Een paar maanden geleden schreef ik iets over hoe ik (over)leefde in het onderwijs. Dat ging over dagen waarop ik een klas draaide. Eigenlijk waren dat nog de meest eenvoudige dagen. Ik was daarnaast Intern Begeleider en lid van de directie en zat daarom ook wat dagen op kantoor. Dat lijkt heel lekker rustig en prikkelloos, maar de praktijk was anders.
Goedemorgen!
De dag begint lekker op tijd. Ergens rond kwart voor acht wandel ik de school in. Ik heb mijn jas nog aan, maar in de gang begint het al: “Oh, goedemorgen, nu ik jou toch zie hè, ik sprak gisteren de ouders van X en eh…” Hier volgde dan een heel verhaal. Ik zei dan dat ik het ging vergeten, dat we er een afspraak voor moesten maken. Ha, grapje. Ik vergeet niks. De rest van de week dacht ik: Er was nog iets met X, daar zou leerkracht me nog voor mailen, maar dat is nog niet gebeurd. Dan ga ik er zelf maar even achteraan. Taak erbij op mijn lijstje.
Aan de slag
Half negen. De kinderen zijn binnen en de deuren van de klaslokalen dicht. Rust. Telefoon. “Met de moeder van Y, is juf Huppeldepup aanwezig?” “Die is er wel, maar die staat nu voor de klas, dus dat is lastig.” Dan kan zomaar dit gebeuren: “Oh, nou, misschien kunt u me wel helpen?” De klant is koning, dus natuurlijk kan ik dat. En weer een taakje erbij, want ik moest er óf zelf iets mee óf ik moest het met de leerkracht bespreken.
Terwijl ik nog aan de telefoon zit, gaat de deur achter me open. Mijn schouders verkrampen. Het zal toch niet voor mij zijn? Het is wel voor mij. Het is mijn werkgever. Of ik even wat papieren op kan zoeken en kan mailen. “Ja, wanneer?” “Nou, eh, gisteren, maar ik was ’t vergeten, dus zo snel mogelijk. Ja?” Volgende punt op de lijst erbij.
Ik ga zitten. Ik open mijn mailbox. Ontploft. Eerst maar eens selecteren op onzin en belangrijk. Ondertussen gaat de deur weer open. “Juf? Kan ik even met u praten?” Natuurlijk kan dat dan. Terwijl we zitten te praten, gaat opnieuw de deur open: “Juf, onze juf vraagt of u even kunt komen.” Oké, ik kom eraan. Terug in het kantoor praat ik verder met het kind dat heeft gewacht. Kind gaat weer terug naar de klas en ik aan de slag.
Telefoon. Een interne oproep. “Met collega A. Wij zitten hier te werken, maar de software doet ’t niet. Kan jij daar iets mee?” Maar natúúrlijk kan ik daar iets mee. Ik bel de uitgever, hang een poosje in de wachtrij en regel het. Iedereen kan weer aan het werk. Ik ook.
Ik kruip achter mijn scherm en bereid een leerlingbespreking voor. Want ja, dát was waar ik eigenlijk voor was gaan zitten. Een klusje dat concentratie vraagt. Iets waarbij ik op moet letten en nu is het dan eindelijk zover. Of nee, wacht, de bel. Pauze. “Ga je mee koffie halen?” Eh, nee, ik werk wel even door. Opnieuw telefoon. De ambulant begeleider. “Ik wil even overleggen over die leerling waar we morgen een overleg over hebben met ouders.” Voor ik het weet, zijn we weer een half uur verder. De leerlingbespreking is nog altijd niet voorbereid. Mijn schouders staan steeds strakker. Mijn ademhaling is oppervlakkig. Mijn stresslevel is HOOG.
Hoe deed ik dat?
Ik vond alles leuk. Alles wat ik deed, was me op het lijf geschreven, zo leek het. Een kind dat even wilde praten, stuurde ik niet weg. Een collega met een vraag stuurde ik soms wel weg, maar dan kostte het achteraf troosten van de tere zieltjes me meer tijd dan wanneer ik de collega had geholpen, dus ja…
Ik dacht altijd: Dit gevoel is tijdelijk. Dit komt goed. Dit komt omdat ik niet zo lekker in m’n vel zit nu en over een jaartje kan ik dit allemaal zonder stress. Wie hield ik eigenlijk voor de gek? In ieder geval mezelf. Mijn collega’s merkten het niet. Mijn stress hield ik verborgen. Dat ik bij thuiskomst ongeveer direct m’n bed in moest, wisten ze niet.
Ik snapte het niet. Waarom kón ik dit niet ‘gewoon’? Het antwoord is inmiddels duidelijk en dat helpt om te accepteren dat ik dit niet kon. Ik kreeg de diagnose autisme. Duizenden stukjes vielen op hun plaats, ook op het gebied van werk. Ik verzoop in de details. Die leerlingbespreking was belangrijk; die moest ik voorbereiden, maar ieder ander dingetje tussendoor vond ik minstens net zo belangrijk. Dat moest ook allemaal nú.
