Veel (huis)artsen gebruiken dezelfde startvraag: “Wat kan ik voor je doen?” Het werd mij pas ook weer gevraagd. In eerste instantie stond ik met mijn mond vol tanden en daarna sloeg ik over die vraag aan het filosoferen.
Wat kan de arts voor mij doen?
Ik had buikpijn en omdat dat een beetje lang duurde en nogal vreemd voelde, besloot ik na een paar dagen dat mijn buik een arts moest zien. Ik belde de huisartsenpraktijk en kwam terecht bij een waarnemer. Oké, ik was benieuwd. Het was een nieuw gezicht; iemand die me niet kende. Als je mij niet kent en ik kom vertellen dat ik pijn heb, is het maar de vraag of je dat gelooft. Ik kan er namelijk nog bij lachen, meestal.
Bij binnenkomst stelde de arts dus de bekende startvraag: “Wat kan ik voor je doen?” Ik moest heel snel schakelen. Ik had namelijk geen idee. “Ik denk niks, maar ik hoop iets.” Ja, ook goedemorgen, lekkere vage binnenkomer weer. Aangenaam kennismaken. “Oké, je hoopt iets. Wat hoop je?” Wist ik veel. Ik had buikpijn. Dus besloot ik maar gewoon het verhaal eruit te rammelen dat ik pijn had en dat ik wilde dat daar iets aan gedaan werd. Bovendien had ik zeer recent een darmonderzoek gehad, dus ergens in mijn achterhoofd was ik bang dat dit nog een complicatie was. Dat wilde ik graag even uitsluiten.
Ik werd onderzocht en naar huis gestuurd met de verrassende mededeling dat het vanzelf wel over zou gaan. Tja, dat dacht ik dus al. Het was helaas nog een ‘restverschijnsel’ van het darmonderzoek dat ik had gehad. Mijn darm moest er even van bijkomen. Ah, geweldig.
De alternatieve startvraag
De startvraag bleef maar door mijn hoofd gaan. Als ik zou weten wat een arts voor me kan doen, zou ik dan gaan? Ja, misschien wel. Als ik namelijk wil dat een arts even m’n oren uitspuit, kan ik dat uiteraard gewoon aangeven. Maar ja, dit was vager en dat is bij mij meestal het geval.
Ik vroeg me even af wat ik bij mijn vaste huisarts als startvraag krijg. Ik realiseerde me dat hij in het begin ook die startvraag stelde. Nu niet meer. Nu is het meestal: “Zo, vertel het eens,” of “Hoe is het met je?” Of nou, om eerlijk te zijn, hoeft hij me meestal alleen maar aan te kijken en dan draai ik m’n bandje af. De vraag wat een arts voor me kan doen, valt een beetje in de categorie Wat denk je zelf dat er aan de hand is?
“Maak je je zorgen?”
Daar zat ik dus, tegenover een nieuwe arts. “Maak je je zorgen?” Ah, leuke vraag. En ik had er geen zin in. “Ik neem aan dat er koeiengroot in m’n dossier staat dat ik een hypochonder ben?” Hij wierp een blik op het scherm. “Ja, ik zie het staan ja, maar ik hoor het graag van de patiënt zelf. Anders loop ik het risico dat ik je niet serieus neem.” Oké, puntje gescoord. Dik punt zelfs. Enige minpuntje is dat artsen vaak na een paar bezoeken toch die hypochondrie ineens wél heel belangrijk vinden, maar goed, dit punt heeft hij vast binnen.
Hoofdtaal 
Kijk, dat is dan toch weer fijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zeg altijd “geen idee” als een arts vraagt “wat kan ik voor je doen?”. Hele rare vraag in de context, vind ik.
LikeLike
“Geen idee” zou eigenlijk een prima antwoord zijn geweest in mijn geval;).
LikeLike
Ik zeg dan altijd maar dat ik het niet weet.
Een betere vraag zou zijn naar mijn idee, “waarmee kan ik je helpen”.
LikeLike
Volgens mij zou ik zelfs dan met m’n mond vol tanden staan. Laat mij maar gewoon m’n verhaal afsteken;).
LikeLike
Ik bof heel erg met mijn arts. Je voelt je zo op je gemak en ik voel me altijd serieus genomen.
Ze praat alleen best wel heel veel omdat ze alles heel goed uit wil leggen. Ik kan dat dan niet onthouden.
De andere arts, een mannelijke, is afstandelijker maar ook heel aardig. en ja ik ben ook regelmatig bang om niet serieus genomen te worden vanwege dat psychische maar tot nu valt dat mee.
Wat je schreef over mijn ggz avontuur was wel raak. Lijkt wel een sprookje. Wel een waar ik niet op zat te wachten want het ging zo snel dat ik er behoorlijk naar van ben geweest . ik kon mij mentaal niet voorbereiden en ik haat onverwachte afspraken. daarbij dus ook het idee dat ik paar jaar geleden aan mijn lot werd gelaten terwijl hulp echt heel nodig was, ja u bent er heel slecht aan toe maar ja wachtlijst van 6 maanden. Goed ik ben er nog dus mag zeker niet klagen.
Ik ben dus wel genezen van hypochondrie maar als ik een pijn heb die ik niet herken dan raak ik wel snel in paniek die ik herken uit die tijd.
Of als mijn man zeg dat hij zich raar voelt raak ik meteen in paniek maar laat dat nooit zien dus zit het van binnen
en krijg ik angstaanval die trouwens zo snel weer zakt, in tegenstelling tot vroeger, dat ik het niet eens zo wil noemen.
fijne week.
LikeLike
Mooi om te lezen dat hypochondrie dus echt wel ‘beter’ kan worden. Er komt bij mij woensdag een blog online over de vraag of ik nog serieus genomen wordt door artsen.
LikeLike
Nooit zo op gelet hoe de arts het gesprek begint, ik kom er ook niet héél vaak. Eigenlijk in hoofdzaak met calamiteiten en dán is meestal wel duidelijk waar ik voor kom.
LikeLike
Ja, bij calamiteiten weet je het meestal wel inderdaad.
LikeLike
En is het ook vaak wel te zien waar je voor komt;-)
LikeLike
Goed dat hij oplettend is. Je wilt als patiënt wel serieus genomen worden vind ik! Ik zou het een naar idee vinden als dat niet zo was.
LikeGeliked door 1 persoon