Tranen als teken van verbinding

Categorieën Psychische gezondheid, Wat niet achter 'n label past, , , , 20 Reacties op Tranen als teken van verbinding

Een paar tranen kunnen je soms enorm opluchten, maar helaas heb ik geen knopje om ze te laten vloeien als dat handig zou zijn. Ik kan soms huilen om een mooi boek of (sentimenteel als ik ben) als ik mijn fotoalbum af heb gerond, maar huilen om echt verdriet vind ik heel moeilijk. Ik lijk het soms niet te kunnen. En dan heb je de hulpverlening. Het lijkt wel alsof sommige hulpverleners tranen als doel van een gesprek zien. Is dat ook zo?

Tranen zijn belangrijk

Mijn allereerste hulpverlener vond tranen belangrijk. Hij deed ook regelmatig zijn best om mij aan het huilen te krijgen. Ik had soms het gevoel dat het doel van het gesprek was dat ik zou gaan huilen. Dat vroeg ik dan ook en dan kreeg ik als antwoord dat huilen goed voor je kan zijn. Dat geloof(de) ik natuurlijk, maar ik zag niet in waarom ik dat dan daar in die therapiekamer moest doen. Liever thuis, vond ik. Natuurlijk wist ik dat het daar ook niet zou gebeuren, maar het gaat even om het idee.

Dat tranen belangrijk zijn, snap ik wel. Hoewel ik na een huilbui meestal intens moe ben, kan het ook letterlijk en figuurlijk lucht geven. Ik huil weinig, maar af en toe is het toch even nodig. Een knopje ervoor heb ik niet. Geen knopje dat ik zelf kan vinden in ieder geval.

Zakdoekjesmoment

Op de één of andere manier krijgt mijn huisarts het al jaren voor elkaar om mij te laten huilen. Die weet blijkbaar wel waar mijn huilknop zit. Ik schreef er al eerder een grappig bedoelde blog over, dat het de hobby van elke huisarts lijkt om mensen aan het huilen te maken. Ik vind het nog steeds niet leuk als ik in de hulpverlening moet huilen, hoewel het nu beter gaat dan helemaal aan het begin van mijn reis door hulpverlenersland. Mijn eerste hulpverlener zei dan dingen als: “Ik zie dat het je raakt,” en legde de nadruk op de tranen. Weg tranen en ik klapte dicht. Mijn huidige hulpverlener laat het gewoon gebeuren en benadrukt keer op keer dat huilen nooit een doel is. Ja, het kan soms nodig zijn, maar het is niet zo dat een gesprek beter of slechter is met of zonder tranen.

Mijn huisarts maakt er altijd een ‘zakdoekjesmoment’ van. Dat zorgt ervoor dat ik een beetje op adem kan komen en dan kunnen we weer verder.

Waarom vinden hulpverleners huilen zo belangrijk?

Tot nu toe heb ik er altijd grapjes over gemaakt dat hulpverleners het blijkbaar ‘leuk’ vinden als cliënten huilen. Bij mijn laatste bezoek aan de huisarts kondigde ik aan dat ik niet zou gaan huilen. Aan het einde van het consult verkondigde ik nog even: “En ik heb niet gehuild!” Uiteraard reden om toch nog op zoek te gaan naar de tissuebox, maar nee, die had ik niet nodig. Nu vroeg ik het serieus. Ik stelde de vraag waarom hulpverleners lijken te willen dat patiënten/cliënten huilen. Geeft dat een kick?

Nu weet ik eindelijk het antwoord. In de huisartsenopleiding leren ze je dat je de juiste snaar hebt geraakt als er tranen komen. Dan is er echt contact. Tranen zijn een teken van verbinding. Mijn huisarts legde uit dat dat belangrijk is. Mensen moeten zichzelf durven laten zien.

Eigenlijk heel logisch en tóch laat ik liever mezelf zien zonder tranen. Hoewel…mijn huisarts heeft een goed punt. Dan maak ik vooral grapjes. Dat is prima, maar als het echt heel diep gaat, worden de grappen steeds groter. Tot de huisarts op het knopje drukt. Dan komen de tranen en ja, dan is er inderdaad verbinding. Kom maar weer door met die zakdoeken!