Dan hebben we het nog niet eens over het feit dat ik fantastische planningen maakte en dat die áltijd in de war werden geschopt door vragen van anderen. Nee, ik kon dit niet. Dat was niet tijdelijk. Dat werd alleen maar erger. En toen zat ik zó diep dat het niet langer meer ging. Dit was niet een beetje stress, maar dit was meer. Zo diep als ik zat, wil ik nooit meer komen en gelukkig snappen mijn hulpverleners (inclusief arbo) dat ook. Op zoek naar iets anders dus, op een dag. Iets met veel rust en structuur…
Hoofdtaal 
Pff, ik voel de stress al bijna als ik het lees. Iedereen die wat van je wil…
LikeGeliked door 1 persoon
Kan ik helemaal begrijpen. Het ligt niet alleen aan jou maar ook aan de anderen. Waarom had je geen ‘niet storen’ mogelijkheid? Is ook een stukje respect: als iemand ergens mee bezig is dan stoor je die niet. En waarom geen vaste vragenuurtjes? Veel vragen kunnen wachten of lossen zich vanzelf op.
LikeLike
Die mogelijkheid van niet storen was er dus niet. Ik heb ’t echt geprobeerd, maar bijna niemand respecteerde dat. Toen ging ’t dus mis…
LikeLike
Wat je deed klinkt precies wel echt als een toffe job, alleen dat gestoor de hele tijd… Ik zou daar ook gek van worden, toch als ik dan hetgeen wat ik moet doen niet meer kan doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan me voorstellen dat het onderwijs zich kenmerkt door onderbrekingen. Je hebt immers met mensen te maken. Tegelijkertijd denk ik ook dat de huidige vorm van onderwijs veel te hectisch is, en dat daardoor soms ook mensen uitvallen die met een rustiger schoolsysteem wel hun draai zouden kunnen vinden. Mijn oudste zoon kreeg een diagnose ASS en moest naar het speciaal onderwijs. Wie schetst mijn verbazing dat die eigenlijk was hoe ik vroeger les kreeg: gewoon rustige dagen, zonder allerlei fratsen en projecten!
LikeLike
Ja, gewoon rustige dagen. Ik was er gek op! En stiekem veel kinderen dus ook;). Misschien gek om te zeggen, maar leerlingen met ASS werden bij de overdracht vaak ingewikkeld genoemd enzo. Eerlijk gezegd deden ze ’t bij mij prima. Want ja, ik hield net zo weinig van alle gekkigheid als zij. 😊
LikeLike
Onderwijs in het algemeen is erg ad hoc. Veel reactief, waardoor pro-actief lastig wordt. Eerlijk gezegd denk ik dat het voor 50% te plannen valt. Met de kennis vd dagroutines van binnenlopers en pieken valt te plannen dat je dan wel open deur hebt. Kiezen voor jezelf is ook kiezen voor een kantoor/werkplek waar ze niet binnen kunnen lopen. Dus de besprekingen voorbereiden, het doornemen van mail etc op tijden waar je niet in de inloopkamer zit. Verder docenten leren dat ze moeten mailen en dat je vaste inloop tijden hebt voor kinderen. De conciërge kan de overige tijd opvangen. Of kinderen kunnen elkaar opvangen. Er is zoveel meer verantwoordelijkheid bij anderen te leggen, wat ik hier niet terug lees. Denk dat het ook de schoolcultuur is daar. Dat kan echt anders en dat zal veel meer rust en structuur geven. Ideaal juist voor iemand met ass en voor hen is iemand met ass ook ideaal, vanwege die structuur. Ze kunnen er van leren.
LikeLike
Je schrijft hier een heleboel heel erg rake dingen. Ik heb ’t geprobeerd, momenten waarop ik niet gestoord kon worden. Helaas trokken anderen zich er weinig van aan. Ik heb ook gevraagd of ik af en toe thuis mocht werken aan de klussen die concentratie vroegen. Mocht niet. Tja, toen ging ’t dus fout… En je hebt gelijk hoor, dat je met ass in het onderwijs juist ook heel veel nuttige dingen kunt doen. Voor sommige leerlingen is een juf met ass heerlijk. Voorspelbaar, duidelijk en veel rust.
LikeLike
Ik ben het met Rooswashier eens. Misschien ligt het afschermen van je grenzen wel aan de basis. Hoe komt het dat collega’s de mogelijkheid namen (is kregen) om zich niet aan de afspraken te houden? Sta voor wat je belangrijk vind! Juist met ASS of HSP is deze baan je op het lijf geschreven (naar mijn mening althans). Je mag alleen allereerst voor jezelf zorgen (grenzen! Hou je zelf er dan ook aan) en pas daarná voor de ander. Heb je naaste lief ALS je zelf. Alles begint bij jou, maar daar eindigt het ook.
