Niet naar de huisarts: de teller loopt…

Doordat ik behandeld word voor mijn hypochondrie, moest ik ook leren afkicken van naar de huisarts gaan. Dat was een behoorlijk heftig proces, in het begin, maar inmiddels zijn er flinke stappen gezet en de teller loopt.

“Wanneer mag ik weer komen?”

De afspraak was tot januari dat ik elke drie weken naar de huisarts mocht. In januari startte ik met de behandeling van mijn hypochondrie en werd de huisartsenpraktijk verboden terrein. Ik stelde als doel om nog eens in de drie maanden naar de huisarts te gaan. Voor mij was dat een einddoel. Als ik dat de rest van mijn leven zou (moeten) blijven doen, zou ik dat acceptabel vinden. Mijn psycholoog had echter het idee dat ik dat gelijk zou gaan doen. Uiteindelijk hoefde dat niet en mocht het een klein beetje op mijn tempo.

Ik was in maart vijf weken niet geweest en zat weer tegenover de huisarts. Geheel volgens afspraak. Aan het eind van het consult vroeg ik: “Wanneer mag ik weer komen?” In mijn hoofd had ik daar al wel een idee over. Ik wilde na acht weken komen, zodat ik daarna naar mijn einddoel van drie maanden zou kunnen. “Wil je makkelijk of moeilijk?” Ik wilde makkelijk. “Oke’, dan over vijf weken.” Ha, mooi niet, want dat had ik al gehaald. “Nee, dat kan ik al. Ik wil iets anders.” De huisarts maakte er tien van. Dat vond ik dan weer overdreven en dus kwamen we uit op acht. Acht weken zou ik niet naar de huisarts gaan en dat was mijn eigen keuze. Hóe stoer was dat!

Waar moet ik dan over bloggen?

Uiteraard moest er ook nog even gegrapt worden. Mijn huisarts en ik vroegen ons allebei af waar ik toch over zou moeten schrijven als ik niet meer zo vaak zou komen. Was er dan nog wel bloginspiratie? Nou, valt dat even mee. Dan schrijf ik namelijk gewoon over het feit dat ik niet kom en hoe ik dat aanpak.

De teller loopt

Bij de periode van vijf weken was het me nog wel gelukt om zelf bij te houden hoe lang ik weg was gebleven. Vol trots vertelde ik het af en toe aan mensen en vooral aan mezelf: “Ik ben al *aantal* dagen niet geweest.” Nu ik dat zou oprekken tot acht weken was ik bang dat ik de tel kwijt zou raken. Gelukkig zijn daar trucjes voor. Ik installeerde dus een teller op mijn telefoon. Die zou de dagen tellen vanaf het moment dat ik voor het laatst geweest was, zodat ik elke dag zou kunnen zien hoeveel dagen ik al ‘dokterloos’ was. Het heeft een dubbele werking. Ten eerste laat die teller me zien hoe lang ik al ‘goed bezig ben’ en ten tweede zorgt die teller ervoor dat ik heus niet bel. Want ja, als ik dat doe, staat m’n teller weer op nul en moet ik dus weer keihard gaan werken aan een nieuw record.

En toen was er corona

Ja, en toen was er dus corona. Ineens voelde die teller als heel erg raar. De huisarts zou alleen nog maar spoed doen, las ik op de website. Een logisch besluit, maar wel een besluit waar ik begin dit jaar nog volkomen van in paniek zou zijn geraakt. Nu niet, in eerste instantie. Maar ik had toch het gevoel dat die teller nu ineens lullig was. Later werd het moeilijker, omdat het door de coronacrisis psychisch slechter met me ging. Psychologische hulp was er veel minder/te weinig en dus had ik de huisarts nodig. Maar ja, wanneer mocht ik die bellen? Ik had geen idee. Nog meer onrust dus, want onduidelijkheid.

Mijn teller loopt door

Ondanks dat alles liet ik de teller staan. Corona kan dan wel de huisartsenpraktijk, ons land en de wereld over hebben genomen, maar ik ben ondertussen óók nog bezig met mijn eigen strijd. Die teller loopt dus. De volgende afspraak? Die staat gepland op 6 mei. Dan zijn de acht weken om. Of die afspraak doorgaat? Ik vreesde van niet. Ze doen namelijk alleen ‘zorg die niet kan wachten’. Ik vreesde dat de assistente zou vinden dat ik wel kan wachten. Het maakte me bang, want ik had genoeg op de lijst staan om te bespreken.
Mijn psycholoog wist me enigszins gerust te stellen: “Dit kan niet wachten. Jouw huisarts weet dat heus wel, dat je dit nodig hebt.” En hij heeft gelijk. Het gaf mij de moed om de praktijk te bellen met de vraag of ik zou mogen komen. Ik legde een assistente die ik vertrouw eerlijk mijn probleem uit. Ik mag komen volgende week. En ja, dat is nodig en ik ben heel blij dat het mag.

Maar hallo, je zou ’t bijna vergeten. Op 6 mei staat die teller dus mooi wel op 56 hè. Dat vóelt niet zo stoer als de vorige keer, maar mijn psycholoog zegt: “Het gaat niet om het gevoel, je hebt het gedáán. En dát is goed.” Kom maar door met die slingers en ballonnen;).