naar wat ik eigenlijk kom doen. Sowieso ben ik blij dat ik er minder kom, maar ik moet nu eenmaal af en toe even een vitaminespuitje halen en tja, dan moet ik eerst in de wachtkamer zitten. Dat moet ook als ik voor mijn driemaandelijkse afspraak met de huisarts kom.

De informatiefoldertjes zijn verdwenen, want dat is blijkbaar niet hygiënisch. Prima, want nu zie ik niet meer wat een ander mankeert. Het scherm met stomme informatie stond heel lang gewoon uit. Inmiddels draait er wat praktische informatie over de praktijk en alle enge ziektes zijn verdwenen. Ook al zo prima.
Nog zo’n voordeel aan het huidige tijdperk: de wachttijd, die rustig een uur was, is inmiddels gereduceerd tot hooguit een kwartier. Hoera!

Er zijn een heleboel stoelen uit de wachtkamer verdwenen, om afstand te kunnen bewaren. Er kunnen nog maar een paar mensen zitten, maar de stoelen die er staan, zijn vrijwel nooit bezet. Ideaal dus, zo’n coronawachtkamer. Ik hoop oprecht dat na de coronacrisis aan de wachtkamers niets verandert. Of toch één ding: ik wil mijn mondkapje af. Maar verder: top dit!

Die ideale wachtkamer bij mijn psycholoog bleek trouwens ook nóg idealer te kunnen dan hij al was. Ook daar lag speelgoed. Dat is nu verdwenen. Er staan alleen een paar stoelen en verder is het leeg. Heerlijk. Compleet prikkelarm. Precies zoals ik het graag heb.