De ggz geeft antwoord

Voor mij (voor wie trouwens niet?) is duidelijke communicatie heel belangrijk. Ik hoor dingen graag op zo’n manier dat er niets meer te vragen is, maar dat alles duidelijk is. Ik heb al een aantal keer geblogd over het feit dat communicatie binnen de ggz bij sommige instellingen een zwak punt is. Ik wees de ggz er zelf ook op. En… ik kreeg antwoord!

Geen antwoord was ook een antwoord

Eind april schreef ik op mijn blog een open brief aan Mark Rutte over de coronamaatregelen en de gevolgen daarvan voor mijn behandeling in de ggz. Ik gaf in die brief aan dat het ontbreken van therapie in de spreekkamer ervoor zorgde dat ik achteruit ging en dat er geen duidelijkheid was over wanneer ik weer zou kunnen starten. Die brief werd veelvuldig gedeeld en gelezen. Ik besloot om de blog dan ook maar (met een net begeleidend schrijven) te delen met de betreffende instelling. Ik vroeg om hulp en duidelijkheid, maar er kwam nooit antwoord.

Na het afronden van mijn behandeling bleef het ontbreken van dat antwoord knagen. Hadden ze me niet serieus genomen? Dat was hoe ik het had opgevat. Ik dacht dat ze de mail óf niet gelezen hadden óf dat ze vonden dat ik me niet aan moest stellen. Ook daarover schreef ik een blog. Opnieuw werd de blog veel gedeeld en gelezen en dus vond ik het wel zo eerlijk om hem ook met de instelling te delen.

Help, ze mailen terug!

Ik geef direct toe dat mijn tweede mail, met de blog over miscommunicatie, een venijnig zinnetje bevatte. Ik mailde namelijk dat ik de blog onder hun aandacht wilde brengen, hoewel ik inmiddels weet dat het verloren moeite is om jullie te proberen te bereiken. Ja, toegegeven, dat was niet zo heel erg netjes. Ik verwachtte echter geen reactie, dus ach, wat kon mij het schelen.

Na ruim twee weken kwam er ineens toch een reactie op mijn tweede mail: de mail waarin ik schreef over mijn teleurstelling over het feit dat mijn eerste mail nooit beantwoord was. Men wilde alsnog reageren op mijn eerste mail, die ik in april had verstuurd.

Wat de ggz deed met mijn mail(s)/blog(s)

Wat blijkt? Mijn eerste mail, met de open brief aan Mark Rutte en de vraag om face-to-face therapie, is gedeeld met mijn behandelaar en andere mensen in de instelling. Verder is, mede naar aanleiding van die mail, opnieuw gekeken naar het beleid. Men heeft toen besloten dat er weer face-to-face behandeld mocht worden, uiteraard binnen de RIVM-richtlijnen.

En oja, men bood ook excuses aan voor het feit dat er nooit op mijn mail was gereageerd. Men dacht dat dat niet nodig was, want ik had inmiddels weer face-to-face contact.

Eind goed, al goed

Eind goed, al goed? Bijna. Excuses aanvaard en dat heb ik ook gemaild. En weet je wat? Dan vind ik het wel zo netjes om ook hierover te bloggen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij onbegrijpelijk blijft dat er in april niet is gereageerd. Ja, ik had inmiddels weer face-to-face contact, maar er was mij nooit verteld dat dat iets met mijn mail te maken had. Dat vond ik logisch, want ik had expres niet naar mijn behandelaar, maar naar de manager gemaild. Toch was het dus anders. Ondanks dat ik niets hoorde, was mijn mail wel degelijk gelezen én besproken én er was actie ondernomen. Was mijn actie dus tóch niet voor niets.

Rest mij nu natuurlijk nog één vraag. Ze schrijven dat ze de blog met mijn behandelaar ‘en anderen’ hebben gedeeld. Dus ehm…hallo, zitten mijn ex-behandelaar en zijn collega’s hier allemaal mee te koekeloeren? In dat geval: welkom en veel leesplezier.