Ik wens je een droombaan terug! Want ik vermoed zomaar dat een minder uitdagende baan saai voor jou zou zijn ❤
LikeLike
Ja, superlastig is dat. Want natuurlijk komt het ook omdat ik niet duidelijk was in mijn grenzen. Maar ja, als ik iemand ‘afwees’ en er vervolgens een hoop ellende volgde omdat die collega zich in de steek gelaten voelde. Pfff… Dan vond ik dat weer zielig, dus dan gaf ik weer toe. Het heeft alles te maken met weerbaarheid. Is een dingetje, zullen we maar zeggen;). En het heeft ook (vooral) te maken met het feit dat ik geen onderscheid kan maken tussen wel of niet urgente taken. In mijn hoofd is alles belangrijk en met alles NU. Ik kan het wel later inplannen op papier, maar mijn hoofd ging daar dan niet in mee.
LikeLike
Herkenbaar! Vooral dat andere collega’s hun vraag/ding zo belangrijk vinden dat jij er wel even alles voor uit je handen laat vallen. Dat kinderen dat nog niet door hebben, dat snap ik, maar van volwassen collega’s (zeker die zonder diagnose) mag je toch verwachten dat ze snappen dat jij ook dingen te doen hebt?
LikeLike
Het leuke is dat kinderen vaak wél netjes vroegen of ik even tijd had. Niet allemaal, maar er waren er echt die er rekening mee hielden. ‘Of bent u bezig?’ Soms vroeg ik dan of ze over een kwartiertje terug konden komen. Maar ja, er waren ook zaken die niet een kwartier konden wachten.
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe kinderen dan opeens meer vaardigheden blijken te bezitten dan volwassenen… 😉
LikeLike
Zelfs met label, soms😉.
LikeLike
Nieuw idee: we geven kinderen een medaille/certificaat als ze over meer vaardigheden dan een volwassene laten zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een chaos! :O Daar zou volgens mij bijna niemand echt goed tegen kunnen.
Hopelijk vind je op termijn iets dat een stuk beter bij je past.
LikeGeliked door 1 persoon
Waarschijnlijk zul je ook in andere beroepen tegen dezelfde problemen aanlopen. Gewoon omdat je , zoals je zelf al zegt, geen grenzen kunt, of wilt, stellen. Mensen hebben daar een neus voor en maken daar gebruik van.
LikeLike
Ja, dat vrees ik ook. Dat ben ik dus aan ’t leren, want dat wil ik niet nog een keer.
LikeLike
Heel lastig aan te leren als dat je aard niet is.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben het levende bewijs dat je dat kunt leren. Ergens ónder de knop van ‘ik geef mijn grenzen aan’, zit nóg een schakelaar die om moet. Bij mij was dat de schakelaar ‘zelfliefde’. Ik heb altijd geleerd dat de ander belangrijker is dan ikzelf. Dat ik mocht dienen. Me ver moest houden van egoïsme. Niet trots zijn. Niet op eigen waarde kijken. En dat allemaal met de beste bedoelingen door liefhebbende mensen om me heen.
Het probleem alleen is dat ik daarmee mezlef wegcijferde. Me niet bewust was dat ‘voor de ander zorgen betekend dat je eerst voor jezelf moet zorgen’. Heb de ander lief áls jezelf.
Toen ik daarmee aan de slag ging, lukte het aangeven van mijn grenzen steeds beter. Ik begon met kleine grensjes. En hield me aan die afspraak met mezelf.
En weet je, nu ik weet hóe, zorg ik veel beter voor de ander.
Als je nooit nee zegt (en dus ook consequent!), dan is jouw ja nooit een oprechte ja.
Wat is jouw schakelaar? Ga op zoek!
LikeLike
Wat een eerlijke, mooie, leerzame reactie! Dankjewel. Ik herken er veel in. En inderdaad houdt liefhebben als jezelf in dat je ook van jezelf moet houden en voor jezelf moet zorgen. Het is een proces en volgens mij ben ik op de goede weg. Wat ik hier beschreef, is inmiddels ook meer dan een jaar geleden en ik hoop dat het nooit meer zo gaat lopen als toen.
LikeLike
Boh dan moet je inderdaad grenzen stellen en moeten anderen die accepteren. Je zou ervan gaan thuiswerken.
LikeLike
Dat wilde ik dus en dat kon ook. Ik wilde klussen die concentratie vroegen thuis doen. Maar dat mocht niet. Dus ja, toen ging ’t mis… Ik deed ’t soms wel, maar dan van zes tot acht, voor schooltijd. Dat hield ik ook niet heel lang vol natuurlijk.
LikeLike
Zo is het onderwijs echt ja. Wat heftig om er achter te komen dat iets wat je graag deed (inhoudelijk) toch niet goed voor je is. Ik schat zo in, dat jij iemand bent, die haar werk heel grondig en goed doet, als je er de kans voor krijgt en niet keer op keer op keer gestoord wordt. Goed dat je dit deelt. Dappere vrouw! Ik hoop dat je een heel mooie werkplek vind, te Zijner tijd, waar je mag stralen!! Veel liefs!
LikeLike
Ja, het is echt wel dubbel. Zoveel moois, maar het gaat echt niet. Te Zijner tijd inderdaad. Daar vertrouw ik ook op.
LikeLike