“Ik had nog een ander idee…” zei de verpleegkundige. Maar ik wilde helemaal geen nieuwe ideeën meer. Ik wilde pauze: gewoon helemaal niets meer. Maar ja, ik zat daar toch niet om niets te willen? En toch wilde ik iets, namelijk die pauze. Even geen therapie, maar nadenken over of en hoe ik verder zou willen.
Ik heb géén zin
Het was dinsdagmiddag en ik was onderweg naar de grote stad voor een afspraak met mijn psychiatrisch verpleegkundige. Thuis lag mijn puzzel en ik bedacht onderweg alleen maar dat ik véél liever wilde puzzelen dan naar de stad. Maar ja, sommige dingen moeten nu eenmaal.
Dat ik geen zin had, kwam ook omdat ik een dag eerder óók al therapie had gehad in de stad. Dat was geen geweldig gesprek geweest en was ermee geëindigd dat ik tegen mijn psycholoog had gezegd dat ik niet wist of ik nog wel verder wilde bij deze instelling. Na een half jaar therapie merk(te) ik nog geen resultaat. Ik wist het gewoon even niet meer. Mijn psycholoog wilde daarover in gesprek en dat zouden we later nog doen. Dat snapte ik.
Maar ja, een dag later stond er nog een afspraak met de verpleegkundige. En ik had dus géén zin. Zó erg geen zin zelfs dat ik dat ook antwoordde toen de verpleegkundige vroeg hoe ik er vandaag tegenaan keek. Oeps.
Gaat het concreet worden?
Ik hoopte vooral dat het gesprek met de verpleegkundige concreet zou worden. De vorige keer had ik daar ‘geleerd’ dat ik alles rondom eten en (be)wegen los moest laten, maar dat kan ik niet. Loslaten betekent bij mij alle remmen los en dat gaat niet goed. Ergens heb ik dus wel een grens nodig. Bovendien weet ik niet eens goed wat een gezond eetpatroon is. Dat moet ik eerst maar eens leren.
Op de vraag van de verpleegkundige wat ik met het advies van de vorige keer had gedaan, antwoordde ik dan ook dat ik het naast me neer had gelegd. Het advies was te vrij. Ik kon er niets mee. Het was iets wat ik al eens had gedaan, maar de kilo’s daarvan zijn zichtbaar. Niet handig dus.
Wéér wat anders…
Uiteindelijk kwam de verpleegkundige weer niet tot een concreet plan. Of misschien ook wel, maar niet op een manier die ik gehoopt had. “Ik had nog een ander idee. We hebben tegenwoordig ook een muziektherapeut.” Alles in mij kwam in opstand. Ik was moe, beter gezegd uitgeput. En dit was niet concreet, maar voor mijn gevoel wéér iets vaags. Muziektherapie gaat mij echt niet helpen bij problemen met eten en (be)wegen, dacht ik. Bovendien ben ik totaal niet muzikaal, dus ik zag allerlei praktische bezwaren. En ja, ik weet dat je niet muzikaal hoeft te zijn voor muziektherapie, maar in mijn hoofd wel.
Ik antwoordde vriendelijk dat ik er even over na moest denken. Maar in mijn hoofd ontstond paniek. Niet wéér wat anders. Niet wéér een nieuwe therapeut bij de boel betrekken. Niet wéér een mening van een ander erbij. Niet wéér een extra locatie en dan ook nog in de stad.
Pauze
De verpleegkundige liep even weg om te kijken of er ergens een foldertje was over muziektherapie. Dat even duurde denk ik zo’n vijf minuten en in die vijf minuten liep mijn hoofd alleen maar steeds verder vol met bezwaren of eigenlijk vooral met dingen die ik niet kon overzien.
“Heb je inmiddels na kunnen denken? Ik heb de informatie niet, maar ik ga zorgen dat ik het krijg en dan heb ik het maandag, is dat goed, als we dan afspreken?” Bam. Nee, dat was helemáál niet goed. Ik wilde met wat mensen overleggen en ik overzag het niet en ik wilde vooral r u s t.
“Ik heb nagedacht. En ik ben moe. Uitgeput. Ik vind het heftig, eventueel wéér iemand erbij en wéér wat anders. Ik weet het gewoon niet. Ik heb gisteren al een gesprek gehad en gezegd dat ik niet eens weet of ik wel verder wil bij deze instelling en nu komt er wéér wat anders. Ik wil maandag geen afspraak. Ik wil even therapiepauze.” De verpleegkundige vond het goed dat ik dat zei, want die uitputting was niet aan me te zien (zucht) en plande dus geen nieuwe afspraak in. Ik zou eerst maar weer eens een afspraak hebben met mijn psycholoog van die instelling, die op dat moment vakantie had.
En ik? Ik verliet zéér opgelucht het gebouw. Even adempauze en tijd om na te denken. En natuurlijk op naar mijn puzzel. Want op dat moment had ik die puzzel veel harder nodig dan muziektherapie;).
