Ervaringsdeskundigheid

Zet mij in een groep mensen en ik ben onzeker en binnen de kortste keren totaal overprikkeld. Zet mij voor een groep mensen en ik ben helemaal in mijn sas. Als kind vond ik het heerlijk om een spreekbeurt te houden en ook in mijn verdere leven heb ik graag gepresenteerd en groepen toegesproken. Dat zet me de laatste tijd weer aan het denken.

Ervaringsdeskundige autisme en/of hypochondrie

Sommige hulpverleners zijn ervaringsdeskundigen. Vanuit die ervaringsdeskundigheid helpen ze anderen. Zelf heb ik nooit op die manier hulp gehad en dat is heel bewust. Als ik weet dat degene tegenover me een ervaringsdeskundige is, zou ik die niet ‘lastig durven vallen’ met al mijn eigen gedachten. Ik snap echter heel goed dat dit voor anderen wel een fijne manier van hulpverlening kan zijn.

Zelf zou ik op deze manier geen hulpverlener kunnen zijn. Als ik individueel anderen zou begeleiden, zou ik al hun verhalen mee naar huis nemen en op mijn eigen schouders gaan dragen. Geen succes dus. Toch zou ik wel iets willen met mijn ervaringen, maar dan op een andere manier.

Vertellen over autisme en/of hypochondrie

Ik heb absoluut de wijsheid niet in pacht als het gaat over autisme of hypochondrie. Ik heb geen enkele vorm van studie gehad op dit gebied, behalve dan op de pabo wat ‘grondbeginselen’ over autisme. Dat wil echter niet zeggen dat ik niets te vertellen heb. Wetenschappelijk gezien heb ik misschien niets toe te voegen, maar ik denk dat ik heel goed in staat ben om tegenover een groep mensen uit te leggen hoe de chaos in mijn hoofd werkt.

Ik stel me zo voor dat ik een groep huisartsen (en alsjeblieft hun assistentes erbij!) zou kunnen uitleggen wat hypochondrie voor me betekent. Als een hypochonder in je praktijk op komt dagen, is dat vaak na een lange strijd over wel/niet bellen. De voorlichting begint dus al bij de assistentes. Ja, hypochonders bellen (te) veel, maar dat is echt niet zomaar. Ik zou zó graag dat hele proces uit willen leggen aan professionals.

Wat te denken van autisme? In mij klopt nog steeds een onderwijskundig hart. Ik zou het zó gaaf vinden om aan schoolteams iets te vertellen over autisme bij meisjes. Zo heb ik ook wel wat dromen over het vertellen van christelijke gemeentes over autisten in de gemeente. Wat betekent dat in het gemeenteleven? Hoe ervaar ik dat?

Ja zeggen zonder aarzelen

Het is heel simpel. Als vandaag mijn dominee zou bellen met de vraag of ik op een avond van de kerk iets zou willen vertellen over autisme, zou ik zonder na te hoeven denken ja zeggen. Datzelfde geldt voor als mijn huisarts me zou vragen of ik tegenover een groep artsen iets wil vertellen over hypochondrie. Graag. Niet omdat ik alles weet, maar omdat ik denk dat ik wél iets te vertellen heb over hoe het bij mij werkt. En ik vermoed dat anderen daar best iets van kunnen leren.

Privacy tegenover ‘mezelf zijn’

Maar wacht even, als ik zo makkelijk ja zou zeggen tegen presenteren, gaat dat dan niet ten koste van mijn privacy? Zeker. Dat zou het einde van mijn digitale ‘onzichtbaarheid’ betekenen. Dat zou ik eng vinden, maar inmiddels ben ik zover dat ik dat ook oké zou vinden.

Niet omdat ik zo nodig op Google gevonden wil worden of omdat ik wil dat iedereen ‘alles’ van me weet. Wel omdat ik inmiddels mijn diagnose(s) volledig heb geaccepteerd. Mijn blog heeft vooral zoveel anonimiteit omdat ik op het moment dat ik startte niemand ervan op de hoogte bracht. Bovendien was ik bang dat mijn werkgever me zou vinden. Dat laatste is nog altijd de reden om mijn anonimiteit te bewaren.

Toch zou ik direct ja zeggen tegen een presentatie. Mijn psycholoog verwoordde heel mooi waarom: “Je wordt steeds meer jezelf.” Dat is helemaal waar. En dat verstop ik niet meer.