Let’s talk about stress

Categorieën Autisme, Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , , , , , 20 Reacties op Let’s talk about stress

We kennen allemaal het begrip stress wel. Het voelt misschien niet voor iedereen precies hetzelfde, maar voor mij betekent het een opgejaagd, gespannen gevoel en het idee dat ik nooit alles wat ik nog moet doen gedaan krijg in de tijd die ik daarvoor heb. Maar hoe zit dat eigenlijk met stress? Ik filosofeer er vandaag even over.

Ik had geen stress

Als je mij twee jaar geleden had gevraagd of ik stress had, zou ik ontkennend hebben geantwoord. Ja, ik had af en toe (zeker tegen het einde van een schooljaar) veel te doen, maar stress? Hm, ik vond het wel meevallen. Kwestie van ‘gewoon’ een beetje langer en meer werken. ’s Avonds werken, in de weekenden werken en ’s morgens om vijf uur weer achter de laptop. Op vrijdagavond ging ik een keer tot één uur door, want er moest nog iets af. Ik vond het normaal. Het werk moest toch af?

Opgejaagd

Ondertussen voelde ik me áltijd opgejaagd. Ik voelde me al jaren alsof ik constant mijn best moest doen om alles te kunnen doen wat er van me gevraagd werd. Mijn ademhaling was hoog en gejaagd. Mijn hart sloeg regelmatig een keertje extra. Maar dat benoemen als stress? Nee, dat dat deed ik niet. Ik dacht dat iedereen zich zo voelde. Ik wist niet (meer) beter, dus ik had het als ‘normaal’ bestempeld. Psychologen hadden me al diverse keren geadviseerd minder te gaan werken, maar ik vond het maar een gek advies. Door minder te gaan werken, zou ik nóg minder officiële uren hebben om dezelfde taken te doen. Nee, dat ging ik niet doen. Ondertussen was ik dus opgejaagd en moe. ’s Avonds na het eten naar bed was -tenzij ik ’s avonds werkte- heel normaal geworden.
Kleine kanttekening: toen ik ein-de-lijk besloot wat taken neer te leggen en een dag minder te gaan werken, werd mijn voorstel afgewezen.

De stress van nu

Op het moment dat ik deze blog tik, voel ik me ongeveer zoals ik me twee jaar geleden voelde. Ik voel me opgejaagd, mijn hart klopt wild en ik ben helemaal total loss. De reden daarvan? Ik kreeg vanmorgen een brief van het UWV dat er stukken ontbreken bij mijn WIA-aanvraag. Dat is niet waar, maar blijkbaar hebben ze ze ergens in de postkamer nog niet uitgepakt of is de postbode ze zelf aan het lezen. Ik heb ze namelijk wel degelijk verstuurd. Hoe dan ook: dikke paniek. Diverse telefoontjes, tranen, nog meer paniek en veel onduidelijkheid.

Het leek goed te komen. Even de stukken printen en opnieuw opsturen. Maar nee, mijn printer deed het niet meer. Uiteraard mocht ik op diverse adressen komen printen, maar toch wilde ik ook mijn eigen printer repareren. Weer diverse telefoontjes en drie uur later spuugde mijn printer wat papieren uit. Ein-de-lijk. Maar niet alles. Mijn bedrijfsarts zou namelijk ook nog iets mailen wat ik er dan bij zou kunnen voegen en die mail kwam niet. Dikke, dikke stress. Iets waar ik verder geen invloed op uit kon oefenen. En dus zit ik hier nu. Doodmoe. Eén en al stress. Inmiddels heb ik namelijk geleerd dat dit gevoel stress heet.

Heb je stress of ben je stress?

Mijn psycholoog en ik hadden het een poosje geleden over stress. “Héb je stress of bén je stress?” vroeg hij. Ik dacht slim te zijn. “Weet ik niet. Het is net als met autisme. Heb je autisme of ben je een autist? Ik gebruik het allebei.” En kijk, dat tekende nu precies mijn probleem. Soms loopt de stress zo hoog op dat ik geen stress meer héb, maar dat ik stress bén. Dan wordt mijn hoofd één grote, schrikachtige, angstige warboel.

Is er dan niks veranderd?

Het maakte me een beetje radeloos. Als ik nu nog steeds stress ‘ben’, is er dan helemaal niets veranderd ten opzichte van twee jaar geleden? Gelukkig zijn er wel degelijk dingen veranderd. Dit gevoel heb ik nu niet meer zeven dagen lang en alle wakkere uren van de dag. Het is er soms. Dan is het helaas nog net zo heftig als toen, maar het gaat ook weer weg.

