When life gives you lemons – over chaos en (g)een oplossing

When life gives you lemons, make lemonade. Maak je geen zorgen: dit wordt niet zweverig. Als ik ergens een hekel aan heb, is het namelijk wel aan die uitspraak. Maar ja, hij vliegt je overal en nergens om de oren, dus blijkbaar zit er iets in. Ik zie het anders. Als het leven je chaos geeft, ga naar buiten en maak foto’s. Dat is waar deze blog over gaat. Over chaos in mijn hoofd en (g)een oplossing.

Chaotisch, autistisch hoofd

Mijn chaotische hoofd is zeer vermoeiend om mee te leven. Constant tikken allerlei gedachten heen en weer en daar lijkt nooit rust in te komen. Dat weet ik en daar probeer ik het mee te doen, maar dat is de ene dag makkelijker dan de andere.

Een aantal maanden geleden liet mijn psycholoog vallen dat hij wilde overleggen met mijn huisarts over medicatie. Ik vond dat prima en stond er heel nuchter in. Het zou fijn zijn als medicatie zou helpen. Drie maanden na dat voorstel van mijn psycholoog zat ik bij de huisarts. Mijn hoofd was -als altijd- een puinhoop en het bespreken van medicatie stond op mijn lijstje met gespreksonderwerpen. Nog steeds was ik vrij nuchter. Het was een gespreksonderwerp en het zou alle kanten op kunnen gaan en ik zou alles prima vinden. Niet geschoten…

De laatste hoop?

Mijn huisarts gaf aan dat hij hierin nu niets voor me kon betekenen. Ik zou naar een psychiater moeten en die is niet betrokken bij mijn behandeling. Ik liet het zo en was er heel nuchter onder. Eenmaal thuis realiseerde ik me pas wat dit betekende. Geen medicatie en dus geen oplossing voor mijn chaotische hoofd. Elke dag drong het besef een beetje meer door en elke dag baalde ik er meer van.

Een week later barstte de bom in therapie. Ik realiseerde me dat ik het idee van medicatie blijkbaar toch als laatste redmiddel had gezien. Een uitweg uit de chaos. Die laatste hoop was nu de grond in geslagen en het maakte me wanhopig.

Als het leven je chaos geeft…

Mijn psycholoog en ik bespraken hoe het dan wél moest, nu medicatie -voorlopig- geen oplossing bleek te zijn. Ik wist het niet. Ik was verslagen door het idee dat de enorme chaos in mijn hoofd zou blijven. En dan? Het is soms niet te doen om met die chaos de dagen door te komen.
Uiteraard maakte dat gesprek de chaos nóg weer groter. Het moest anders dan met medicijnen, maar hoe dan? Ik wist het niet. Mijn psycholoog had er wel ideeën over, maar daar was mijn hoofd nog niet aan toe. Mijn hoofd was nog aan het verwerken dat dit het zou zijn: geen medicijnen, wel chaos.

…ga naar buiten…

De volgende dag was ik somber. Moe, op, verslagen. Ik had die nacht van pure uitputting wel eindelijk weer eens lekker geslapen, maar ik zag op tegen de dag. De therapiesessie van de dag ervoor raasde nog door mijn hoofd en de teleurstelling was nog altijd groot. Ik weet wat ik dan moet doen: naar buiten.
Natuurlijk had ik daar geen zin in en geen puf voor, maar ik ging wel.

• 

• 

• 

…en maak foto’s.

Mijn camera ging met me mee. Het was een herfstige morgen. De zon deed zijn best wel, maar de wolken concurreerden met mijn eigen somberheid. Op dat soort dagen ga ik op zoek naar kleur. Dat was er, want ik zocht expres een rondje uit waar ik wat herfstbloeiers wist te staan.
Ik maakte foto’s en ik liep een rondje. Was de chaos opgelost? Nee. Maar dat wist ik van tevoren. Maar ik had nu wél een bonus bij de chaos: mooie foto’s, inclusief kleur.

• 

• 

• 

•