Hoofdtaal 
Goed van je dat je je grens aan hebt gegeven. Ik blijf me verbazen over instellingen die gespecialiseerd zijn in ASS, maar ondertussen de basis niet lijken te snappen. Ze horen toch te weten dat zoveel verschillende hulpverleners chaos en vermoeidheid kan veroorzaken? Ze zouden er toch van op de hoogte moeten zijn dat vermoeidheid lang niet altijd af te lezen valt aan mensen met autisme en dat het goed is om daar gericht naar te vragen? Helemaal omdat er vaak een enorme motivatie en trouw is, ten koste van de gezondheid.
Succes met nadenken tijdens de pauze (al is dat wellicht al gebeurd omdat je blogs altijd wat later verschijnen).
Uit mijn eigen leven met ASS weet ik dat geen zin hebben van alles kan betekenen. Kan inderdaad geen zin betekenen en dan moet ik soms maar zin maken. Het kan betekenen dat ik iets niet durf. Het kan ook zijn dat iets teveel gevraagd is, dat het te veel overbelast en dat ik dan de keuze moet maken om het niet te doen of om als het erg belangrijk is andere dingen te skippen.
Dat is vaak een lastige afweging tussen kosten en baten.
LikeLike
Geen zin kan inderdaad van alles betekenen. Mooi dat je dat aangeeft, want ik vind het héél herkenbaar. En wat je schrijft, heb ik dus ook. Ik blijf me verbazen over zo’n instelling gespecialiseerd in ASS. Ik heb me nog nooit ergens zo ‘stuurloos’ gevoeld als daar, wat toch eigenlijk heel bijzonder is. Ze zouden het daar toch moeten snappen…
LikeLike
Goed van je dat je hebt aangegeven wat je zelf graag wilt op dit moment!
LikeGeliked door 1 persoon
Dus nu even pauze en puzzelen.
Goed dat je het aangeeft, nog beter dat ze het zo oppakte, dan is het ook “fijner” om die rust te hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mij opvalt is dat jullie nogal langs elkaar heen lijken te praten, en dat die lui ook niet met elkaar communiceren. Als ik in twee tot drie zinnen kan uitleggen wat jouw eetprobleem is en wat jou daarbij kan helpen, dan snap ik niet dat die instelling dat niet kan. En als jij op maandag aangeeft dat je niet zeker weet of je verder wil met die behandeling, dan snap ik niet dat er op dinsdag iemand komt met ‘he zullen we er nog een hulpverlener bij gooien?’
LikeLike
“Ik lees niet alle verslagen van anderen.” Nee, prima. Vooral niet doen;).
LikeLike
Als ik dit zo lees, zou ik zelf hard wegrennen bij deze instelling…
LikeLike
Ik zit nog in die pauze en er zijn diverse opties, maar dit is op het moment ook wel de optie die het meest bovenkomt in mijn hoofd.
LikeLike
Heftig om te lezen. Ik kan goed begrijpen dat je compleet uitgeput bent. Zelf zou ik ook compleet oververmoeid raken in zo’n situatie. Eerst een psycholoog, dan na veel moeite een psychiater, dan een verpleegkundige erbij enne…. oh ja….. we kunnen ook wel iets van muziektherapie doen. Ik vraag me af of ze zich kunnen inleven in jou; kunnen onderzoeken naar wat jij precies nodig hebt, waar jij behoefte aan hebt. Als ik alles zo lees, dan mis ik het dat naar jou als persoon wordt gekeken. Goed dat je rust neemt en voor jezelf gaat bepalen hoe je verder wil en gaat. Ik wens je veel rust en bezinning toe.
LikeLike
Ik mis ook een heleboel. Ze bieden dus van alles, maar voor mijn gevoel niet wat ik nodig heb. De pauze is nog gaande, maar wordt uiteraard vervolgd.
LikeLike
Heel goed gedaan. Als jij er niets in ziet, kan er ook niets uitkomen. En ach… muziektherapie.. ik als onmuzikale zou vooral geinteresseerd zijn, hoe dat gaat, maar niet ergens waar ik ver weg heen moet etc. Nee de tijd, je bent zo goed op weg, misschien kun je wel een tijdje met minder? En puzzelen is ook therapeutisch, net als lezen. Dus succes! (p.s. Overigens een daylightlicht laat de oppervlakte ook spiegelen, als die glimmend is. Heb het gisteren gemerkt. Eigenlijk logisch. Maar misschien kun je hem indirekt gebruiken. )
LikeLike
Daar was ik al bang voor, dat een daglichtlamp ook spiegeling zou geven, maar toch… Het is wel lekker om bij een kleurplaat ‘echt’ licht te hebben, denk ik.
LikeLike
Ik heb geen énkele zinnige suggestie. Je zult het zelf moeten bedenken, en uiteindelijk zul je het ook zelf moeten doen want hulpverleners kunnen hooguit de weg wijzen.
LikeLike
De pauze loopt nog. Wordt vervolgd dus.
LikeLike
Misschien, heel misschien kom je dichterbij een punt dat je minder hulpverleners nodig hebt.
Niet het gevoel hebben dat er met je gesold wordt.
LikeGeliked door 1 persoon