Niet zeuren, maar kleuren

“Soms word ik gewoon gek van m’n eigen eeuwige gezeik,” zei ik tegen mijn psycholoog. Dat klinkt onaardig, maar eerlijk is eerlijk: het was helemaal waar. Ik hoorde mezelf maar steeds zeggen dat ik te moe was om dingen te doen of dat ik geen energie had of dat ik eens zou willen dat… En ik vond het gewoon zelf irritant. Uiteindelijk resulteerde dat in mijn nieuwste slogan: Niet zeuren, maar kleuren.

Wat is zeuren?

Laten we even bij het begin beginnen. Ten eerste ‘mag’ ik namelijk van mijn psycholoog niet zeggen dat ik aan het ‘zeiken’ of ‘zeuren’ ben. Het schijnt namelijk niet zo heel goed te zijn voor je herstelproces als je je eigen gevoelens en je gedachten daarover omschrijft als zeuren. Daar zit uiteraard iets in en daarom probeer ik van mezelf ook zo min mogelijk te zeggen dat ik zeur, maar soms kan ik het gewoon even niet laten.

Toen mijn vermoeidheid inmiddels maanden duurde en ik op sommige dagen al blij was dat ik mijn ogen open had gehad, was ik er echt wel klaar mee. Ik had het nu al zó vaak gezegd. Het voegde niets meer toe. Ik probeerde het in het dagelijks leven ook zo min mogelijk steeds te benoemen, maar in zo’n therapiesessie kwam het dan toch vaak boven tafel. Als mijn psycholoog namelijk vroeg hoe het ging of wat ik gedaan had, kon ik toch moeilijk doen alsof alles prima was, terwijl de uitputting ervoor zorgde dat alles voelde als het beklimmen van de Mount Everest. (Ehm, nee, ik weet niet hoe dat voelt, want dat heb ik nooit geprobeerd…) Misschien was dat geen zeuren, maar het voelde voor mij wel als zeuren.

Ik kleurde niet meer

Je kunt je waarschijnlijk voorstellen dat het op dagen dat het al een prestatie is om je ogen open te doen niet echt vanzelfsprekend is om aan tafel te gaan zitten met een kleurboek. Hoe leuk ik kleuren ook vind, op zulke dagen lukt(e) het me gewoon niet. Dan is de bank een veel aantrekkelijker alternatief.

Kleuren is toch wel erg fijn

Toen brak er een zondag aan. Terwijl ik thuis de kerkdiensten volgde, pakte ik toch maar weer een kleurboek. Zonder kleurboek zou ik namelijk ongetwijfeld in slaap vallen en ik wilde toch proberen om iets van de diensten te volgen. Het kostte de nodige moeite, maar het lukte me om te kleuren. Ik voelde ook gelijk weer hoe heerlijk ik het vond.

De volgende dag was ik kapot. Ik appte mijn vriendin op de vraag hoe het met me was dat het weer eens zoals gebruikelijk was: doodmoe. En ik had haar ook al geappt dat ik klaar was met mijn eigen gezeur. Op dat moment was het klaar en besloot ik: ik ga niet meer zeuren. Niet zeuren, maar kleuren.

Zeur ik nu niet meer?

De vraag is natuurlijk of dit werkt. Heb ik daarna niet meer ‘gezeurd’? O, zeker wel! Mijn vriendin appt me vrijwel dagelijks hoe het gaat en ik ben dan maar gewoon eerlijk. Dus als ik zo’n dag heb waarop mijn ogen al bijna niet open te houden zijn, zeg ik dat. Ik probeer er alleen niet in te blijven hangen. Ik weet namelijk dat er geen oplossing voor is. Dus ja, wat dan? Dan toch maar kleuren. Misschien zeur ik dus af en toe ook nog, maar ik kleur in ieder geval ook weer meer en ik vind het heerlijk!

De kracht van amateuristisch kleuren

Een paar weken later ging ik na de kerkdienst nog ‘even’ verder met kleuren. Ik was rond zes uur begonnen en om tien uur zat ik nog steeds aan tafel achter mijn kleurboek. Het was heerlijk. Muziekje op en kleuren maar. Ik kwam er zó van tot rust. Dat ik op het laatst van vermoeidheid bijna niet kon zien wat ik deed, vergeten we voor het gemak maar even. Het was vooral gewoon heel erg heerlijk ontspannend.

Dat is namelijk ook nog een ding. Kleuren is voor mij ontspanning en dat wil ik zo houden. Ik maak er geen ingewikkeld geval van met schaduwen, licht en donker, enz. Ik houd het simpel. Kan een ander het mooier? Zeker weten! Is dat erg? Nee. Natuurlijk heb ik (zeker toen ik net begon met kleuren) overwogen om via YouTube te leren hoe het ‘moet’ en zo steeds ‘beter’ te worden. Maar dat is dus niet wat ik wil. Ik wil dat het een rustgevende hobby blijft. Dus laat mij maar lekker amateuristisch kleuren. Urenlang, als het kan. Voorkomt een heleboel zeuren;).