20 gedachten over “Tranen als teken van verbinding”

  1. Herkenbaar, dat sommige hulpverleners gelijk bovenop die tranen duiken. “Wat voel je nu?” “Eh… verdriet?” En schaamte, en verwarring (want hoe breng ik dit gevoel goed onder woorden), en frustratie omdat ik nu gewoon even wil huilen zonder dat we het gelijk moeten analyseren, en… Dan zijn de tranen weer weg.

    Like

    1. Precies. Hoe meer aandacht men besteedt aan die tranen, hoe eerder ze verdwijnen. Dan niet, namelijk.

      Like

  2. Toch blijf ik het merkwaardig vinden… Er zijn immers nog zo veel meer vormen van verbinding ?

    Like

  3. Wat is dit herkenbaar zeg, en dat knopje van hulpverleners: het zit in de “techniek van gespreksvoering” want ooit moesten we bij een cursus oefenen in slechtnieuwsgesprekken en ja….

    Like

    1. Ja, maar als ik het idee heb dat ze een trucje gebruiken, trap ik er niet in. Ik ken die trucjes namelijk ook;).

      Like

  4. Ik verbaas me er een beetje over dat sommige hulpverleners kennelijk a) het idee hebben dat verbinding alleen door huilen te bereiken is en b) dat ze verwachten dat je bij een vreemde gaat zitten huilen. Als je je zo veilig voelt dat je bij iemand kan huilen, is dat inderdaad heel mooi. Maar het is niet zo dat er geen verbinding is als de ander niet huilt. Ik heb met een paar vriendinnen enorm goed contact, maar ik zie ze zelden of nooit huilen. Waarom zou een hulpverlener dan wel ‘recht’ hebben op mijn tranen?

    Like

    1. Nou, ik kreeg niet de indruk dat mijn huisarts tranen de enige manier van verbinding vond/vindt, maar ik snap de gedachte erachter wel. Je masker is echt weg. En soms is dat (zeker bij mij;)) wel handig om te weten.

      Geliked door 1 persoon

  5. Denk ook dat huilen vooral voor jezelf en hele belangrijke functie kan hebben. En een goede arts is zich daar van bewust, maar om daar nu bewust naar opzoek te gaan lijkt niet altijd te helpen. Als het gebeurt dan is dat een soort van ”bonus” voor een arts. En als zo’n arts dit dan ook heel natuurlijk laat verlopen, niet stuurt, dan lijkt me dit voor beide een bijzonder en nuttig moment.

    Like

    1. Zodra het ‘gestuurd’ wordt, zijn mijn tranen direct opgedroogd. Als ik het idee heb dat er ‘spontaan’ tranen komen, denk ik dat ze meer nut hebben.

      Like

  6. Met hulpverleners heb ik geen ervaring en normaal gesproken is huilen niet mijn ding. Haalde tot voor kort zelfs de “mannennorm” nooit. Na de dood van Henk heb ik de eerste maand amper een traan gelaten, de rem zat er blijkbaar nog helemaal op. Maar daarna ging het los…en overkomt het me vaker dan me lief is dat het dat het verdriet uitbreekt. Maar over het algemeen alleen als ik thuis ben, meestal lukt het me wel iedereen uit de buurt van het “aanknopje” te houden. Heb in 59 jaar huwelijk nog niet zoveel gehuild als het laatste half jaar.

    Like

    1. Dikke knuffel. Hij was/is je tranen natuurlijk ook wel waard, maar al dat huilen is en blijft vermoeiend.

      Like

  10. Sorry 🙂
    Ik bedoel, ik verwijs even naar iets wat ik meemaakte.
    Ik “moest” naar een psycholoog.
    Enne, echt, ik wist van tevoren dat ik er niets aan zou hebben.
    Maar…….
    ik kon niet stoppen met huilen, zo raar.
    Die zakdoekjes stonden er in mijn geval niet voor niets 🙂

    Like

  11. Ik snap het wel van de hulpverleners, dat huilen een bevestiging is van hun werk, dat ze de gevoelige snaar hebben geraakt. Net zoiets als dat een komiek of een cabaretier de bevestiging van lachen zoekt. Maar net als dat de een van zijn stoel rolt van het lachen en de ander alleen een kleine grinnik geeft om een goede grap, zo is het met huilen denk ik ook. Bij de een rollen de tranen misschien heel makkelijk over de wangen, terwijl een ander met alleen een brok in de keel hetzelfde ervaart.

    Like

Reacties zijn gesloten.