Juf en autisme: niet meer voor de klas

Sinds ik voor het eerst zelf naar school ging, wist ik het zeker: ik zou juf worden. Ik werd juf en ik vond het een prachtige baan. Mijn juffenhart heb ik ook nog steeds en daarom komt één van mijn psychologen nog regelmatig met het onderwijs als optie voor toekomstig werk. Maar ik kan niet voor de klas en vandaag leg ik uit waarom dat niet (meer) kan.

Het mooiste van het onderwijs

Het mooiste van het onderwijs vond ik toch wel het lesgeven. Ik had absoluut geen hekel aan de administratie die er ook bij kwam kijken en vond dat zelfs leuk (als ik er tijd voor had), maar de contacten met de kinderen vond ik het mooist. Ik kon zó genieten van de sfeer in de groep, maar ook van lampjes die ineens figuurlijk gingen branden als ik iets uitlegde.
Of wat te denken van de gesprekjes na schooltijd met kinderen die nog even bleven hangen? Ja, het contact met de kinderen vond ik het allermooist. Alleen al daarom zou ik zó het onderwijs weer in willen.
Voorlezen moet ik hier ook even noemen. Ik kreeg in één klas waar ik inviel de naam ‘voorleesjuf’ en vond het een eretitel. Wat hield ik van voorlezen en wat mis ik het!

Het moeilijke van het onderwijs

Het moeilijke van het onderwijs is dat je altijd ‘aan’ moet staan. Natuurlijk had ik ook af en toe een mindere dag en ik weet zeker dat de kinderen dat hebben gemerkt. Dat geeft niet, want niets menselijks is een juf vreemd, maar het altijd ‘aan’ moeten staan is met mijn brein niet handig.

Ik raak snel overprikkeld van geluiden en die zijn er in een klas altijd. Ook als de kinderen stil werken, zijn er altijd allerlei geluiden: schuifelende voeten, een pen die valt, een laatje dat open en dicht gaat, enz. Dat soort geluiden kunnen mij bijna letterlijk gek maken. Dat is dus niet handig.
Die dingen zijn te belastend voor me.
Dat merkte ik ook al toen ik nog werkte, maar ik dacht altijd dat het tijdelijk was dat ik daar last van had en dus zette ik door. Nu, met de diagnose autisme ‘op zak’, weet ik dat de gevoeligheid voor geluid niet iets tijdelijks is.

Piekbelasting

Mijn arbo-arts was ook altijd heel duidelijk over het feit dat het onderwijs voor mij niet handig was en is. Bij de arbo kennen ze het prachtige woord ‘piekbelasting’. Daarmee bedoelen ze dat je in het onderwijs (en natuurlijk ook op andere plekken, maar daar heb ik het hier niet over) geen constante werkdruk hebt, maar dat er periodes zijn waarin er ineens een piek is met drukte.

Dat klopt in het onderwijs zeker. Je begint een schooljaar vrij rustig, maar dan komen de rapporten, de contactavonden, Sinterklaas, Kerst, enz. en dan is het ineens aanpoten in het kwadraat. Dat soort piekbelasting is prima, als je daarna weer tot rust kunt komen, maar dat laatste kan ik niet goed en daarom moet ik op zoek naar een baan waar minder of geen sprake is van piekbelasting.

Nee, ik ga niet meer voor de klas

Hoewel ik in alles nog steeds mijn liefde voor het onderwijs proef, is een baan voor de klas (en ook als Intern Begeleider, wat ik ook was) geen optie meer. De liefde is er, maar de klas vol kinderen geeft te veel prikkels en de piekbelasting is iets wat voor mij te belastend is. Dus nee, ik ga niet meer voor de klas.
Daar heb ik vrede mee, maar het onderwijs heeft voor altijd een heel warm, bijzonder plekje in mijn hart.