De grootste mijlpaal ontdekte ik misschien wel net voordat ik dit blogje begon te tikken. Nog maar een jaar geleden zou ik met dit gevoel de huisarts hebben gebeld. Hij zou me dan telefonisch er even doorheen hebben moeten praten. Geloof me, het zou best prettig zijn als hij dat nu ook even zou doen, maar het hóeft niet. Ik weet dat dit weer gaat verdwijnen. Ik weet alleen niet hoe snel. Waarschijnlijk ga ik vannacht vreselijke nachtmerries krijgen, maar het hoort erbij. En ik doe dit nu dus zélf, zonder telefoontje naar de huisarts. Ik denk dat ik dat vooruitgang ga noemen.

De dag na het schrijven van deze blog kwam alsnog de mail van de bedrijfsarts en stuurde ik de stukken (nogmaals) op. De stress nam wat af, maar wát een gedoe.

20 gedachten over “Let’s talk about stress”

  1. Ik voel me ook vraag gestresst en opgejaagd. Ik moet dan vaak aan dit liedje denken: ‘I’m in a hurry, and don’t know why.’ Hardlopen helpt bij mij, omdat ik dat gejaagde gevoel dan in actie omzet, en het overschot aan adrenaline op natuurlijke wijze enigszins afvoer.

    Stress komt bij mij meestal doordat ik te weinig alleen en rustig thuis ben.

    Like

    1. Dat snap ik wel, dat hardlopen helpt. Bij mij heeft stress vaak te maken met het niet overzien.

      Like

  4. Wat goed dat je je hier nu zo bewust van bent en er over kan schrijven. Dat zijn denk ik ook stappen vooruit ten aan zien van twee jaar eerder. Een hoe klein de stappen ook mogen lijken, het zijn wel stappen de goede richting op!

    Geliked door 1 persoon

  5. Oh man. Als dingen ook van anderen moeten komen en je bent daar afhankelijk van….. dat vind ik alleen al dikke stress.

    Like

  6. Je ziet maar, toch al weer iets geleerd. Daar moet je trots op zijn. Nu printers staken altijd als je ze nodig hebt, anders had je het ook niet gemerkt. Ook mij overkomt dat wel eens, en ach, dan komt het maar een dag later, meestal duurt het daarna toch nog lang voor je een reactie hebt, dus 1 dag meer of minder is ook niet zo belangrijk. Eventueel stuur ik een mailtje, dat het ietsje later komt. En belangrijke stukken, die niet zo makkelijk te vervangen zijn, stuur ik altijd aangetekend (weet niet of dat in Nederland ook een optie is), omdat ik dan weet dat ze aankomen en ook weet wanneer ze aangekomen zijn. Kortom ik heb een bewijs. En de prijs daarvoor spaart mij weer heel veel stress, en is het dus dubbel waard. Veel succes ….en een stressvrij weekend.

    Like

  7. Heel herkenbaar en ik heb tot 2015 constant in de stress modus overleefd om het zo maar te noemen ook door mijn complexe Ptss met daarbij Ocs maar er is nu heel wat veranderd . Op 5 december 2015 kwam er een hele bijzonder Spaanse hond in mijn leven die nu mijn Buddy hulphond is geworden en vanaf die tijd kan ik in plaats van altijd zware stress naar meer leven gaan in plaats van altijd toen overleven . Want als hij dit merkt aan mij dan zorgt hij er voor dat het bij mij niet zover komt dat het echt al te laat is . Nog iedere dag ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik deze stap heb genomen en het allermooiste is ik heb hem gered uit de shelter en hij mij van altijd overleven

    Like

  8. Dat is zéker duidelijk vooruitgang want natuurlijk heeft iedereen wel eens stress, maar het zit ‘m in “weleens”. en in de meeste gevallen is het alleen even vervelend maar heeft het verder geen gevolgen. Helemaal top dat je het nu zonder een telefoontje naar de dokter af kon.

    Like

    1. Zeker weten vooruitgang. Ik denk nu soms opeens: oh help, niet dit weer. Zo heb ik me jaren gevoeld. Maar nu gelukkig niet meer voor jaren.

      Like

  11. Vervelend, zachtbuitgedrukt, dat gevoel… inderdaad denk ik dat je op de goede weg bent als je jezelf kent en weet hoe je hierboven op kunt komen. Topper!
    Ik had vroeger altijd enorme darmkrampen bij stress, sinds ik weet dat het “alleen maar” stress is en simpel rustig gaan slapen helpt krijg ik het niet vaak meer.

    Like

Reacties zijn gesloten.